Chengdu: Panda's en kooklessen

03-08-2012
Chengdu, aankomstdag



De wekker ging weer bijtijds vanochtend, om 06.30 uur. Gauw naar buiten gesjeesd om bij het vrouwtje hartige pannenkoeken met citroengras, gebakken ui en groene pepers te halen, maar helaas, zij was nog niet op haar stek. Mmhh, jammer.
Terug naar binnen, kids wekken en de laatste spullen bij elkaar grissen.
Om 07.30 uur precies namen we afscheid van Oma en stapten we in de auto die ons naar het vliegveld zou brengen. Drie kwartier later stapten we uit op Xi’an airport.

Na ingechecked te hebben, gingen we eerst een tentje opzoeken met goede koffie. Chengdu Airport is een modern airport, met veel internationale vluchten. Je mag dus verwachten dat men daar wel wat wereldreizigers gezien hebben.
Dat zou je echter niet zeggen als je het personeel in actie zag van de coffeeshop waar wij waren neergestreken. Giebelend kwamen ze met een handgeschreven papiertje naar onze tafel, waarop stond of ze een foto van de kids mochten maken. Gijs en Maas waren nog niet opgestaan of alle serveersters kwamen aanrennen, namen Gijs en Maas bij de hand en voor we met de ogen geknipperd hadden, waren ze met de kids naar de keuken verdwenen. Daar volgde vervolgens een complete foto-shoot.
Later, toen de kids weer bij ons aan tafel zaten, kwamen ze keer op keer de glazen van Gijs en Maasje bijvullen met frisdrank.
Rare jongens, die Chinezen...

Bij security kwamen we erachter dat we een ouderwetse beginnersfout hadden gemaakt. De tas van Gijs werd, na de röntgenscan, apart genomen. Men checkte nog eens goed de afbeelding op de monitor en opende de tas.
Wij stonden er nog steeds volledig nonchalant bij. Ga je gang, jongen, het is de rugzak van onze 9-jarige...
Tot de oplettende agent uit een zijvak de Chinese vechtstokjes van Gijs eruit haalde, die hij gekregen had op de markt van Pingyao. Foutje, bedankt..... Dit was natuurlijk gewoon een potentieel wapen en kwam niet mee in de handbagage. Daar hoefden we niet eens over te proberen te discussiëren, dat zou kansloos geweest zijn. We knikten braaf ja en amen en lieten de wurgstokjes bij de security achter.
Achteraf mogen we nog blij zijn dat ze het zo laconiek oppakte.
En wij hadden achteraf wel wat snuggerder mogen zijn en ze gewoon in moeten pakken in de koffers die de buik van de kist in gingen.
Domper voor Gijs en ik heb dan ook plechtig beloofd op zoek te gaan naar nieuwe.

Chengdu, de hoofdstad van de provincie Sichuan, is gezegend met vruchtbaar land en heeft de bijnaam “China’s graanschuur”.
Het is meer dan 2500 jaar oud en hier werd ten tijde van de Song-dynastie voor het eerst papiergeld gebruikt.
Het is een stad met een hele ontspannen sfeer, waar het leven net wat meer laid back is, een beetje het Australië van China. Maar tegelijkertijd is het ook een stad die zich snel ontwikkelt tot een belangrijk handelscentrum in West-China.
Bovenal is het beroemd om de theehuizen, de heerlijke Sichuan keuken en natuurlijk de Panda-beren.

