Laatste dag Pingyao plus Xi'an

31-07-2012
Pingyao, trein naar Xian


Nou, we wonen thuis in Middelharnis ineens heel groot, want we zijn er achter gekomen dat we de kamers daar veel efficiënter kunnen indelen. Twee slaapkamers kunnen eruit, we kopen één groot chinees bed en we gaan daar met z’n viertjes tukken. Meer is niet nodig, weten we nu.
Echt prima geslapen, met z’n allen in dat grote bed. En dan was er nog ruimte zat over. En het was ook heel gezellig wakker worden zo, achter de roze geborduurde gordijntjes.

Het heeft de hele nacht nog gegoten, het kwam met bakken uit de hemel. En toen we vanochtend door het raampje naar buiten keken, hoosde het nog en zagen we dan ook dat de courtyard blank stond en dat de hotelmedewerkers met man en macht bezig waren om het water afgevoerd te krijgen en te voorkomen dat het bepaalde ruimtes binnen stroomde. Het was duidelijk dat we onze eerste echte regendag te pakken hadden vandaag.

Gelukkig kregen we van het hotel een late check-out en mochten we de kamer tot 15.00 uur ‘s middags gebruiken. Dat maakte een en ander wel een stuk meer relaxed.
Voor het eerst deze vakantie hebben we ontbeten in het hotel. Niet echt bijzonder, maar prima voor een keer. Alleen de koffie was echt niet te blaffen, dat waren ze duidelijk niet gewend. De kopjes werden uit een show-vitrine gehaald, naast het altaar, dus dat gaf al aan hoe vaak ze ze gebruikte en de lepel stond vervolgens rechtop in de koffie, zo sterk was ze.
Na het ontbijt, toen we zagen dat het nog steeds zo regende, hebben we een grote pot thee besteld en zijn we aan een grote tafel “familie Poen” gaan spelen, een supermelig kaartspel. Dat hebben we volgehouden tot een uur of twaalf, toen begon het langzaam wat op te klaren.

We hebben een kleine wandeling gemaakt door de winkelstraten en langs de stadsmuur. Het duurde niet lang of de kids hadden diepe plassen ontdekt en liepen daar tot hun knieën in te spetteren, met moddersporen tot achter hun oren als gevolg.
Terug naar het hotel dus en gauw nog even allemaal gedoucht, nu we de kamer nog hadden. Daarna uit gechecked en de bagage bij de receptie gebracht.
Het was rond dat tijdstip dat onze treintickets werden gebracht, zo’n 5 uur voor vertrek. Ook wel prettig...

Weer de stad in. Het was weer gaan regenen, dus we zijn vooral winkeltje in, winkeltje uit geweest. En we moesten nog even terug naar de eendjes, dat hadden we Maasje beloofd.
Ook hebben Maasje en ik vleesstokjes van de barbecue geprobeerd, die ze langs de weg stonden te grillen. Wat was dat heerlijk! Lange houten prikkers met lekker vlees eraan, gegrild boven het houtskool en dan bestrooid met kruiden. Echt waanzinnig lekker! Dat zal mijn laatste stalletje niet zijn geweest deze vakantie. Echt helemaal top.

Na een tijdje shoppen, waren we toch aardig nat geworden en zijn we een youth hostel binnen gestapt. Die was duidelijk meer op westerse toeristen ingesteld (er zaten ook wat nederlandse studenten te kaarten) en ze verkochten zowaar warme chocolademelk. En hoe heet we het de afgelopen dagen ook gehad hebben, vandaag was het gewoon tijd voor ouderwetse chocolademelk. Zonder slagroom, dat dan weer wel. Het was er wel, maar die vertrouwden we dan weer niet.

Tegen 19,00 uur waren we terug in het hotel en daar hebben we weer eens eersteklas gegeten. Verschillende schalen met lokale specialiteiten werden neergezet op ons draaiplateau, zoals een vleesschotel met aardappel en pompoen, een gietijzeren pannetje met gestoofd vlees, groentes en noodles, heerlijke groentes en een noodle specialiteit van het huis en wat niet meer zij. Een absolute 10 met een griffel wederom. Ook de kids schraapten weer hun bordjes helemaal schoon en de schalen leeg.
Na de miskleun gisteren, was het extra fijn om weer zo lekker te eten.

