Hangzhou en nawoord

09-08-2012
Hangzhou; West Lake, shoppen en laatste avondmaal


Het heeft de hele nacht nog stevig gewaaid, maar vanochtend was het wel droog. Zwaarbewolkt weliswaar, maar droog. En dat stemde dit reisgezelschap vrolijk, want dan was er goede hoop voor het geplande bezoek aan West Lake.
Gauw wat yoghurt gescoord bij een buurtsupertje (ideaal; hier worden alle yoghurts standaard met lepeltjes verkocht, lekker makkelijk) en toen een taxi gepakt richting de Badi-dijk.

Er zijn veel meren in China die Westmeer heten, maar dat van Hangzhou is de mooiste, zeggen ze.
Volgens een legende is het Westmeer (Xihu) ontstaan doordat een door een draak en een phoenix gemaakte parel op de aarde viel. De aardse versie is dat een ondiepe baai van de rivier de Qiantang al vroeg werd afgesloten en er een binnenmeer ontstond, waarna het beroemd werd vanwege het natuurschoon. In de loop der eeuwen werd het meer verfraaid en bruikbaar gemaakt, met dijken, eilandjes, parken, tuinen, pagodes en kloosters. Toen Hangzhou in de 12e eeuw de grote groei doormaakte, verschenen er vele paleizen rond het meer en Marco Polo schreef eind 13e eeuw dat Hangzhou zonder twijfel de rijkste en edelste stad ter wereld was.
Veel van de bouwwerken werden verwoest door opstanden, oorlogen en de culturele revolutie, maar het natuurschoon bleef en de laatste jaren werden veel bezienswaardigheden rond het meer weer gerestaureerd.

We lieten ons afzetten aan het begin van de Badi-dijk, een dijk die een hoek van het meer afsnijdt. Daar overheen wandelend heb je een prachtig uitzicht; groende heuvels op de achtergrond, een groot meer daarvoor, lotusbloemen in een hoek, bootjes die met mankracht worden voortbewogen, overhangende takken, stenen bruggetjes en pagodes. Schitterend.
Het woei nog wel flink en precies midden op die dijk, vlak voor de tweede stenen brug, kregen we de laatste stuiptrekking van Haikui voor onze kiezen, de laatste regenbui. Die hebben we, gehurkt achter de paraplu’s, uitgezeten en daarna hebben we die niet meer nodig gehad. De rest van de dag hebben we alleen maar goed weer gehad, warm en droog.

Halverwege de dijk kun je rechts uit de flank, naar “de Eenzame Heuvel”, een groot eiland dat wemelt van de planten en de met gras begroeide parken. Een wandelpad leidt je rond dat eiland, over oude stenen bruggetjes, waarbij je steeds het uitzicht op het meer houdt, vol met vissen die zonder angst zo dichtbij komen, dat je ze zo zou kunnen pakken.
In het park staan mooie bronzen beelden van bekende Chinese dichters en schrijvers, maar eerlijk gezegd raakten wij een beetje de kluts kwijt van de matig vertaalde engelse beschrijvingen erbij en kunnen we het niet helemaal exact meer navertellen.

Aan de andere kant van het eiland kwam je weer op de Badi-dijk uit en niet veel later kwam je via een brug weer op het vasteland. Daar wilden we de oever weer volgen tot we op ons beginpunt waren, maar niet voordat we iets te nassen hadden gevonden, want we vielen allemaal weer van onze graat. Zelfs Gijs klapperde van de honger. Het liep dan ook alweer tegen twaalven en op een klein yoghurtje na, zat er nog niets in, terwijl we wel al een stief kwartiertje gewandeld hadden.

Na een paar honderd meter kwamen we gelukkig langs een prima tent. Direct gelegen aan het water kon je daar op een terras zitten en kiezen uit een zeer diverse kaart. De kleintjes wilden wel weer eens frietjes eten en die werden daar vers gedraaid. Sas koos een mega-lekkere fruitschaal en ikzelf had heerlijke spare-ribs in chilisaus gemarineerd, met soep, rijst en groenten erbij. Twee capuccino’s maakten het feest compleet.
Voor Chinese begrippen was het aan de prijs (het was duurder dan de duurste avondmaaltijd tot nu toe en dan hebben we steeds de tafel vol staan met allerlei gerechten), maar het smaakte voortreffelijk, was zeer verzorgd en je zat natuurlijk briljant, onder een eeuwenoude loofboom, aan de oever van het meer.