Na de nodige vertraging op de startbaan van Xi’an, landden we om 12.30 uur in Chengdu. Bij de exit werden we opgewacht door René, een gids van China Online. Want hoewel we het merendeel van de reis helemaal op eigen houtje doen, hebben we voor Chengdu gebruik gemaakt van enkele “bouwstenen” van deze reisclub. Dat is een grappig systeem, waarbij je je reis desgewenst helemaal kunt samenstellen met bouwstenen die je aanspreken. Geen vast parcours dus, je stelt het zelf samen.
Nogmaals, wij zijn meer van het zelfstandig reizen, zodat je alles in eigen hand hebt en dat je niet het risico loopt om met 80 hollanders in een bus naar de toeristische hot spots te worden gebonjourd, terwijl iemand met een gele paraplu bepaalt hoelang je ergens naar mag kijken... Maar in Chengdu hebben we een uitzondering gemaakt. Via China online konden we namelijk voordelig een leuk traditioneel hotel boeken en zij zijn ook gespecialiseerd in trips naar de panda’s. Bovendien hadden ze ook nog een leuk idee voor koken/eten in de Sichuan-stijl, maar daarover meer in een paar dagen.
Voor de rest houden we alles in eigen hand en over drie dagen vliegen we ook op eigen gelegenheid weer verder.

Maar nu werden we dus opgewacht door Rene en die zorgde voor de transfer naar het hotel, een rit van ongeveer 40 minuten. Het hotel heet het Wenjung Mansion Hotel en ligt aan de rand van het centrum, in een mooie straat vol sieradenwinkels, theehuizen en goeie restaurants.
Het hotel zelf is gebouwd in de oude traditionele stijl en de kamers liggen gesitueerd om een binnenplaats heen.
Enige jammere was dat we het niet alleen met twee aparte kamers moeten doen deze keer, maar dat de kamers ook nog eens een stukje van elkaar verwijderd zijn. Beetje ongezellig. Toen we opperden hoe we ons zouden opsplitsen, riep Maasje: “Oh, makkelijk, vegetariërs bij de vegetariërs en de vleeseters bij de vleeseters. Ik slaap bij papa!” Nou, daar was geen speld tussen te krijgen en zo geschiedde...

De Sichuan-keuken is een klasse apart; het eten lijkt zo in tegenspraak met de trage ambiance van de theehuizen. Sichuan is het centrum van hete, pikante gerechten, eten is hier een hartstochtelijke bedoening, meer nog dan in de rest van China. Vrijwel ieder gerecht is vermengd met een moordende mix van brandende Spaanse pepers en de speciale Sichuanpeper die uw mond verlamt.
Wat je pijngrens echt zal gaan beproeven, is een plaatselijke specialiteit; de hotpot, letterlijk “vuurpan”. Stel u fondue voor, maar dan flink gekruid. Allerlei soorten fijngesneden vlees en groenten worden in een vurige soep gedaan die glanzend rood is van de spaanse pepers, knoflook, uien en Sichuanpepers. Hier word je wel warm van....
Het is een schok voor de zintuigen en de smaakpapillen tintelen nog lang na de maaltijd na.
Rene gaf ons nog een goede bruikbare tip: Als je niet van te scherp eten houdt, vraag dan om “Pula”. Dit is waarschijnlijk niet de correcte spelling, maar zo spreek je het uit.

Na ons opgefrist te hebben, knorden de vier buiken en gingen we op zoek naar een eettentje. Niet ver van het hotel vonden we Wuming Hot Pot, een eenvoudig restaurant gerund door enthousiaste jongelui. Hier hebben we kennis gemaakt met deze specialiteit van Chengdu. Bestellen ging nogal chaotisch, want er werd echt geen woord over de grens gesproken, maar uiteindelijk kwamen we er uit. Al waren daar wel imitaties van een kip, van vissen en van ontploffende hoofden door te scherp eten voor nodig, dit tot grote hilariteit bij het personeel die met 8 man om ons heen stonden en de kip-imitatie tot in de keuken nadeden. Erg melig.
Maar het kwam goed. Schalen vol met groenten (lotuswortels, Chinese kool, wilde champignons, etc. etc), aardappelen en verschillende soorten vlees werden aangerukt (deels pula en deels spicy, heel spicy, heel heel heel spicy. Per rolletje beef zat er bijvoorbeeld een complete Spaanse peper in gerold, gekruid met Sichuan peper...)
In eerste instantie sta je wat raar te kijken. Een grote pot met soep wordt in een gat in de tafel gezet, boven een vuurtje. Als de soep begint te koken, gooi je alles wat je wilt eten in de hot pot en na een tijdje vis je het er weer uit. Maar al je bedenkingen verdwijnen als sneeuw voor de zon als je de eerste hap neemt, want het is toch wel een hele lekkere bijzondere ervaring. Het zweet breekt je meermalen uit en je slobbert liters thee weg, maar het is absoluut voor herhaling vatbaar.