Maasje had tijdens het eten heel ijverig allemaal strikken gevouwen van papieren servetten en die ging ze na het eten uitdelen aan al het personeel van het hotel. Daar lag ze al midden bij in bed, maar dit vonden ze helemaal grappig. Stuk voor stuk deden ze de strik voor en liepen er het hele restaurant mee door. Alleen de eigenaresse had het in eerste instantie niet doorgehad. Zij dacht dat Maasje een vieze zakdoek o.i.d. gegeven had en gooide het direct in een vuurkorf. Maasje stond dat net helemaal verontwaardigd aan ons te vertellen toen de vrouw kwam aangerend en Maasje beetpakte: “Oh sorry, sorry, sorry” etc. Ze had de anderen met de strikjes gezien en zich toen gerealiseerd wat er gebeurd was. Ze voelde zich helemaal schuldig. Gelukkig had Maasje haar schort nog vol, dus kon ook zij een nieuwe strik opspelden...

Het hotel had een taxi voor ons laten komen. Die kregen we van het hotel aangeboden, zo aardig. Het voltallige personeel stond er om ons uit te zwaaien en de kids kregen nog flesjes drinken mee voor tijdens de reis. Een paar van de meisjes liepen nog helemaal mee naar de taxi.
Deze taxi was een soort “tuk-tuk”, zo’n open elektrisch aangedreven karretje met drie bankjes achter de chauffeur. Met de kids voorin tuften we zo nog één keer door de smalle straatjes, onder de stadspoort door, richting het station.
Ook daar moest je weer door de security check heen en vervolgens wachten in een grote hal tot je werd omgeroepen voor jouw trein.

Tot mijn verbazing zag ik in de vertrekhal de Brabantse dame staan die zo in paniek was een paar dagen geleden in de vorige trein. Ik ben even op haar afgelopen en vroeg of ze haar reisgenoten ondertussen weer gevonden had. Dit bleek zo te zijn. “Het stelletje Chinese eikels” had hun er uit willen zetten, maar nadat de mensen waren blijven protesteren, waren ze in een soort van portaal voor in de trein gezet. Dat was de reden dat zij ze niet meer had kunnen vinden. Maar nu was alles weer goed...

Trein had iets vertraging, ongeveer een half uurtje, Nadat we omgeroepen waren, hebben we nog een kwartier op het perron moeten wachten. Dat is niet een beetje relaxed rond kuieren in afwachting van de trein, nee nee, dat betekende hier strak in de rij achter een vervaarlijk streng ogende vrouwelijke perronwachter met een overdosis aan insignes op haar uniform. Viel niet mee te spotten. Oplijnen moesten we!
Was wel blij dat het ondertussen opgehouden was met regenen, anders hadden we daar mooi onbeschut gestaan en was alle bagage kletsnat geworden.

Deze reis slapen we in zogenaamde soft-sleepers. Dat betekent coupés met vier bedden die je helemaal kunt afsluiten. Bij binnenkomst bleek dat we met drie in één coupé waren ingedeeld en dat eentje van ons in een andere coupé moest, maar gelukkig hebben we de vrouw die bed nr. 4 bezette, kunnen overhalen om te ruilen, dus nu liggen we alsnog met z’n viertjes in één coupé. Helemaal briljant. Ruime bedjes, goed verzorgd. Het wordt maar een kort nachtje, want iets na zessen zullen we arriveren, maar dat mag de pret niet drukken. Kids zijn ondertussen al vertrokken en wij zullen ze spoedig volgen.
Nog 1 klein drinke-drankje...

01-08-2012
Xi’an; Bell tower, drum tower, Islamitische wijk, Tang-dynastie


Het was een korte nacht, dat dan wel, maar het was wel heel relaxed in die coupé. Kids hebben lekker liggen tukken en zouden het liefst de rest van alle reizen voortaan per trein doen. Dit beviel ze uitermate goed. Maar ja, het was het laatste stukkie met de trein, vanaf nu hebben we nog twee binnenlandse vluchten en uiteraard de vlucht terug naar huis.

Om 06.30 uur reden we Xi’an binnen. Hoewel de trein nog vier verdere stops had, was Xi’an duidelijk het eindstation voor verreweg de meeste passagiers. Met de hele kudde mee liepen we naar de uitgang en ik was blij daar meteen een bordje met onze namen te zien, want in die chaos wilde je niet op zoek hoeven naar contactpersonen en/of taxi’s.
Judy heet onze nieuwe beste vriendin en die is helemaal oké. Heel enthousiast en aardig, en meteen helemaal gek met de kinderen. Ze spreekt goed engels en had alles duidelijk onder controle. Met twee taxi’s scheurden we 5 minuten later al door de straten van Xi’an, op weg naar het appartement. “Scheurden” mag je hier letterlijk nemen. Vonden we het in Beijing al chaotisch in het verkeer, hier is het chaotisch en gaat het ook nog eens bloedverziekend hard allemaal...