Vol energie en goede moraal vervolgden we onze voettocht en die goede moraal bleef er in tot een pannenkoek van een chinees de kinderen in een klap overstuur kreeg...
De bomen en struiken zitten vol met enorme krekels, die steeds gezamenlijk hun keel openzetten en dan een luid, maar prachtig geluid produceren. Er zitten er honderden, nee duizenden, maar als je ze gaat zoeken, vind je ze niet. Op het moment dat je in de buurt komt, houden ze zich ineens doodstil en door hun perfecte schutkleuren zijn ze dan niet te traceren in de dichte begroeiing.
Vlak voor we terug waren bij ons startpunt, kwamen we een kerel tegen die zo’n krekel in zijn hand hield. joekels van beesten zijn het, met grote brede koppen, dikke lijven en grote doorzichtige vleugels. Hij zag hoe Gijs en Maas geïntrigeerd zaten te kijken en gaf ze het beestje. Nou, dat was natuurlijk midden in de roos. Om de beurt hielden ze het beessie vast en lieten het over hun hand lopen. Ook moest er natuurlijk een hele foto-reportage aan gewijd worden.
Na een tijdje wilden we verder en besloten het dier terug te zetten in de bosjes. Bij een boom zakten de twee door de knieën en probeerden ‘m daar in het gras te zetten. Op dat moment kwam er een familie langs die door kregen wat ze vast hadden. Pa kwam er bij zitten en Gijs en Maas lieten vol trots hun krekel zien. Toen ze ‘m daarna vrij wilden laten, pakte pa ‘m over. Even leek het of hij ‘m in de boom wilde zetten, maar toen pakte hij het beest weer beet en scheurde beide vleugels af.
Het was alsof Gijs ontplofte. Hij schreeuwde en jankte tegelijk, wist van gekkigheid niet meer wat te doen en was compleet overstuur om zoveel onrecht. Ook Maasje barstte in luid gehuil uit. De Chinese familie wist niet wat er gebeurde, zeker toen Sas en ik die kerel ook voor van alles en nog wat uit begonnen te maken, maar voor het verder uit de hand liep, hebben we de kids weg getrokken en zijn we doorgelopen.
Gijs was woest. Nee, woester dan woest. Hij kon er maar niet bij dat iemand zoiets wreeds kon doen bij een dier, om niets. En gelijk had ie.
En Maas bleef maar herhalen hoe idioot die kerel was, hoe ze dat beessie nota bene nog aan de kinderen van die man hadden laten zien en hoe die man had kunnen zien dat ze hem vrij wilden laten en dan doet ie zoiets achterlijks.
Het duurde heel lang voordat ze gekalmeerd waren en we hebben nog lang op ze in moeten praten.
Wat een achterlijke zak hooi was dat!

Het laatste deel van de wandeling werd hierdoor dus een beetje overschaduwd. Ook een grote open tent, waar mensen aan het stijldansen waren op muziek, kon de kleintjes niet meer bekoren. We hebben het hoofdstuk Westmeer daarom maar afgesloten daar en zijn met een taxi richting Fenqi lu gegaan, een bekende winkelstraat in het centrum van Hangzhou.

‘s Ochtends was er namelijk nog goed nieuws geweest. We hadden het hotel eigenlijk cash willen afrekenen en hadden daar lokale muntjes voor apart liggen, maar toen kwamen we erachter dat het hotel de rekening al op de creditcard had afgeschreven. Het was dus al betaald en de Chinese Rembini dienden dus een andere bestemming te krijgen. Weer terugwisselen zou alleen maar verder koersverlies geven, dus dan konden we er maar beter leuke dingen van doen.
Dus het voelde alsof we ineens wat hadden “verdiend” en we hadden de kids dan ook ‘s ochtends verteld dat ook zij nog een mooi souvenir mochten kopen vanmiddag. Ze kregen elk een bepaald budget, naar eigen keuze te besteden.