Daarna moest dringend uitgebuikt worden en dat deden we met een wandeling in een prachtig park, aan het einde van de straat van ons hotel. Theehuizen lagen verspreid met terrassen langs het water, met schaduwrijke plekken onder de vele groene treurwilgen en kastanjebomen. Verder in het park lagen vijvers met grote bloeiende lotusbloemen, waartussen tientallen goudvissen hun weg zochten.
Er waren ook vijvers met koi-karpers en Gijs en Maasje hebben zich daar nog vermaakt met het voeren van deze handtamme beesten.
Weer wat verder in het park lag opeens een kleine mini-kermis. Er waren niet of nauwelijks bezoekers en alles leek uit te staan, maar als je iets wilde doen, kwam er uit een donker hoekje ineens een chinees opduiken die speciaal voor jou de draaimolen aanzette of de lichten van de schiettent aandeed. Heel apart.

Na het park rondgelopen te hebben, besloten we nog even naar het centrum van de stad te gaan, naar een markt die in de boeken wordt omschreven als een van de meest levendige markten van Chengdu, de Qingshiqiao-market.

Op een kruising kwam onze taxichauffeur wel erg hard aanzeilen en van rechts kwam opeens van achter een bus vandaan een jongen op een scooter de weg opzeilen om over te steken op een plek waar hij niets had te zoeken. Vol in de remmen mocht niet meer baten en de scooterrijder werd hard vanachter aangereden. Het is zijn geluk geweest dat hij op het laatst met z’n scootertje wegdraaide, zodat hij recht van achter werd geraakt. Hierdoor kon de jongen zijn scooter recht houden, maar hij had wel flinke schade.
Van een Europees schadeformulier hebben ze hier duidelijk nog niet gehoord, want na wat gescheld over en weer, ging de scooter er gauw vandoor en stapte onze chauffeur doodleuk op de drukke kruising uit om zijn schade op te nemen, terwijl het verkeer weer voorbij raasde.
Maar goed, uiteindelijk bereikten wij onze bestemming.

En die bestemming werd een beetje een nare ervaring voor Gijs en Maas. Dat wisten wij ook niet op voorhand. Maar de markt begon met een visafdeling met diverse soorten waterdieren. Na kratten vol levende krabben en kreeften en de nodige vissen, kwamen we voorbij stalletjes waar ze tientallen schildpadden (roodwang, in Nederland een beschermde diersoort) levend op elkaar hadden liggen met een net erboven waar de beessies in paniek steeds verder in verstrikt raakten. Gijs pakte me bij de hand en rende in één streep naar de uitgang, waar hij stelde dat hij daar nooit meer heen wilde. Ook Maas was flink aangedaan door de aanblik.
We zijn langs de buitenkant terug gegaan, alhoewel daar ook nog wel het een en ander aan narigheid te zien was. Zo lagen in een grote piepschuimen doos 7 alligators, met een paar kleintjes, met dicht getapete bekken hun einde af te wachten. Grote schildpadden deelden de ruimte met ze en er zat zelfs een kikker op de staart van een alligator.

