Hangzhou; The Old City, Tyfoon en Drakenbronthee

07-08-2012
Hangzhou; The Old City



Bewierookt als een van de meest romantische steden van China bezit Hangzhou historische en zinnenstrelende monumenten te over om de bezoekers te betoveren. Marco Polo schreef al dat het zonder twijfel de mooiste en edelste stad ter wereld was.
Wat Hangzhou, zo’n 200 km ten zuidwesten van Shanghai, echt op de kaart heeft gezet, is het “Grote Kanaal”. Deze tijdens de Sui-dynastie aangelegde waterweg was een uitgebreid netwerk van kanalen en vaarwegen die Hangzhou met het noorden verbonden. Naarmate voedsel en goederen van het agrarisch rijke zuiden naar het betrekkelijke barre noorden werden verscheept, ontwikkelde Hangzhou zich in rap tempo tot een belangrijk transport- en handelscentrum.
De hoogtijdagen kwamen toen de Song-dynastie door aanvallers uit het noorden uit Kaifeng werd verdreven. Het hof verhuisde naar Hangzhou en maakte dit tot de keizerlijke hoofdstad van de zuidelijke Song. Er volgde een bevolkingsgroei en de stad beleefde een economische en culturele bloeitijd. Overal in de stad zijn de Song-invloeden nog merkbaar, variërend van het eten tot de taal.

Wat een heerlijke stad is dit. Chengdu werd weliswaar omschreven als de meest laid back stad van China, maar onze eerste indrukken vertellen ons dat het hier veel gemoedelijker toegaat dan in die westelijke stad in Sichuan.
We hebben drie volle dagen om Hangzhou en de omgeving te verkennen en weten nu al, na dag 1, dat we daar bij lange na niet genoeg aan hebben. Van alle dingen die we wilden zien, hebben we deze eerste dag slechts één spot gezien. Dat was zo leuk, dat we de hele dag zijn blijven hangen.

Na een heerlijke nacht (by far de beste bedden tot nu toe) moesten we alle vier van verre komen. Even allemaal rustig opgestart, terwijl ik eindelijk weer een fatsoenlijke internetaansluiting had en het dagboek kon bijwerken.
Iets na 09.00 uur hebben we een taxi gepakt en zijn we op pad gegaan.

We lieten ons afzetten bij de ingang van The Old City, een tip van de manager van het restaurant gisteravond. Het ligt in het zuiden van de stad en heet officieel “Qinghefang Lu”.
Een straat die totaal is opgeknapt en herbouwd, al dateert het uiterlijk uit de 18e en 19e eeuw. Al in de 6e eeuw was dit een wijk met veel bedrijfjes. De straat zelf, samen met de vele zijstraatjes en -steegjes, zitten vol winkeltjes en eettentjes. Er heerst een leuke bedrijvigheid en er is van alles te zien en te beleven.

Eerst waren we de andere kant opgewandeld, op zoek naar een ontbijtje, richting een wijkje waar geen toerist kwam, maar waar de lokalen hun winkeltjes met fruit en kleding hadden. Daar vonden we een stalletje waar een jonge Chinese dame heerlijke hartige pannenkoeken bereidde met drie soorten vlees (spek, worst en heerlijk dun rundvlees).
Dat was natuurlijk weer genieten. Heerlijk toch om zo op straat je ontbijtje te kunnen halen. Sas mocht natuurlijk geen vleespannenkoek, maar genoot van een naturel versie.
Daarna zijn we terug gelopen richting de oude stad.