Fenqi Lu, en later ook Tijuchang lu, zijn twee grote straten in het centrum, waar veel grote winkels aan zitten, grote dure warenhuizen, mooie zijdezaken en wat kleinere winkels, alles in het hoge segment. Dat hadden we niet uit onze reisgids begrepen, dus het was dan ook niet helemaal wat we in gedachten hadden. Wij wilden eigenlijk lekker rond shoppen in kleine en grote snuffelwinkels, lekker rondslenteren.
Maar in plaats daarvan liepen we nu in veel te dure warenhuizen rond, met drie verdiepingen met alleen maar schoenen, dan weer een paar verdiepingen met alleen maar damesmode, etc etc. Alle dure merken waren vertegenwoordigd. Je kon zien dat het goed gaat met China.
Alleen Maasje is hier geslaagd. Zij zag opeens een Barbie die ze niet kon weerstaan en waar ze haar volledige budget aan heeft gespendeerd.
Gijs wilde liever verder kijken.

Het was een crime om vervolgens weer een taxi te vinden. Dat wil zeggen, er reden er genoeg en er stopten er ook verschillende, maar als ze dan de bestemming zagen (straat van hotel), dan schudden ze van nee, wezen op een bordje op het dashbord en reden door. Dat bordje was in het chinees en dus niet te ontcijferen, dus het duurde lang voordat we wisten wat er aan de hand was.
Pas toe we eindelijk een chauffeur zo gek hadden gekregen, werd het duidelijk. Hij liet zien dat de chauffeurs vergunningen kopen/huren tussen bepaalde uren. De auto is dan ook niet van hun, maar die huren ze van een taxibedrijf en dan mogen ze tussen die uren hun werk doen.
Rond dat tijdstip (16.30 uur) is het juist het moment dat voor veel chauffeurs hun dienst er op zit en dan pakken ze alleen nog ritten richting hun hoofdstation.
Nou was de vergunning van deze chauffeur al om 16.00 uur afgelopen, maar hij liet weten dat ze daar even de boom in konden en dat hij deze rit er nog bij pakte en daarna de auto weer in ging leveren. Ook al kunnen ze daar dus best gelazer mee krijgen.

We hebben nog op andere plekken gezocht naar juiste winkels voor Gijs, maar het was het allemaal net niet. Omdat we vlakbij het hotel waren, hebben we de boel even opgesplitst. Sas en Maasje, die moe was van een hele dag sjouwen, zijn naar de kamer gegaan en Gijs en ik zijn weer een taxi ingesprongen en zijn weer naar de Oude Stad gegaan, een plek die we onderhand al aardig goed beginnen te kennen.
Daar hebben we ons nog goed vermaakt. Alle dingetjes die we nog wilden kopen, hebben we gevonden en Gijs heeft zijn budget er ook naar volle tevredenheid kunnen verbrassen. Leuk was het om te zien dat hij nu ook wil afdingen bij de kraampjes. Hij zag een mooi item van Angry Birds, wat hij graag wilde hebben, maar wat wel een gat in zijn budget zou slaan. Hij zette eerst heel laag in, wat niet geaccepteerd werd. Nou, dan niet, en hij liep meteen door. Oeioeioei, papa trots!
Later op de terugweg zag hij het setje weer hangen bij een kraam en nu noemde hij een bedrag dat 10 yuan hoger lag. “Als ze dat niet doen, papa, dan lopen we gewoon door.”
Oeioeioei, papa nog trotser....
En ja hoor, de dame slikte het en zo had Gijs zijn eerste geslaagde handjeklap-actie te pakken, in China nog wel.
Oeioeioei......

Gauw terug naar het hotel. Het was alweer half acht en we moesten nog eten.
Daar we morgen heel vroeg op moeten om naar het vliegveld te gaan en het de eerste avond zo goed gesmaakt had, besloten we terug te gaan naar het restaurant van de eerste avond om daar ons laatste diner in China te nuttigen.
Geen verkeerde keuze wederom, want het was weer smullen geblazen. Stuk voor stuk weer heerlijke gerechten. Een paar bekende hapjes, maar er zaten ook weer nieuwe pareltjes tussen, zoals een waanzinnig lekker gerecht met aubergine en een sour beef in een bouillon waar het water me nu wederom van in de mond loopt, puur door de gedachte er aan.
Na nog wat stukken watermeloen toe, zijn we voldaan naar de kamer gegaan.