Om de narigheid te vergeten, zijn we naar een heerlijk bakkertje gegaan en hebben we daar ons toetje gehaald. Heerlijke verse cakes die we ter plekke hebben opgepeuzeld.
Daarna hebben we nog een tijdje rondgestruind door straatjes met kleine winkeltjes, maar het was niet veel bijzonders. Vooral veel goedkope rotzooi en overal hetzelfde.
Gauw nog wat eten en drinken gescoord in een supermarktje voor de avond en toen op jacht naar een taxi. Dat viel nog niet mee. We hebben lang gestaan. Wel stopte er tot 7 keer toe een scooter voor mijn neus met de vraag of ik achterop wilde, maar als ik dan naar Sas en de kids wees en 4 vingers opstak, reden ze lachend door.
Eindelijk hadden we een taxi te grazen en konden we terug naar het hotel.

Daar lekker chips-geborreld op de kamer en nu liggen de kleintjes een poging te doen in te slapen, terwijl buiten een enorme bui is losgebarsten. Gelukkig op tijd teruggekomen.
We laten de kleintjes eerst samen inslapen op de kamer van Maas en mij. Wij hebben een apart zitje achter in de kamer waar we kunnen zitten en we kunnen ook voor de kamer op een balkon boven de binnenplaats zitten. Daar staat een tuinsetje opgesteld. Je zit er beschut en ondanks de regen is het nog altijd zo’n 25 graden en dus een prima temperatuur om daar de dag af te sluiten.
Als wij straks ook gaan tukken, breng ik Gijs een verdieping hoger, zodat hij bij Sas ligt en Maas bij mij.

We hebben heel veel zin in morgen. Dan gaan we om 07.40 uur al naar de Panda’s toe.
Een van de high-lights deze reis waar ik het meest naar uit heb gekeken. Dat wordt wel wat.
En daarna...... gauw weer op zoek naar een hot pot...



04-08-2012
Chengdu; Panda Breeding Centre, kookles


Prima bedjes hier in Wenjun Mansion. Het was al met al geen lange nacht, maar de uren die ik heb kunnen maken, telden voor twee. Van de wereld af. Ik had mijn wekker wat eerder gezet, zodat ik nog even aan de slag kon. Terwijl ik me in het zweet werkte met de karate-oefeningen, lag Maasje twee meter verderop nog heel tevreden diep adem te halen. Die heeft een goede ruk gemaakt vannacht. Had ze duidelijk nodig.
Om 07.00 uur belde ik Sas en Gijs wakker en niet veel later zaten we buiten op de binnenplaats aan een heerlijk ontbijt. Dat was echt prima verzorgd. Een combinatie van Chinees en Westers ontbijt. Je kon dus al meteen aan de rijst en heerlijke groentes, of je ging voor de watermeloenen en eieren met spek op toast. Of allebei natuurlijk...

Vlak voor achten stapten we bij René in het busje en reden we de stad uit richting het Noorden. Op 10 km van de stad ligt daar namelijk “The Panda Breeding Centre”.
Zoals wel bekend, gaat het niet goed met de reuzenpanda in het wild. Schattingen lopen uiteen, maar waarschijnlijk leven er nog slechts een 1000 a 1200 exemplaren in de beboste bergen van West-China en dat worden er elk jaar minder. Ook de kleinere rode panda wordt met uitsterven bedreigd.
Er zijn een paar centra waar ze deze dieren proberen te behouden en te fokken. De bekendste daarvan is het centrum waar we vandaag naar toe gingen.
Een werkelijk schitterend park van zo’n 100 hectare is hier het thuis van maar liefst 96 reuzenpanda’s en de nodige rode panda’s. Het park is zoveel mogelijk ingericht als de natuurlijke leefomgeving van deze dieren. Er staan wel 400 verschillende bomen en struiken, maar uiteraard is de meest voorkomende de bamboe-struik, het hoofdmenu van de panda. (99% van zijn voeding).
Buiten de vrije stukken natuur waar je op zoek kunt naar de Panda’s, zijn er ook een aantal “Panda-ziekenhuizen” verspreid over het terrein, waar dieren bestudeerd worden, zieken verzorgd en vooral waar men middels een fokprogramma probeert het aantal Panda’s te vergroten.