We kwamen “de straat” binnen via een hele oude straat, die opgehipt was door een bekende Chinese kunstenaar. Die had er “the nine walls” in verwerkt, negen authentieke muren gemaakt van originele authentieke materialen en onderdelen die uit vroeger tijden bewaard waren gebleven. Erg gaaf gedaan.
Bij een leuk tentje goeie koffie kunnen scoren en daar heeft Gijs zijn ontbijt gepakt, want die had als enige de pannenkoek geskipt. Hij nam een grote schaal vol fruit, met doritans, papaja, mango, (water-)meloen en nog wat soorten. Helemaal prima. En precies goed getimed, want buiten viel een flinke bui, de enige van vandaag trouwens. Voor de rest hebben we weer prima weer gehad. (klop, klop)

En toen kwamen we dus dé winkelstraat in en daar in die wijk hebben we ons de hele dag erg goed vermaakt. We hebben ons goed gehad met shoppen en hebben bijna ons lijstje af met dingen die we graag wilden kopen. Leuke kneut en lekkere rommel, maar ook een heel mooi aandenken voor Sas aan deze bijzondere reis.
Aparte zaken die we gezien hebben, waren eeuwenoude medicijnwinkels (waaronder een van de oudste van China, uit de 13e eeuw in een prachtig oud traditioneel gebouw) met de meest bizarre waren uitgestald, zoals gedroogde kikkers en duizendpoten, potten vol zeesterren en bakken met de voorpoten van hertjes. Engels werd er niet gesproken, dus het is me niet gelukt te achterhalen waar het allemaal goed voor was, welke kwaaltjes je bijvoorbeeld kon bestrijden met een handvol uit de kluiten gewassen pissebedden.

Leuk waren de stalletjes waar ze de echt Chinese stempels maakten. Prachtige stenen, voorzien van Chinese tekens en soms van boven ook nog bewerkt met uitgesneden figuren, konden ter plekke van gewenste tekens worden voorzien, zodat je echt een stempel op maat kreeg. Dan werd de onderkant gepolijst, voorzien van een dun laagje rood, zodat de graveur beter contrast zag en dan ging hij met een kleine, fijne beitel heel nauwkeurig met de hand de tekens uit schrapen. In spiegelbeeld uiteraard, met vaste hand, zonder aarzelen, als een volleerde tatoeëerder. Om het resultaat te laten keuren, stempelde hij vervolgens de stempel in een rood kussen en vervolgens op papier. En jawel, dan was het identiek aan de gevraagde tekens. Erg leuk om te zien, echt vakmanschap.

Maar ook glaskunstenaars waren aan het werk op straat en maakten ter plekke de meest gedetailleerde objectjes. Heel knap. En tekenaars natuurlijk, en de handige mannekes die van ijzerdraad de meest ingenieuze items maakten, en, en, en, etc etc etc.
En dan nog 1001 kraampjes met handel, van goedkope rommel tot hele sjieke winkels met de duurste serviezen en kunstvoorwerpen.
Daartussen door vind je de theehuizen en de restaurants, en de kraampjes met eten en lekkernijen. Bovendien vind je om de zoveel meter oude beeldhouwwerken op straat die ook weer allemaal om een fotomomentje schreeuwden. Tel daar nog de foto-shoots bij op die van Gijs en Maasje gemaakt moesten worden, met hele families tegelijk (vooral Gijs lag vandaag uitzonderlijk goed in de markt) en een vrij lange wachttijd bij de “Bank of China” voor een geldwissel-actie en de dag was voorbij voor we het wisten.
Het liep alweer tegen zessen en we hadden het beroemde meer nog steeds niet gezien...

Afijn, we gooien het programma voor de komende dagen wel wat om. Maasje was duidelijk moe, dus we besloten om niet door te douwen vandaag. Lekker bijtijds eten en dan wat vroeger terug naar het hotel.
En dus zaten we om 18.00 uur aan tafel in weer een briljant restaurant. We mogen echt in onze handjes knijpen hoeveel geluk we steeds met het eten gehad hebben, al las ik voor Hangzhou dat je bijna niet mis kunt kiezen. Een recensent schreef dat het geen zin had een top vijf of top tien van restaurants in Hangzhou te geven, omdat er wel 1000 tentjes zijn waar je zalig kunt eten. Een belangrijke reden hiervoor is dat er in Hangzhou heel veel stromingen in de keuken terug te vinden zijn. Dus niet één bepaalde kenmerkende keuken zoals in Chengdu, Xi’an of Beijing, maar een mix van vele keukens, zowel uit China als uit andere landen. En dat maakt dat je hier een enorme diversiteit van keukens en derhalve van eettentjes hebt.