Tassen zijn gepakt, laatste kleren liggen klaar, alles op orde voor de terugreis.
Aan tafel hebben we de kleintjes de reis laten evalueren. Voor hun gevoel waren we al heel lang op vakantie. Gijs vond het geen supervakantie, maar een super-super vakantie en Maasje sloot zich daar direct bij aan.
Panda’s en de Muur staan bovenaan, maar ze wisten ons ook heel wijs te vertellen dat ze het vooral heel leuk hadden gevonden om zo’n ander land eens te zien en om te zien hoe de mensen daar leefden.
Maar ze vonden het ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Gijs verheugt zich enorm op volgende week, wanneer hij met vriend Karel nog een week op kamp gaat. En ook Maasje vindt het fijn om weer naar huis te gaan, naar haar vriendinnen en haar cavia’s.

Leuk om die bikkels zo te horen over de afgelopen weken. Doet je wel wat.
En wij gaan zo ook de afgelopen weken eens opnieuw doornemen. Ook wij hebben het gevoel hier al heel lang te zijn. De Muur lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

Even de laatste spullen in pakken en dan gauw een slide-show van die “paar” foto’s die we deze vakantie hebben gemaakt.
Vandaag hebben we immers nog vakantie. Die terugreis?..... die is morgen pas !



10-08-2012
Hangzhou - Düsseldorf en nawoord

Ongegeneerd rochelen en spugen op straat, toeteren, geen dank je wel en geen alsjeblieft zeggen, schone straten door de ontelbare straatvegers, hot pants, plateauzolen en hele korte rokjes, maar nooit blote buiken, wel platte billen, extreem grote zonnekleppen en ingepakte onderarmen, slechte gebitten, heel veel parasollen, babies in open rompertjes en broekjes en met uitgeschoren hartjes in de haren, bij bussen, metro’s en liften direct instappen, niet even mensen voor laten, dames die standaard deur wijd open laten staan als ze gaan plassen, Tai Chi in de parken en onder viaducten, Tsingtao bier en groene thee, en het geluid van duizenden krekels dat aanzwelt en weer weg sterft.
Allemaal dingen die ons te binnen schieten als we aan het typische Chinese straatbeeld denken.

Het zit er op. Vanochtend ging de wekker al vroeg (05.40 uur) en om 06.30 uur zaten we in de taxi. Keurig op tijd op het vliegveld, waar alle alarmbellen weer af gingen toen mijn tas door de scanner ging. Dit keer moest ik achter de balie komen bij een strenge dame, van wie ik de tas moest openen. Het zwaard zat ingepakt in kranten die weer waren dicht getaped. Ook dat moest open. Gelukkig kwam er toen een supervisor bij die, net als op Chengdu, aangaf dat het ok was en dat de koffer weer dicht mocht. Gauw slotje er op gedaan en op de band gezet voor ze zich zouden bedenken. Bagage zien we pas weer in Düsseldorf, dus nog maar één hindernis te gaan...
De laatste Yuans nog gauw stuk geslagen op Hangzhou Airport en later in het tax free gerdeelte van Beijing Airport. In twee uurtjes van Hangzhou naar Beijing, lekkere korte overstaptijd van krap anderhalf uur en dan in 10 uurtjes door naar Düsseldorf. Om half zeven ‘s avonds landden we daar en stond “Opa Cuijk” ons op te wachten.


“Kunnen we een keertje naar de Verboden Stad?”, vroeg Gijs ergens eind vorig jaar. Hij had er over gelezen in Geronimo Stilton of Suske en Wiske, of zoiets en dat vond ie wel interessant. Ook de Chinese Muur kwam daarin voor en daar had hij ook heel wat vragen over.
China? Ach ja, waarom ook niet. Het leek ons eigenlijk wel een prima plan en daarmee was een nieuwe reisbestemming geboren. In eerste instantie wilden we dat combineren met Taiwan (wat ik weer wilde combineren met een bezoek aan een fabriek in Taipei waar ik zaken mee doe), maar dat plan hebben we toch weer laten varen. En achteraf zijn we daar blij om. Want niet alleen heeft Taiwan de afgelopen week te maken gehad met flinke overstromingen, het was ook gewoon teveel geworden. Dan hadden we niet alle steden in China kunnen doen, die we nu wel gedaan hebben.