Xi’an, de hoofdstad van de provincie Shaanxi, kan bogen op een opgetekende geschiedenis van 3000 jaar achter zich, terwijl hier in de steentijd al mensen woonden. Het was de hoofdstad van 12 dynastieën en het was het beginpunt van de zijderoute, waar kamelen werden beladen voor hun lange gevaarlijke reis naar Centraal-Azië. De banden met Centraal-Azië gaan verder dan alleen handel, want via de islamitische Oeigoeren-minderheid heeft de Islam zijn invloed gehouden op de stad.
Xi’an, beroemd van het Mausoleum van de eerste keizer van de Qin en het Terra Cotta leger, allebei ook op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Om de binnenstad heen staat een vierkanten stadsmuur, de bekendste van China, omdat het degene is die het beste bewaard is gebleven.
Er zijn vier toegangspoorten, in het noorden, zuiden, oosten en westen. Van daaruit lopen de hoofdwegen met gelijke namen (north street etc.) die samen een kruis vormen. Precies op het snijpunt van het kruis, op de rotonde die er later omheen gebouwd is, staat the Bell Tower. (hierover straks meer). Dit is het absolute hart van de stad, het echte midden en het is op kruipafstand van die bell tower dat de taxi’s stopten. Hier staat het appartementencomplex met daarin op de 5e verdieping het “HQ Guesthouse”.

Hier hebben we ogenschijnlijk ook weer mazzel gehad met het boeken op afstand. Het is een heel royaal driekamer-appartement, van alle gemakken voorzien. Een grote woonkamer met een studieruimte er aan vast, een aparte badkamer met een perfecte hemeldouche, een keuken en twee grote slaapkamers met elk een ruim tweepersoonsbed. Echt helemaal top.

Judy gaat morgen met ons mee naar het Terra Cotta leger en over de stadsmuren en voor vanavond ging ze een show regelen met eten en traditionele dans- en muziekoptredens uit en over de Tang-dynastie.
Vandaag overdag wilden we het nog niet te gek maken. Kids waren redelijk moe van de trip en Sas en ik hebben het ook met slechts een paar uurtjes moeten doen.
Ik ben nog even naar de bank geweest om geld te wisselen en heb op de terugweg het ontbijt gehaald bij een stalletje langs de weg. Of nou ja, stalletje, meer een fiets met een te grote bagagedrager waarop een ronde bakplaat lag. Daarop werd een heerlijke hartige pannenkoek bereid met heerlijke kruiden (waaronder citroengras en groene pepers) en knapperige uien. Alleen de sla heb ik er uit laten halen, die vertrouwde ik niet helemaal.
Man o man o man, wat was dat lekker! Ik weet wel waar ze ons morgenochtend weer kunnen vinden voor het ontbijt. Dit soort tentjes en stalletjes zijn toch wel het lekkerste hier, hoor. Heerlijk!

Na het ontbijt hebben we allemaal even een tukkie gedaan. Even een siësta van anderhalf uur, zodat ieder zich weer wat meer mans voelde. En toen was het nog steeds ochtend, dus we hadden nog een hele dag te gaan.
We zijn lekker gaan wandelen. Eerst op zoek naar drinken en iets voor de lunch. Maasje en ik vonden dat weer in de vorm van vleesstokjes op de barbecue, die weer ergens langs de weg bereid werden. Ook hier vrat je de vingers weer bij op.
En iets verderop stond een kraampje waar ze ter plekke allerlei heerlijke broodjes, cakes (tomaten- en broccolicakes) en koeken maakten. Kwam allemaal vers uit de oven, zo op straat. Gijs wist niet wat hij proefde en we hebben hem plechtig moeten beloven dat we hier zeker nog terug zouden komen. Een belofte die niet heel lastig te maken was...

The Bell Tower was gebouwd in het jaar 1384, tijdens de Ming dynastie. Vroeger hing er een enorme bel in de toren om de tijd mee aan te geven. Vandaar dus ook de naam. Het is gebouwd van stenen en hout, beslaat een oppervlakte van 1370 m2 met een totale hoogte van 36 meter. Het is beroemd door zijn architectonische stijl. Het is altijd goed onderhouden en gerenoveerd geweest, staat op de Unesco-lijst sinds 1949 en valt ook onder de chinese bescherming vanwege zijn historische waarde.
Het is inderdaad bizar als je bedenkt hoe ze dat650 jaar geleden al zo hebben kunnen bouwen. Vooral de plafondconstructies zijn waanzinnig en voorzien van de prachtigste beschilderingen.