Wij zaten in een mooi restaurant, midden in de oude wijk, dat voor Chinese begrippen al vroeg zat afgeladen met lokalen, hetgeen altijd een goed teken is. En dat bleek het ook te zijn, want het was weer smullen geblazen. Hangzhou-pannenkoekjes, heerlijke kleine vegetarische loempia’s, koude mini-maïskolfjes, champignonrolletjes, pittige blokjes van komkommer en Chinese kool en uiteraard schalen met heerlijk vlees zijn een deel van de gerechten die me nu zo te binnen schieten. Stuk voor stuk weer waanzinnig lekker.
Maasje had voor het eerst deze reis wat minder trek, maar dat kwam duidelijk door vermoeidheid. Ze was echt moe. Maar Gijs daarentegen at weer als een gezonde bootwerker en schraapte alle borden leeg. Wat zat die weer heerlijk te schransen.

Ze vinden het chinees eten echt heerlijk. Sterker nog, gisteren besloten ze aan tafel dat we, straks terug in Nederland, minstens drie keer per week chinees moesten eten. Dat hebben we terug kunnen onderhandelen naar één keer per week, maar dat moesten we dan wel plechtig beloven.
Bovendien willen de twee globetrotters dat we voortaan thuis wel met stokjes gaan eten, want ze denken niet dat ze nog met normaal bestek kunnen eten. Dat zijn ze echt verleerd, concludeerden ze.
Het is en blijft in elk geval een genot om ze zo te zien smullen van dit alles.

Gijs begint iets meer te accepteren dat hier in China andere dieren gegeten worden dan bij ons en dat er hier vooral ook anders mee wordt omgegaan dan in Nederland. Althans, meer in het zicht. Hij is het er nog steeds niet mee eens natuurlijk, maar snapt nu wel dat het de cultuur van hier is.
In het restaurant was hij richting de keuken gelopen en zag daar de aquaria vol vissen en krabben, die daar echt niet voor de decoratieve rol in waren gestopt. Vooral een hele grote mega-krab trok zijn aandacht en die wilde hij me ook laten zien. “Let maar niet op die zak dode kikkers op de grond, pap”, zei hij, toen we voor de bakken stonden.
Op de grond lag inderdaad een groot net met daarin grote, dikke groene kikkers. Ik wilde die wat beter bekijken, trok de zak wat open en zag bijna een kikker zijn kans benutten om de tent op zijn kop te gaan zetten. Een kok die achter me stond, zag het gebeuren en greep gauw in. “Yo papa, die kikkers leven nog!”, riep Gijs en ik verwachtte dat hij nu over de rooie zou gaan over het leed dat ze werd aangedaan. Maar hij bleef kalm en zei dat het verschrikkelijk was, maar dat het nou eenmaal gebeurde hier in China.
De kleine, grote man !

Terug naar het hotel. Was nog even een gedoe om een taxi te krijgen. Eerst moesten we wat opdringerige Chinezen van ons afslaan, die met een privé-auto ons wilden rijden. Dat leek ons geen goed idee. Toen probeerden we een brommer-taxi, maar die vroeg de wereld.
En terwijl beide partijen bleven aandringen en de prijzen steeds verder lieten zakken, zag ik aan de overkant een taxi stoppen om mensen eruit te laten. Een kleine sprint later zaten we er in en 10 minuten later waren we weer in het hotel.
Even lekker aanklooien en de kleintjes door het sop geslingerd, en nou liggen ze weer prinsheerlijk met hun tweetjes in het grote bed in de andere kamer van de suite.