Dit was helemaal prima. Met de route die we gevolgd hebben, hebben we de high-lights kunnen pakken die we wilden doen en hebben we ook vier totaal verschillende provincies aan kunnen doen, elk met eigen kenmerken, cultuur en ....... keuken.

Beijing was de meest noordelijke bestemming, met de imposante Muur en de Verboden Stad, het Zomerpaleis en het Houtai meer. De drukste stad ook, met veel verkeer en een hoop lawaai, maar gek genoeg ook met plekken midden in de stad, waar je ineens niets meer hoorde, waar een ongekende rust was en waar je totaal niet meer het gevoel had in een miljoenenstad te zitten. De stad met de meeste straatventers en kraampjes, de ontelbare hutongs en het overzichtelijke, goed geregelde openbaar vervoer. Een overbevolkt mierennest, waar je je toch al heel gauw op je gemak en thuis voelt, waar je na een paar dagen al het gevoel hebt de weg te kennen en waar je net zo makkelijk even naar buiten gaat voor een boodschap.

Pingyao, op 12 uur trein reizen afstand richting het zuidwesten, met de volledig in stand gehouden binnenstad, waar je het gevoel hebt eeuwen terug te gaan in de tijd zodra je onder de stadsmuur door rijdt. Waar geen auto’s meer rijden, enkel fietsen en een paar verlengde golfkarretjes op elektriciteit. Waar geen modern gebouw te vinden is, slechts de authentieke bebouwing uit lang vervlogen tijden. Waar de hoofdstraten één groot slenterparadijs is met een aaneenschakeling van winkels, kraampjes en eettentjes, en waar de tussenliggende steegjes je een kijkje geven in het echte leven en wonen van de lokale bevolking. De stad met de 4000 hofjes, bijna allemaal nog voorzien van de originele houten poorten en de muurschilderingen erachter, al dan niet goed onderhouden. Waar je de gehele stadsmuur over kunt wandelen of die op gehuurde tandems onderlangs kunt volgen. Waar alle hotels nog om oude binnenplaatsen gebouwd zijn en waar je nog met je hele familie in één heel groot hemelbed slaapt.

Xi’an, nog eens een nacht treinen richting zuidwest, de hoofdstad van Shaanxi en beroemd om het Terra Cotta leger. Waar de inwoners trots zijn als een pauw op hun stad, die de best bewaarde en meest volledige stadsmuur van China heeft. Een oude keizerlijke hoofdstad, een florissant financieel centrum, het hoofdkwartier van de Feng Shui. Waar nog een duidelijk voelbare islamitische invloed aanwezig is, hetgeen zich vertaalt in moskeeën en gezellige bazaars. Waar de bakkertjes op straat hun heerlijkste broodjes venten, naast barbecues met het malse, goed gekruide vlees aan lange spiesen. De stad uit de Tang-dynastie, met de beroemde dansen en muziek, de stad waar de dumplings zijn uitgevonden en die je daar dan ook beter kunt eten dan waar ook in China. De stad ook waar je ‘s ochtends je ontbijt voor een habbekrats haalt op de straat, de hartige pannenkoekjes bij een fietskraampje met bakplaat.

Chengdu, het meest zuidwestelijke puntje van onze driehoek door China. De poort naar Tibet, volgens krantenberichten nog wel eens onrustig door de schermutselingen tussen politie en Tibetanen, maar waar je op de straat niets van merkt. De stad waarvan gezegd wordt dat het de meest relaxte chinezen van het land herbergt, waar het tempo des levens een tandje lager ligt. De stad van de ontelbare theehuizen en van de hot pot, de lokale specialiteit waar je, als je niet oppast, in brand staat van de pepers die ze er in gooien. Nergens wordt zo scherp gegeten als in deze hoofdstad van Sichuan, mede door de gelijknamige pepers. Maar natuurlijk vooral de stad waar je heen gaat voor de Panda-beren, de enige plek op de wereld waar er nog een dikke duizend in het wild leven op grote hoogte in de groene heuvels. En de stad van het befaamde Panda Breeding Centre, waar de reuzenpanda en de rode panda beschermd, verzorgd en gefokt worden in een prachtig groot park.