We hebben kaartjes gekocht en de toren beklommen. Van bovenaf heb je een goed overzicht op de indeling van de binnenstad. Je kunt in de verte de stadspoorten en de stadsmuur zien en dichterbij kijk je uit op de drumtoren die iets westelijker staat, tegen de islamitische wijk aan.
Binnen in de toren hebben we nog naar een demo gekeken van hoe er vroeger op de bellen gespeeld werd, een soort carillon concert, ondersteund door vijf muzikanten die elk weer een ander oud chinees instrument bespeelde.
Buiten, op de omloop, zijn we door de knieën gegaan en hebben we Maasje laten vastleggen als echte Chinese prinses op een gouden troon, helemaal gehuld in klederdracht van toen. Dat wilde ze al een paar keer eerder, in Beijing, maar dat was of te druk of te schrikbarend duur en ging dus steeds niet door. Hier was van beide remmingen geen sprake en dus zat de blonde keizerin al gauw te poseren in vol ornaat.
Vreselijk natuurlijk, maar wel melig en het leverde prachtige plaatjes op.

Na de Bell Tower en een stop bij Starbucks (na twee dagen Pingyao zonder koffie waren we wel weer eens toe aan een goeie bak) kwamen we aan bij de Drum Tower. Een op het oog vergelijkbaar gebouw, maar dan uitgerust met grote trommels i.p.v. de grote bel.
We zijn hier niet meer op geweest, maar zijn meteen de gezellige straatjes ingedoken van de islamitische wijk, die er direct aan grenst. Een wirwar van steegjes, vol met stalletjes en winkeltjes. Deels aan straten, deels als een echte bazaar.
Hier hebben we een paar uur rondgestruind. Het leuke hier was de diversiteit. Niet alle winkels dezelfde meuk, maar een heel divers aanbod van handel, van nieuw tot oud, van mooi tot verschrikkelijk lelijk en alles daar tussen in.
Ook de kids vonden het helemaal leuk en hobbelden van winkel naar winkel, hun ogen uitkijkend over het immense aanbod.
Achteraf gezien hebben we ons nog aardig ingehouden. Wel wat spullen gekocht, maar niet te gek. Je kunt hier overigens wel heel leuk handelen, afpingelen gaat goed en is een heel spel dat uitgevochten wordt op een rekenmachine en met veel gevoel voor drama. Maar als je een beetje doorzet, haal je zonder al te veel problemen 50 tot 70% van de prijs af.

Ook eetstalletjes waren er weer volop en we hebben dan ook weer gesmuld van vers geslachte watermeloenen en walnoten die ter plekke gezouten en gekruid worden terwijl ze nog in de schil zitten. Die worden dan een klein beetje gekraakt, zodat er wat kieren in de bast komen. Vervolgens gaan ze in een soort van open cementmolen waar ook de kruiden in zitten. En dan maar lekker laten draaien.
We hebben er een zak van gekocht en ter plekke opgepeuzeld. De smaak was echt opperbest, met de kruiden er doorheen gemixt.

Oei, we moesten nog opschieten. Het liep al tegen half zes en om 18.00 uur moesten we ons melden bij Judy voor het avondprogram. Gelukkig ligt de islamitische wijk tegen het appartementengebouw aan, dus we waren in een vloek en een zucht “thuis”.
Gauw douchen en omkleden en klokslag zes uur liepen we het appartement van Judy binnen.
Maasje zag er uit om op te eten. Ze had haar nieuwe Chinese jurk aan, haar Chinese muiltjes aan haar hoeven en haar haar in een knot, waar Sas twee eetstokjes door heen had gestoken.
Where east meets west... De kleine hoogblonde Chinese prinses...

De dynastie die de meeste invloed gehad heeft in Xi’an en waar nog steeds het meeste van terug te vinden is, is de Tang-dynastie geweest. Onder die dynastie beleefde Xi’an haar Gouden tijdperk. De handel reikte tot in Centraal-Azië en Europa, duizenden studenten uit Korea en Japan kwamen naar Xi’an om te studeren en erkenden daarmee de culturele superioriteit van de Tang. In de hoogtijdagen was Xi’an ‘s werelds grootste en mest kosmopolistische stad, met meer dan een miljoen inwoners.

Vanavond gingen we naar een voorstelling van muziek en dans uit die dynastie, voorafgegaan door een maaltijd met het meest bekende gerecht wat haar oorsprong heeft in die tijd en die dus hier vandaan komt: de dumpling.
Oké, oké, dit was natuurlijk wel een event met een hoog toeristisch gehalte, maar we wilden het toch graag zien. Bovendien werd het eten vooraf bejubeld om de kwaliteit en originaliteit.
En dat is terecht. Want ook al zat je inderdaad in een, overigens prachtig, theater met een overdose aan toeristen aan tafels verspreid, het eten was van pure klasse. Achter elkaar door werden schalen en pannetjes geserveerd met dumplings met steeds weer andere vulling en waar ook heel veel aandacht aan het uiterlijk was besteed. Zo waren de dumplings met eend echt geboetseerd als kleine eendjes, die met varkensvlees als kleine varkentjes, etc. etc. Zelfs de met walnoten gevulden dumplings leken op echte walnoten. Heel knap gedaan. We hadden van tevoren aan kunnen geven dat we met twee vegetariërs aan tafel zouden zitten en daar was keurig rekening mee gehouden. Er werden steeds schalen geserveerd, speciaal voor Sas en Gijs, en schalen voor Maasje en mij. Als drank kreeg je thee en rijstebrandewijn van het huis en kon je uiteraard andere dranken naar keuze bij bestellen.