Wat een heerlijke dag was dit, zeg. Niks spannends gedaan in die zin dat we geen ingewikkelde tours hebben gedaan, geen musea, tempels of kloosters hebben bezocht, of zware afstanden hebben gelopen. We zijn weliswaar de hele dag op sjouw geweest, maar alles op het gemakkie; slenterend door de straatjes en steegjes, op zoek naar leuke hebbedingetjes, handje-klappend met de handelaren, ogen uitkijkend bij de ambachtslieden, poserend voor de Chinezen, proevend van de lekkernijen van de straat, genietend van het verfrissende windje dat vandaag waaide, lekkere capuccino’s slurpend, kortom, een dag lang relaxen.

Morgen gaan we weer op sjouw. En ik kan nu al niet meer wachten.
Wat een heerlijke stad!


08-08-2012
Hangzhou; Tyfoon Haikui en Drakenbronthee


Het was een onrustige nacht vannacht. Gijs had het zwaar en is de halve nacht aan het rochelen geweest. Die heeft gisteren een klap van de airco gehad, vermoeden we. Dat blijft verraderlijk, met de hoge temperaturen buiten en de knallende airco’s binnen. Veel hoesten en proesten in zijn slaap, af en toe wakker ervan en vanochtend natuurlijk pijn in zijn keel.

Maar dat was niet de enige reden dat de nacht onrustig was. We zitten midden in een heuse tyfoon. En niet een kleintje ook. De hele nacht beukte de wind op de ramen en gierde met veel lawaai rond. Non-stop kwamen gillende sirenes voorbij van politie en brandweer en bovendien gingen er doorlopend auto-alarmen af als geparkeerde auto’s door wind en water in beweging kwamen.
Het is de tyfoon “Haikui” en China maakte zich al een paar dagen op voor haar komst. Dat lazen wij achteraf natuurlijk, want dat was volledig langs ons heen gegaan. Flink opgeladen boven zee stevende hij op volle kracht op land af, op een koers die haar precies tussen Shanghai en Hangzhou heen zou leiden.
Wat een geweld, zeg. Heftige slagregens die bijna horizontaal voorbij kwamen zetten, boompjes die met het grootste gemak uit de grond gerukt werden en de luttele mensen die zich buiten waagden deden verwoede pogingen om tegen de wind in hun doel te bereiken of probeerden juist met de wind in de rug op tijd af te remmen voor ze een hoek om moesten of een deur naar binnen wilden gaan.
Vanaf onze verdieping (11e) hadden we daar een mooi uitzicht op, al kon je niet al te ver kijken. Maar vlak onder ons speelden dergelijke taferelen zich af.

Vandaag vierde ik mijn verjaardag, dus ik moest natuurlijk braaf “uitslapen” tot ik wakker werd gezongen door mijn reisgenoten. Dat gebeurde gelukkig al vroeg, rond de klok van 07.00 uur, en ik werd verwend met mooie kaarten en tekeningen en nog een prachtig cadeau van Sas. En dat terwijl ik dacht dat ik mijn hoofdcadeau al gekregen had in Xi’an, het mooie oude samoerai-zwaard.
Dat was dus wel even leuk wakker worden.

Maar ja, toen drong wel het besef door dat buiten de storm nog in alle hevigheid bezig was en dat lekker slenteren langs het meer even geen optie was.
Hhhmmmm, wat nu gedaan?
We hebben de storm even een paar uur uitgezeten en met een mooi en lang kussengevecht de kamer goed op stelten gezet, maar toen begon het toch te hard te kriebelen. Bovendien was het feest en dus moest er taart gegeten worden!
We hebben ons aangekleed en de regenjassen aangetrokken en zijn toen eerst naar de Starbucks gegaan die vlak bij het hotel ligt. Daar hebben we heerlijk koffie gedronken en zalige stukken taart gegeten. Bovendien hebben we plan de campagne gemaakt.
Het meer was nog steeds geen optie, maar we konden proberen om wat binnen-activiteiten te gaan doen. Je kon alleen maar hopen dat die open waren vandaag.
Vanuit onze stoelen in Starbucks zagen we aan de overkant van de weg een taxi staan. Gauw naar buiten gesprint en de auto geclaimd. Of hij ons naar de Lingyin-tempel wilde brengen.