Bij de ingang van het park was het nog vrij druk met bezoekers, maar dat waaiert vrij snel uit over het grote park. Over mooie wandelpaden loop je door de natuur heen en kom je zo op plekken waar de Panda’s zich veel ophouden. Tussendoor zie je ook nog vele andere bewoners van dit gebied, zoals prachtige vogels en pauwen.

Wat een super-melige beesten zijn dit toch, die reuzenpanda’s. Echt zo grappig. Op dit uur van de dag zijn ze voor hun doen redelijk actief en doen ze zich te goed aan de bamboe, klimmen ze in en uit bomen en lopen ze met elkaar te dollen. Hoewel het eigenlijk hele solitair levende dieren zijn, zijn ze hier vrij sociaal en spelen ze echt met elkaar, met name natuurlijk de wat jongere dieren.
Eigenlijk zou je, zodra je een Panda gespot had, daar het liefst de hele dag willen blijven staan om ze te bestuderen en te lachen om hun aandoenlijke capriolen en hun melig waggelende billen als ze lopen. Je moet je dan echt even los wrikken om weer verder te gaan, op zoek naar de volgende meelbal. Gelukkig hoefden we nooit heel lang te wachten tot we weer verse Panda’s gevonden hadden.

Ook is er dus een hele afdeling van het park ingericht voor de rode Panda. Bij de ingang van dat gedeelte, heb je eerst nog de “Panda nursery” en daar zagen we van heel dichtbij een pasgeboren rode Panda in de couveuse liggen. Wat een hummeltje, heerlijk.
Als ze geboren worden, wegen die kleintjes (zowel de rode Panda als de reuzenpanda) gemiddeld 100 gram !!! 100 gram, dat is echt drie keer niets. De kleinste woog zelfs bij de geboorte 51 gram.
En dat groeit dan uit tot flinke jongens van 80-120 kg, met een lengte die op kan lopen tot 1.80m als ze op hun achterpoten gaan staan. Per dag eten ze dan ook 17 kg bamboe. Zoveel bamboe voor zoveel Panda’s hebben ze niet in het park en daarom wordt er dagelijks bamboe aangevoerd vanuit de bergen, waar enkele boeren puur en alleen leven van de bamboeteelt voor dit Centrum.

De rode Panda is een stuk kleiner, maar is wel heel erg mooi. Een mooie kop met mooie lijnen, alsof ze erop getekend zijn en vooral een indrukwekkend mooie staart, dik, zacht en voorzien van gelige ringen in de bruinrode vacht.
Deze kleine klimmers lopen regelmatig over de boardwalks heen waarover je door hun leefgebied wandelt. Je komt ze dus van heel dichtbij tegen.

Uren vlogen om in het park. Je raakt niet uitgekeken op die gekke beesten. De rode Panda is misschien mooier dan de reuzenpanda, maar die laatste blijft toch wel mijn favoriet. Wat zijn die melig. Zo lekker onhandig, lomp en onverstoorbaar.
Naarmate het later werd, werd het ook al gauw steeds warmer en je zag dat het voor de Panda’s flink afzien was. Tong uit de open mond en maar hijgen. Voor een paar jonge pubers in het ziekenhuis hadden ze in een binnenhok grote hompen ijs neergelegd, waar ze boven op gingen zitten of languit op probeerden te liggen, zodat ze wat konden afkoelen. Uiteraard gleden ze daar steeds met een plof weer af.