Om 20.00 uur begon de voorstelling, die je zittend vanaf je tafeltje kon bekijken. Op een groot podium volgde een hele professionele show, met zang, dans en muziek, allemaal met verwijzingen naar gebeurtenissen of overblijfselen uit de Tang-dynastie.
Het duurde krap anderhalf uur, maar toen het doek dicht ging, vroeg Maasje: “Ach, is het nu al pauze?”. De kinderen hadden het ook helemaal leuk gevonden en bij sommige optredens zag je Gijs met open mond toekijken en hupte Maasje mee op de maat en zong ze mee of blies ze mee op haar denkbeeldige trompet.

Met een taxi terug naar het appartement gegaan en nu de rust is wedergekeerd en de kids kont aan kont in het grote bed liggen, kunnen wij weer terugkijken op een wederom supergeslaagde dag. Zo leuk dat de kids het ook zo lekker vinden om uren over zo’n markt te slenteren en alle indrukken op te snuiven. Om steeds weer nieuwe dingen te ontdekken en om van alles te proeven en te proberen.

Morgen wordt het weer een dag met een druk gevuld programma, maar ze verheugden zich allebei op het Terra Cotta leger en het leek ze leuk om met Judy op stap te gaan. Dat klikte wel.
En wij hebben er uiteraard ook weer zin in.

Wel morgenochtend eerst even zwaar gaan trainen weer. Want met al die lekkere stalletjes, kraampjes en eettentjes hier, blijf je maar snaaien en ik vrees anders een extra oliebollen-training van de sensei bij terugkomst...



02-08-2012
Xi’an; Stadswal, Terra Cotta leger, super-verjaarkado !


Hele familie van ‘t Veld lag nog zwaar in dromenland toen er op de deur werd geklopt. Sas en ik schrokken wakker en de eerste reactie was dat we ons verslapen hadden. Moest nog 07.00 uur worden?! Bleek Oma van de overkant (spreekt alleen chinees) te zijn met een telefoon in de hand. Had haar dochter aan de telefoon en die belde over de internet-aansluiting. Was de dag ervoor kapot gegaan, dus als ik wilde internetten, kon ik de connectie in hun appartement gebruiken.
Lief aangeboden natuurlijk, maar dat hadden ze me ook om 09.00 uur mogen vertellen...

Nadat ik een uurtje karate had geoefend, hebben we de kids gewekt die nog altijd in coma samen in het grote bed lagen, Maasje met haar lange stelten om Gijs heen gevouwen.
Weer werd er geklopt en dit keer kwam Oma twee borden binnen brengen, met heerlijke pannenkoeken gevuld met ei en vier joekels van tomaten. Onwijs lief weer, want we zitten hier eigenlijk puur op basis van logies, zonder ontbijt dus. Maar daar smaakte het niet minder om.

Om 09.00 uur liepen we met Judy het gebouw uit, waar “Mister Shi” met een prima busje ons stond op te wachten. Hij was de chauffeur van vandaag, Judy onze gids. Niks geen grote groep, alleen wij viertjes, heerlijk.
Eerst zijn we naar de stadswal gereden. Het is de best bewaard gebleven stadsmuur van China en daardoor zeer bekend. Ze is nog helemaal intact, een rechthoek van in totaal 14 km. Om de 120 meter staan de wachttorens en er zijn vier grote stadspoorten. Wij zijn de Oostpoort op geklommen, de enige die open is voor het publiek.
Op de muren staan nog altijd originele wapens en attributen uit die tijd, van bekende kanonnen tot houten aanvalstuig.