De gevierde Lingyin-tempel dateert oorspronkelijk van 326 na Christus. Ondanks het feit dat hij 16 maal verwoest en weer opgebouwd is, vormt hij nog altijd een van Hangzhou’s voornaamste attracties. Achterin de tempel staat een reusachtige 20 meter hoge kamferhouten Boeddha-beeld.
Het park eromheen omvat niet alleen de Lingyin-tempel, maar ook de nabijgelegen Feilai-piek. In één gedeelte van het park zijn grote boeddhistische rotsreliëfs.

Reden genoeg dus om die eens te verkennen. Een pittige taxi-rit door het takkeweer en een sprint door de slagregens later, komen we al aardig druipend aan bij de ingang van het park, waar het ticket-office zit. “Sorry Sir, Temple closed. Haikui, Haikui.”
“No, no, the Temple is not closed, don’t say that. We've come all this way, through this weather.”
Maar helaas, tempel bleef wel closed en ons restte niets anders dan hopen dat de taxi er nog stond en om iets anders te bedenken.
Enige goeie dat we aan deze exercitie overhielden, waren twee paraplu’s die ik voor weinig kon kopen van de mannen aan de poort, zodat Gijs en Maas nog ietwat bescherming hadden. Maar ja, die zagen natuurlijk grote waterstralen uit dakgoten komen en het was natuurlijk wel heel aantrekkelijk om daar met de plu onder te gaan staan. Dus dat ze nou veel droger bleven...

Volgende stop werd het Museum van Chinese zijde.
Hangzhou’s zijde- en theeproductie kwamen beide tot bloei nadat de stad eind 6e eeuw werd verbonden met het Grote Kanaal. Dat is China’s grootste kanaal dat zijn naam eer aan doet. Met een lengte van 1700 km is het tien keer zo lang als het Suezkanaal en twintig maal zo lang als het Panamakanaal.
De aanleg hiervan nam verscheidene dynastieën in beslag. De werkzaamheden begonnen al in 506 voor Christus (!!!) onder Koning Wu, die zijn volk de eerste kanalen liet graven om zijn heerschappij over Centraal Azië te vestigen. De meeste rivieren stromen in China van west naar oost, dus een waterverbinding van noord naar zuid betekende een enorme verbetering voor de transportmogelijkheden.
Onder de Sui-dynastie begin 7e eeuw werden op bevel van de keizer door ruim een miljoen arbeiders de bestaande kanalen met elkaar verbonden, met het Grote Kanaal als gevolg.
In de 13e eeuw werd het kanaal nog verlengd van Hangzhou naar Beijing.

Mede door deze transportmogelijkheden maakte de zijde-productie een enorme groei door. In het Museum, dat gelukkig wel open was (ware het wel slechts gedeeltelijk), kon je dit mooi zien. In grote lijnen kun je het deel van het museum dat vandaag open was in drie hoofdstukken splitsen; hoe wordt zijde gemaakt?, de geschiedenis van zijde en tentoonstelling van eeuwenoude zijden stukken en kleding, en tot slot een uitgebreide foto-expositie van alles wat met zijde te maken heeft in deze regio.
Laten we zeggen dat het een museum is dat niet echt op kinderen is ingesteld. Op bepaalde dagen schijnt er een mogelijkheid te zijn dat kinderen zijde mogen kleuren met verf, maar daar was vandaag niets van te merken. En voor de rest is het voor hun natuurlijk wel een beetje saai. Alleen het eerste deel, waarin je aan de hand van korte filmpjes precies kon zijn hoe zijde ontstond en hoe men het gecultiveerd had, vond Gijs nog wel erg interessant, maar bij het derde zijden lapje in de tentoonstelling en later bij de tweede foto van de foto-expositie waren de dame en heer wel gauw klaar... Gijs had, zo vertelde hij later, eigenlijk gehoopt dat er ook levende rupsen en motten te zien waren geweest en dat hij zijden coconnetjes had kunnen voelen. Ja, dat miste inderdaad.
Voor Sas en mij was het leuk en entertaining, maar nou ook weer niet echt briljant.
Bij de uitgang lag een gastenboek die de kids een beetje opgeleukt hebben. “Leuk dit, leuk dat”, hadden ze geschreven. “Veel leuke stofjes”, schreef Maasje. Later in de taxi zei Gijs: “Ja, ik heb maar opgeschreven dat het leuk was. Leek me wel zo aardig. Ik kon toch moeilijk opschrijven dat het saai was.”