Aan het einde van de wandeling hebben we in een tentje, waar ze overigens superlekkere koffie serveerden en vers geperste fruitdranken, nog naar een documentaire gekeken over het park en het fokprogramma. Duurde ruim 16 minuten en was erg boeiend.
Wat we overgeslagen hebben, is dat we, tegen betaling van 1300 yuan per persoon (190 euro p.p.) op de foto konden in de armen van een volwassen reuzenpanda. Dan krijg je een speciaal pak aan en kun je knuffelen met zo’n arme donder.
Beetje jammer altijd, dat soort gesol met de dieren, maar aan de andere kant kunnen ze het geld wel goed gebruiken voor de research. De opbrengsten ervan gaan allemaal naar het fokprogramma en het onderzoekscentrum. Maar goed, wij vonden het een beetje te gortig en nogmaals, we houden niet echt van dergelijk gesol.

Met tegenzin zijn we weer richting uitgang gelopen. Ons bezoek zat er op. Ze hadden me gerust aan een boom mogen binden vlak bij de Panda’s en volgende week weer komen halen. De beesten zijn zo fascinerend dat je er niet op uitgekeken raakt.
Ook de kleintjes vonden het helemaal super en hebben deze dag al unaniem gebombardeerd tot fijnste dag van de vakantie en het bezoek zelf als de allerleukste activiteit.
Uiteraard moesten er een paar kleine aandenkens gekocht worden. Dit hebben we niet bij de officiële souvenirshop binnen de hekken gedaan, waar alle prijzen fixed waren, maar bij een stalletje buiten de poort waar het nog goed handelen was.

Een uur later waren we weer bij het hotel. René wou eigenlijk meteen door naar een tempel met ons, maar het leek ons beter dat de kids even zouden relaxen en even alles konden laten bezinken. De kooklessen zijn namelijk ook omgegooid. Eerst zouden we morgen gaan, maar René was erachter gekomen dat er dan nog een aantal groepen daar naar toe gingen en hij had al begrepen dat wij niet echt van de massa zijn. Dus nu heeft hij het naar het avondeten van vandaag gegooid. Dan zouden er alleen twee andere mannen bij zijn.
Dus om 15.30 uur worden we weer opgepikt. Even gauw wat snacken met Maasje (die sterft alweer van de honger en ik stiekem ook) en dan gaan we daar weer eens kijken.

Wordt vervolgd....


Ach, verroest, het is onze trouwdag vandaag... Daar hadden we allebei even niet aan gedacht. Sas bedacht het zich ineens vanmiddag. Twaalf jaar getrouwd alweer! 22 jaar samen en 12 jaar getrouwd. Da’s best een eind. Ik vind dat we daar maar eens lekker op moeten gaan eten.... :-)

En dat hebben we gedaan. Wat was dit lachen, zeg. We werden door de chauffeur afgezet bij een tentje waar je normaal gesproken niet zo gauw naar binnen zou gaan, als je het überhaupt al had gevonden. Ingang via een zijdeur, twee keer twee trappen op en dan sta je ineens op een vaag gangetje. “Holly’s Cafe”, staat er op een versleten bordje boven de ingang. Waar zijn we aan begonnen?....
Maar dan komt Holly de hoek om. Een goedlachse vrouw die je meteen een welkom gevoel geeft en ons lachend naar de keuken begeleidt. Een ruime keuken, met langs de zijkanten gaspitten met grote woks erboven en in het midden een grote tafel met een rvs werkblad er op.
Er komen nog twee andere mensen bij, een jong nederlands stel dat China van noord naar zuid aan het doorreizen is.
Holly maakt ons duidelijk dat we eerst onze handen moeten wassen en dan krijgen we allemaal een schort voor en heuse koksmutsen voor op het hoofd. Moet niet gekker worden.