Het grote hoofdgebouw doet momenteel dienst als het officiële Feng Shui-gebouw. Hier wordt tot op het hoogste niveau bedacht wat wel en niet kan, wat yin is, wat yang, etc. Dat geldt zowel voor de ontwerpen van gebouwen, als voor de inrichtingen ervan.
We hebben een korte rondleiding gekregen met uitleg daarover en daarna ga je ineens met heel andere ogen naar de gebouwen kijken die ze hebben laten zien, maar die we ook al een paar keer gepasseerd zijn op onze wandelingen. Ik heb er verder niets mee, met al die regeltjes, maar het is wel grappig om er op te letten hoe zij er tot in het kleinste detail rekening mee hebben willen houden.
Heel Feng Shui zijn natuurlijk ook de bekende beelden van de twee leeuwen, die je bij ieder chinees restaurant in Nederland ook ziet. Mama leeuw links, met een babyleeuw onder haar poot, papa leeuw rechts met een bal onder zijn poot. En zet ze niet andersom!!!, want dan overkomt je groot ongeluk...
De dame onthulde een beeld dat jaren geleden is opgedoken uit de stadsgracht, een origineel leeuwenbeeld van 600 jaar oud, van massief jade. Dat was wel mooi om te zien. Het ritueel is dat je in je handen wrijft, dan over de oren wrijft (zodat je goed zult luisteren in de toekomst), over de baard (voor een lang leven), over de voorpoten (zodat je geluk in zaken zult hebben), over de zijkanten van de buik (voor een happy family) en tot slot 3 x wrijven over de billen, de handen tot vuisten maken en in je zakken laten verdwijnen. Dat laatste was voor geluk.
Je begrijpt dat ik heel lang over de voorpootjes heb zitten wrijven...

De kids hebben allebei een jade hanger gekregen. Maasje koos een roze die enkel voor meisjes is en die geluk brengt in de liefde en in relaties. En Gijs pakte het wat efficiënter aan, die nam de witte die geluk brengt voor alles.
Na nog een korte wandeling over de wal, zijn we terug gegaan naar Judy en de bus en zijn we verder gegaan.

In 221 voor Christus werd China voor het eerst in zijn geschiedenis onder één keizer verenigd, Qin Shihuang van de Qin-dynastie. Hij wist de diverse strijdende koninkrijken te verenigen en het schrift, het geld en de maten en gewichten te centraliseren.
Deze sluwe keizer, die op zijn 13e al aan de macht kwam en dat tot zijn dood 36 jaar later bleef, heeft een flinke stempel gedrukt op de geschiedenis van China. Hij was een groot veldheer, won vele belangrijke veldslagen en maakte politieke meesterzetten.
Deze jonge keizer is in zijn eentje verantwoordelijk voor twee wereldwonderen: De Grote Muur van China is in zijn opdracht gebouwd en hij is degene die het terra cotta leger liet bouwen.
Zoals zoveel heersers begon ook Qin Shihuang al vroeg aan het bouwen van zijn mausoleum. De bouw begon toen hij 14 was en duurde 35 jaar. Maar liefst 700.000 dienstplichtigen en slaven werkten mee aan het enorme projekt. Het is een reusachtig gedenkteken geworden voor de man die de geschiedenis is ingegaan als een even briljant als bruut heerser.
Tijdens zijn leven had hij een gigantische legermacht op de been. Maar hij wilde ook in het hiernamaals een ondergronds leger hebben en zo is het terra cotta leger ontstaan. Rond zijn mausoleum zijn enorme legers van terra cotta op ware grootte gebouwd en ingegraven onder de grond.

Pas in 1974 werd het per toeval ontdekt door een boer die een put probeerde te slaan in de droge zandgrond. Hij stuitte op oude munten en toen kwam het hele archeologische circus op gang.
Op dit moment zijn er 123 (!) kuilen ontdekt waar terra cotta legers onder zitten, maar slechts drie zijn er geopend. De andere durven ze nog niet open te maken, omdat door contact met de lucht, de kleuren spontaan van de beelden verdwijnen en ze niet weten hoe ze dat tegen kunnen gaan. Bovendien hebben de 120 experts uit 6 landen nu al hun handen vol aan het opgraven, reconstrueren en restaureren van de beelden uit de eerste drie kuilen.
Zelfs het mausoleum van de keizer is nog ongeopend. Men durft het nog niet aan om dat te openen. Wie weet wat daar nog voor schatten in liggen...

De 700.000 man die het mausoleum en het leger gebouwd hadden, werden vervolgens allemaal in opdracht van de keizer gedood. 700.000 man!
Hij was bang dat ze na zijn dood de geheimen van het mausoleum zouden openbaren, dat risico wilde hij niet nemen.
Een hoge generaal was hierover zo ontstemd dat hij na de dood van de keizer zijn manschappen opdracht gaf tot de plundering van het terra cotta leger. Vrijwel alle wapens zijn toen gestolen (vanwege het waardevolle brons) en veel terra cotta figuren zijn toen verwoest. Bovendien liet hij een brand stichten die nog eens veel heeft verwoest. Sporen van die brand zijn nog altijd te zien.