Terwijl Sas en de kids zich nog even schuil hielden in de hal van het museum, waagde ik me de straat op in de hoop een taxi te scoren. Daar voelde ik me even een hoofdpersoon in een tekenfilm, een soort Daffy Duck zeg maar, toen er een auto langs kwam die precies op mijn hoogte door een diep stuk van de waterstromen reed en een hoos van water over me uit spatte. Wat voel je je dan een pannenkoek. En ik weet zeker dat die chinees in die auto hard heeft moeten lachen om die domme westerling.
De volgende auto was gelukkig een taxi die ik kon claimen, zodat ik, kletskliedernat, Sas en de kids kon waarschuwen en we naar een volgende bestemming konden.

In de stromende regen reden we de heuvels in, richting het Drakenbronthee-dorp. Stromen water kwamen ons tegemoet over de slingerende route, er was geen kip op de weg. En niet alleen dat, ook in het dorpje was alles donker. Geen mens die zich buiten waagde. Ja, heel in het begin van het dorp waren mensen opgesprongen toen ze onze auto zagen voorbij komen, maar dat zag er niet heel appetijtelijk uit, dus die waren we voorbij gereden.
Op goed geluk stapten we halverwege het dorpje uit om de trappen te beklimmen naar de verschillende theehuizen, maar niet nadat ik de chauffeur had kunnen overtuigen om op ons te wachten. Want als hij weg zou zijn, zouden we daar nog uren en uren vast hebben gezeten.
Alles was donker en gesloten, welke trap we ook beklommen. Alleen één oude snurkhaas kwam even tevoorschijn en liet duidelijk merken dat er met dit weer niets te beleven was hier. Iedereen zat de storm uit.
Gelukkig bleek de chauffeur, die met ons mee was gelopen, prettig doortastend en hij begon druk te bellen, net zolang tot hij gehoord had waar nog iemand aanwezig was. Gauw weer de taxi in en een paar honderd meter terug gereden, waar inderdaad een oude chinees met plu op de weg stond te seinen. We stapten uit en volgden hem omhoog tot we bij hem thuis op een terrasje stonden, druipend van de regen.
De man trok meteen allerlei stoelen erbij en liet ons aan een tafel zitten. Toen trok hij twee katoenen zakken tevoorschijn waarin heerlijk geurende theebladeren zaten, waar hij ons uitgebreid aan liet ruiken; Drakenbron-thee.

Drakenbron-thee (Longjing thee) is een specialiteit van Hangzhou en deze groene thee is vermaard in heel China. Er zijn maar een beperkt aantal plantages voor deze beroemde thee en die liggen net buiten de bebouwing van Hangzhou. Vanaf het terrasje van de oude chinees konden we in de verte de plantages tussen de bergen zien liggen.
De thee is voor westerse begrippen stevig aan de prijs. Immers, voor chinezen is een dergelijke goede thee als een mooie fles wijn bij ons.

Hoe kwamen we hier nou weer verzeild? Midden in een zware tropische storm die op het golfplaten dak kletterde, zaten we bij een oud chinees echtpaar op een terrasje heerlijke thee te drinken, terwijl zij in rap chinees maar door beleven ratelen. Uiteraard ging 90% van hun gesprek weer over de kinderen. En uiteraard, het blijven natuurlijk wel chinezen, moest er aan het eind ook gehandeld worden. Niet over de koppen thee die we gedronken hadden, die kregen we van hun. Maar ze wilden natuurlijk ook graag wat van de Longjing thee verkopen. En uiteraard hebben we uiteindelijk ook thee mee genomen. Het was toch weer een bijzonder gebeuren en dat was een mooi aandenken daar aan.