Hangzhou, 2000 km naar het oosten, net onder Shanghai, waar je weer een totaal andere wereld binnen stapt. Het Venetië van China, met al het groen en al het water. De prachtige treurwilgen langs de vele oevers, de oude stenen bruggetjes en pagodes, de lotusvelden en de altijd aanwezige krekels. Maar ook de stad waar je het meest merkt van het regenseizoen, waar de tyfoons en de tropische stormen aan land komen en waar alle bomen standaard gestut worden met lange, dikke bamboestokken om ze overeind te houden bij de daarbij gepaard gaande windstoten. De stad met het moderne centrum met de hoge, grote, dure warenhuizen met de grote merken, maar ook de stad met het eeuwenoude centrum met de huizen en winkels van honderden jaren oud. De stad met de duizenden restaurantjes waar je alle invloeden terug vindt van heel China en ook van ver daarbuiten. De stad van het zijde en de drakenbronthee, maar bovenal de stad van het Westmeer, niet voor niets ook een favoriete bestemming van de chinezen zelf.

We hadden misschien een beetje een risicootje genomen met de periode waarin we gingen, hoewel natuurlijk gedwongen door de vakantieperiodes. Het is nu regenseizoen in China en dat mag je vaak heel letterlijk nemen. Zoals beschreven in de afgelopen weken hebben wij daar echter ontzettend geluk mee gehad. Twee regendagen slechts in de hele vakantie, waarbij de laatste dan wel meteen een vette was.
In de kranten in het vliegtuig lazen we pas hoe heftig de tyfoon eigenlijk geweest is. “Like an athlete who is on drugs, Haikui transforms from a severe tropical storm to a typhoon” kopte het artikel.
Er zijn de nodige doden gevallen en alleen al in Hangzhou zijn er 2900 huizen verwoest en tienduizenden hectaren aan akkerbouw verloren gegaan. Flinke delen kwamen onder water te staan, hoofdwegen en brugverbindingen naar andere steden waren afgesloten en drinkwater- en stroomvoorzieningen waren afgesneden.
(En de van ‘t Veldjes hebben doodleuk een taxi geclaimd en zijn door weer en wind naar een tempel, een museum en naar het Drakenbontthee-dorp geweest.... Het was wel nat buiten, maar ja, een hele dag binnen zitten is ook zowat...)

Het is een prachtige, mooie, interessante en gezellige reis geweest, eentje die weer voor altijd in het hart zit. Zoveel indrukken op gedaan, zoveel gezien en beleefd, elke dag maximaal benut en geen noemenswaardige narigheid te verduren gehad.
Vaak zie je dat “reizen met kinderen” apart wordt beschreven, dat het dan zoveel anders zou zijn. Wat dat betreft hebben wij dat gevoel helemaal niet gehad. We hebben alles gedaan wat we anders ook met z’n tweetjes zouden hebben gedaan en elk onderdeel werd vol overgave en met volle motivatie door ons allevier gedaan.
Er is geen moment geweest waarop iemand riep of zei dat hij/zij daar geen zin in had, dat men nou wel eens een dagje niks wilden doen of iets compleet anders, of wat dan ook. Sterker nog, de kids liepen meestal voorop en genoten met volle teugen van alles. Ze vinden het oprecht leuk om zo’n andere wereld te bekijken en kunnen echt genieten van de kleinste bijzondere dingen die ze zien.
Natuurlijk was het ook wel eens schrikken en slikken, zeker als de kleine dierenvrienden dingen zagen gebeuren met dieren waar hun pet van af viel. Dat mensen zo met levende dieren om kunnen gaan, is iets wat steeds heel hard aan kwam bij ze. Dan heb ik het niet over de rariteiten die je daar kunt eten, zoals de kikkers op stokjes, de gefrituurde duizendpoten, de inktvissen en zeepaardjes, etc etc. Dat wisten ze van tevoren en dat begrijpen we wel. Maar de manier waarop er met nog levende dieren wordt om gegaan, dat heeft er soms wel ingehakt. De wrede wijze waarop schildpadden, kikkers en zelfs alligators worden behandeld, dat kan er bij hun niet in, Chinese cultuur of niet.