Na een rit van ongeveer 45 minuten en een kleine pitstop bij een werkplaats waar ze replica’s maken van het leger, kwamen we aan bij het museum.
Echter, voor we naar binnen gingen, had Judy een lunch geregeld. Even schrokken we, want we draaiden een terrein op waar heel veel touringcars stonden en het schrikbeeld kwam naar boven dat we straks met 600 Nederlanders en Duitsers in de rij moesten voor een zelfbedienings-chinees...
Maar gelukkig, Judy had het perfect geregeld. In een tentje iets verderop, waar alleen wat lokalen zaten te eten, gingen we naar binnen. We werden meteen naar boven geleid en daar kwamen we in een privé-kamer met één mooie grote ronde tafel en prachtige stoelen erom heen. Een eetkamer, mooi ingericht, enkel voor ons. Dat zag er super uit.
En daar hebben we toen vervolgens een lunch gekregen die we niet snel zullen vergeten. Schalen vol lekkernijen kwamen binnen, de een nog lekkerder dan de andere. Weer nieuwe gerechten die we nog niet eerder hadden mogen proeven, zo geraffineerd en fijn van smaak, dat je niet meer wist waar je het zoeken moest.
Ook de kids vonden het weer zalig en aten zich een slag in de rondte. Een nieuwe dimensie is dat Gijs deze weken spijkerhard meer eet dan Maasje. Hij vindt het zo lekker allemaal dat hij maar blijft opscheppen, een lust voor het oog.

Na de lunch konden we lopend naar het museum. Een shuttle-busje pikte je bij de ingang van het park op en bracht je tot vlakbij de eerste kuil.
De eerste kuil is meteen de grootste kuil. Het is de eerste plek die gevonden is, dus in 1974. Een gigantische hal is over de kuil heen gebouwd om het te beschermen tegen de elementen.
Vooraan staan de gerestaureerde en gereconstrueerde exemplaren opgesteld, in slagveld-orde. De generaals worden geflankeerd door de onderofficieren en worden op hun beurt weer beschermd door de soldaten. Allen kijken dezelfde kant op, naar voren, op de manschappen aan de zijkant na. Die zijn een kwartslag gedraaid, alsof ze zo de flanken in de gaten houden.
Het geheel is heel indrukwekkend. Heel anders dan je je van tevoren had voorgesteld.
In het midden van de hal zijn ze nog druk bezig met het puzzelen van de opgegraven stukken. Dan zie je pas goed hoeveel er verloren is gegaan bij de plundering en de brand na de dood van de keizer. Doet gewoon zeer als je dat ziet.
Helemaal achteraan in de hal zie je de stukken opgelijnd staan die bijna af zijn en straks, als alles is uitgehard, ook naar voren zullen worden gebracht.
Wat een klus moet dat zijn...

Toen Gijsje in de bus hoorde dat de ontdekker van het leger, de boer die zijn put wilde slaan, nog leefde en regelmatig in het museum te vinden was, was hij er van overtuigd dat hij hem daar zou gaan zien vandaag. Immers, hij had nou een gelukshanger van jade, dus die zou hem wel helpen.
Na de eerste hal moest Maasje dringend naar de wc en zo kwamen we in een aparte hal iets verderop terecht waar de toiletten waren. Naast die toiletten was een andere ruimte waar je o.a. de boeken over het museum kon kopen en jawel hoor, daar zat hij; de ontdekker van het leger.
Gijs was helemaal enthousiast en wilde met zijn i-pod een foto maken van zijn “held”, maar tot zijn ontzetting kreeg hij te verstaan dat dat niet mocht. Dan moest je eerst verplicht een boek kopen. Gijsje helemaal gedesillusioneerd en je begrijpt dat papa daar niet heel goed tegen kan. Dus nee, we hebben toen niet een boek gekocht, maar ja, ik heb toen wel even alsnog een foto gemaakt van die ouwe chagrijn toen hij net even een boek moest signeren. Vond hij niet zo leuk, maar ja, moet ie maar niet zo onaardig doen tegen mijn Gijsje.

Hal nummer drie lag door deze zijstap nu eerst op de route, dus daar hebben we daarna gekeken. De kleinste hal, maar wel met een bijzondere opstelling. Je ziet een hele reeks soldaten die duidelijk op wacht staan en midden tussen hun staan twee generaals. Iets naar rechts zie je vier paarden staan. Daar heeft een houten kar achter gezeten, maar die is uiteraard vergaan in de loop der eeuwen. Daaromheen een paar soldaten. Volgens de archeologen stonden zij in afwachting van orders van de generaal, zodat ze die per paard en wagen snel konden overbrengen aan degene voor wie het bedoeld was.
Een boeiend tafereel.