Vier gerechten gaan we maken. Voor Sas en Gijs worden gauw vegetarische alternatieven bedacht en dan gaan we van start. Allereerst maken we “pork sweet and sour”. En voor de vegetariërs werd het Tofu sweet and sour.
Ieder heeft zijn eigen hakblok en een heus hakmes, niet te kinderachtig. Zelfs Gijs en Maasje krijgen zo’n mes die in Nederland zo onder de wapenwet zou vallen... Voor de zekerheid er maar even tussen in gaan staan.
Stap voor stap leidt Holly ons door het proces, maar wel in rap tempo. Wat opvalt is dat er veel zout gebruikt wordt bij het koken, heel veel zout. En verder natuurlijk de chilipepers, de Spaanse pepers en de Sichuan peper.
Als het gerecht klaar is, kunnen we naar het restaurant en kunnen we het gelijk op gaan eten. Je kunt er ook buiten zitten op een dakterras en dat was helemaal prima. Er stond een soort van houten prieel en daar zijn we met ons viertjes lekker in gaan zitten eten.

Het tweede gerecht was net zo lekker als dat het scherp was. “Gumba-chicken” heet het en dat werd zo scherp dat de vlammen uit je oren sloegen en Sas en ik van schrik aan het bier gingen. Maar o,o,o, wat was het lekker. Hele chili-pepers gingen door de saus heen, samen met de Sichuan peper en heerlijke verse kruiden.
Sas en Gijs kregen heerlijke boontjes in een bepaalde saus gewokt. Niet zo scherp, maar wel heel smaakvol.
“Fresh flavoured eggroll”, was gerecht nummer drie. Een vegetarische maaltijd die zo verfijnd was van smaak dat je je vingers erbij op at. Iedereen had binnen record-tijd zijn of haar bord leeg. Het was echt heerlijk.
En tot slot hebben we dumplings gemaakt. Dat was ook leuk om te doen, zeker nu we van de week in Xi’an een avond lang dumpling specials hebben gehad bij die diner-show.
Twee varianten; eentje met varkensvlees en een vegetarische uitvoering.

Met de buiken dik en rond zaten we buiten na te genieten. Wat was dit geestig en lekker geweest. De kids hebben het ook helemaal geweldig gevonden. Vooral Gijs toonde zich een ware Chef en leek bij tijd en wijlen op de Zweedse kok van de Muppetshow, zeker als hij met z’n koksmuts op gember stond te hakken op het hakblok met het veel te grote hakmes vervaarlijk zwierend.
We hadden de borden iedere keer nog niet leeg of Gijs stond alweer op en riep dan: “Gunne we weer naar de keuken? Op naar de volgende ronde?”
Het feit dat Holly stapelverliefd was op Gijs hielp natuurlijk mee. Gijs kon geen kwaad bij haar doen en Holly bleef maar lachen om hem en greep hem bij iedere mogelijkheid even beet.

Dit hebben we te danken aan de dame van China Online, de club waar we het Panda-bezoek hadden geboekt. Zij kwam met dit idee voor het koken. Daar waren we nooit zelf op gekomen. Maar het was echt super tof en een absolute aanrader. Leuk, leerzaam en lekker!

De chauffeur was er ruim op tijd om ons op te pikken.. Op weg naar het busje vroeg ik of we nog even konden omlopen via een bepaalde winkel die René had opgezocht op het internet. Volgens hem de enige kans in Chengdu om de Chinese vechtstokjes te vinden die we voor Gijs in Pingyao hadden gekocht en die de politie in Xi’an in beslag had genomen. En warempel, daar hadden ze ze inderdaad, ergens in een hoekje achter de balie. En dus kon ik mijn belofte aan Gijs nakomen en had hij zijn stokjes weer terug.
Nu alleen opletten dat we ze bij de volgende vliegreis in een tas stoppen die in de buik van het vliegtuig gaat....

Voor het eerst deze reis waren we terug in het hotel terwijl het nog licht was. Even aangeklooid op de kamer van Maas en mij, en toen het grut door het sop geslingerd.
Als we straks het verslag hebben geschreven en de foto’s gesorteerd, gaan Sas en ik eerst een borrel drinken op ons 12-jarig festijn en op alle leuke, melige Panda’s die we vandaag hebben gezien.