Wat was ik blij dat we de chauffeur hadden geclaimd. Er reed nog altijd geen sterveling door de heuvels en we begonnen honger te krijgen.
Na een korte pit-stop bij het hotel om wat muntjes te halen en spullen weg te brengen, heeft de chauffeur ons afgezet in het oude centrum. Daar scheidden onze wegen.

Er moest dringend geplast worden, dus we stapten de eerste de beste tent binnen die open was. Heel veel zaken waren gesloten met dit weer, maar dit was open. “Honey Desert” heet het en ik raad het verder niemand aan... Uit beleefdheid hebben we durian- en mango-pancakes geprobeerd, een kleine specialiteit van het huis. Die waren echt heel ranzig. Durian meurt sowieso al natuurlijk, maar volgens ons rook er wel meer niet helemaal fris.
Gauw de boel de boel gelaten en verder gelopen. Bij een bakkertje konden we gelukkig terecht voor koffie, tosties en lekkere hartige broodjes die wel weer zalig waren.
We zijn op jacht geweest naar zijde, maar zijn daar niet helemaal in geslaagd. Ook de paar souvenirs die we nog missen en wilden scoren, zijn helaas niet gelukt. Neemt niet weg dat we weer lekker hebben rondgeslenterd door de bazaars en de prachtige winkels.
En bij een van de zijdewinkels heb ik alsnog twee zijden cocons kunnen ritselen voor de kleintjes die ze mochten houden, zodat ze toch nog een beter beeld hebben na het zijde museum.

Gijs was erg moe, had natuurlijk ook een korte slechte nacht gehad, dus we besloten vroeg te eten. In een tentje die we gisteren al voorbij gelopen waren en die ons wel wat leek, zijn we gaan zitten en hebben we ons weer te goed gedaan aan lokale lekkernijen.
Vooral een schaal met heerlijk gekruide broccoli was zo briljant dat we daar meer van hebben laten komen en verder hebben Maas en ik genoten van twee heerlijke varianten van kip volgens Hangzhou-wijze bereid.

Terug op de kamer eerst alle natte todden uit gedaan en de kids onder een warme douche gezet. Alles was natuurlijk door- en doornat. De regenjassen waren geen van allen bestand geweest tegen dit geweld.
Daarna lekker aan zitten klooien en spelletjes gedaan en zojuist, na weer een volledig uit de hand gelopen kussengevecht en de nodige jonas-in-de-wallevis-acties, geprobeerd de kids weer met een acceptabele hartslag in de slaapmode te krijgen. Ben benieuwd.

Buiten lijkt de wind weer toe te nemen. Met veel bombarie giert ie weer om de kamers heen. We kunnen alleen maar hopen dat het morgen droog is en dat we de laatste volle dag in China nog optimaal kunnen benutten. Want al hebben we het meer vandaag vaak zien liggen vanuit de taxi, we hebben er nog niet echt van kunnen genieten.
Daar moet nog zoveel te beleven en te doen zijn, maar ja, dan moeten de weergoden wel nog even meewerken.

But then again, we hebben al zoveel mazzel gehad met het weer, als je bedenkt dat we hier in het regenseizoen zitten, in een moessonklimaat, in de natste maand van het jaar.
Een halve dag regen in Pingyao en één tyfoontje in Hangzhou, de rest was allemaal perfecto. Dus ons hoor je niet klagen.
En komt het morgen nog steeds met bakken uit de hemel en vliegen de bomen ons nog om de oren, dan vinden we wel weer wat anders om te gaan doen. Wat dat betreft zit je hier in Hangzhou goed, er is van alles te beleven.
Maar dat is morgen. Nu gaan we eerst nog een flesje open trekken op vandaag, want ehhh, ben natuurlijk nog wel jarig..... :-)