Hal twee heeft een L-vorm. Hier zie je nauwelijks figuren, maar hier kun je vooral goed zien hoe het leger destijds was ingegraven in de grond. De soldaten stonden allemaal opgesteld langs lange muren van klei, waarover heen boomstammen werden gelegd. Daarover heen kwamen biezen matten, die op hun beurt weer bedekt werden met aarde.
In deze hal was die structuur nog heel goed zichtbaar. De boomstammen waren weliswaar ook hier weggerot, maar het dakwerk was nog intact.
Langs de kuil waren vitrines waar wapens en andere attributen werden tentoongesteld die bewaard waren gebleven.

Bijna twee uur hebben we rondgelopen in het museum. Het was echt heel indrukwekkend. We hadden er hele wisselende verhalen over gehoord en gelezen, maar zijn heel blij dat we er heen zijn gegaan. Wij vonden het erg mooi.
Op weg naar de bus nog een leuk souvenir gekocht bij een straathandelaar. Was goed handelen met die knakker, want voor ie het wist was er 80% van de prijs af....

De rit terug duurde wat langer, omdat we in een file terecht kwamen, maar dat was een mooie gelegenheid om even de luikjes dicht te doen.
In het appartement hebben we afscheid genomen van Judy. Die zien we niet meer, want morgenochtend worden we in alle vroegte door een taxi opgepikt die ons naar het vliegveld brengt.

Wij hebben even wat gedronken, maar zijn toen als een haas weer de stad in gegaan. Eerst weer even lekker eten bij de stalletjes. Samen met Maasje heerlijke spiesen van de barbecue, alleen waren ze deze keer wat te scherp voor Maas. Mocht de pret niet drukken, want ik vond ze zalig en kon haar portie er makkelijk bij hebben.
Sas en Gijs hadden ondertussen het bakkertje alweer gevonden en hebben daar weer lekker zitten smikkelen. Toen nog even langs de Starbuck’s voor een lekker bakkie en de inwendige mens was weer even voorzien.

In de bazaar ben ik uiteindelijk vreselijk verwend door Sas en de kids. Bij een antiekzaakje heb ik een prachtig, oud Samoerai zwaard gekregen, alvast voor mijn verjaardag. Ik had er gisteren al een paar gezien die ik erg mooi vond en die tussen mijn oren waren blijven zitten, dus ik wilde daar vandaag terug naar toe.
De meesten vielen af bij een tweede strengere selectie, maar twee stuks bleven over. Daar viel er weer eentje van af, omdat die echt veel te duur was, maar bij de tweede heb ik nog een tijdje zitten steggelen over de prijs. We konden elkaar net niet vinden over de prijs, dus was ik weer naar buiten gegaan, waar ik tegen Sas zei dat ik het maar liet zitten. Misschien dat ik het in een van de volgende steden zou gaan vinden.
Maar Sas had wel gezien dat ik steeds weer terug kwam op dit zwaard en ze was bang dat ik hier later spijt van ging krijgen. En toen zei ze dat ze het graag, samen met Gijs en Maasje, als verjaardagscadeau wilde geven. Dat was natuurlijk wel supercool.
Terug naar die winkel en een laatste bod neergelegd bij de vrouw, van 40% van de oorspronkelijke prijs. En daar ging ze mee akkoord en 5 minuten later liep ik met het zwaard goed verpakt in papier de bazaar uit.
Wow! Wat een gaaf cadeau. Echt heel blij mee. Lang naar gezocht, maar vrijwel alle zwaarden zijn nieuw en 13 in een dozijn en waren niet mijn ding. Deze is echter precies zoals ik in gedachten had, dus dat maakt het extra gaaf. Geen concessies hoeven doen.
Nu alleen nog even de grens over krijgen...

Na nog wat kleine kneut geshopt te hebben (gympen voor Gijs, onderbroeken “real Calvin Klein”, jaja), hebben we nog wat fruit gekocht en opgeknaagd, watermeloen en granaatappels. En toen zijn we weer langzaam naar het appartement gewandeld. Het liep intussen alweer tegen achten, de dag was weer omgevlogen.

Kids waren doodop van de drukke dag, met veel lopen en de vele indrukken, en zijn vrijwel meteen in slaap gevallen, kont aan kont in het grote bed.
Wij pakken de spullen vast in en zijn weer even druk met het vaste ritueel: Sas de foto’s uitsorteren en ik het verslag schrijven.
En dan kunnen we straks nog even nagenieten van deze laatste dag in Xi’an en van al het fraais dat we in het museum hebben gezien.

En mochten we nog een tomaatje of een kaasje bij de borrel willen snaaien, dan zorg ik wel dat die in keurige mootjes worden gehakt............ met mijn Samoerai zwaard !