Maar ze genoten van alles, waren diep onder de indruk van de imposante Muur, konden zich oprecht verbazen hoe men zo lang geleden, zonder de huidige hulpmiddelen, zulke stunts heeft kunnen uithalen en stelden daar vele vragen over.
Ze hebben genoten van het eten en hebben alles een kans gegeven. Ook zaken die er twijfelachtig uitzagen, werden geproefd en eigenlijk werd alles dan goed gekeurd en volledig opgegeten. Alleen als het echt te scherp was, ja, dan hield het op. Maar het was een lust voor het oog om ze zo te zien smikkelen.
Onvermoeibaar hebben ze zich honderden keren op de foto laten zetten, soms vast gepakt door hele families tegelijk. Vooral Maasje kon als een volleerd model tussen de mensen gaan staan, op het juiste moment haar handen in de zij zetten en haar tanden bloot lachen, om vervolgens als de camera’s zwegen, als een ervaren rot in het vak professioneel weg te lopen en te zeggen: “Zo, weer een foto-shoot, dat was foto 35 van vandaag”... En Gijsje, oh Gijsje, die lag midden in bed bij alle Chinese dames, van jong tot oud. Die heeft heel wat hartjes doen smelten daar.

De twee kids zijn absolute bikkels waar het heerlijk mee reizen is. Ze passen zich aan met de snelheid van het licht, vinden alles even interessant en begrijpen dat er af en toe ook gesjouwd, gewacht of lang gereisd moet worden. Drie weken lang hebben we geen wanklank gehoord, drie weken lang hebben ze genoten en gingen ze iedere dag weer vol goede moed en met veel zin op pad. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, ze waren overal bij. Gijsje maakte foto’s met zijn Ipod, Maasje hield een eigen dagboek bij. De televisies die we op hotelkamers hadden, zijn niet aan geweest. Er was zoveel te beleven.
We hebben zoveel gelachen, zoveel lol gehad. Dit zijn toch wel de mooiste momenten, als je met z’n viertjes bij elkaar bent en samen zo van dezelfde dingen kunt genieten en het steeds zo gezellig is samen.
Met die twee willen wij de wereld wel rond!


Wat zijn wij blij dat we dit hebben gedaan, het is een onvergetelijke reis geworden. Het is in zo’n sneltreinvaart gegaan, dat we een en ander nog moeten laten bezinken, maar gelukkig hebben we weer een 1500+ foto’s om ons daarbij te helpen.
Blij zijn we ook dat we het volledig in eigen hand hebben gehouden, dat we niet georganiseerd zijn gegaan, met een of andere groepsreis. Ieder zijn ding, maar dat is aan ons niet besteed. Zelf kunnen bepalen wat je doet, waar en hoe lang, op plekken waar je normaal anders niet zou komen en ter plekke al je plannen weer om kunnen gooien vanwege het weer of om wat voor reden dan ook, daar hechten wij veel waarde aan.
Natuurlijk kom je bij de Panda’s of in de Verboden Stad ugh andere toeristen tegen, dat is niet te vermijden en dat is ook helemaal niet erg. Maar om verplicht achter een gele plu aan te moeten wandelen op een marktje en alleen daar te kunnen stoppen, waar de gids stopt, harder kun je ons niet straffen.
En dat betekent dan wel dat je soms moet improviseren en dat je soms voor verrassingen komt te staan, maar daar vind je dan ook wel weer een oplossing voor en uiteindelijk komt alles altijd wel weer goed. Bovendien kom je zo op plaatsen waar je anders nooit zou komen.
Niets is zo leuk om de hutong in te duiken en met handen en voeten contact te maken met de echte chinees, i.p.v. vloeiend engels te kunnen spreken in een tl-verlichte fabriekshal waar je met 120 nederlanders in de rij staat voor een “authentiek” Chinees lopend buffet.

Afijn, wij zullen eerst weer even flink moeten bloeden voor deze uitspatting en dat doen we met een big smile op onze gezichten. En dan gaan we weer vol goede moed sparen voor een volgend avontuur, want met deze twee kleine bikkels van reisgenoten willen we nog heel wat bijzondere reizen gaan maken.

Een volgend idee is inmiddels alweer geboren, en een volgend verslag zal dan ook zeker weer volgen.

Xièxie hé Zaijian !!!