Mallacoota

30-05
Weer een stralende morgen. De kids mogen zich nog even uitleven op het springkussen op de camping, want de komende dagen zullen het (hopelijk) alleen de kangaroes zijn die we zullen zien springen.

Rond elf uur zijn we op weg gegaan. We volgen de Gippsland Highway. Highway is een groot woord, want het is een tweebaansweg die ons van Toora, via Yarram (daar doen we nog even inkopen) richting Sale brengt. Maar daar er bijna geen verkeer is, voelt het als de A-12 op zondagmorgen. Prima.
Alleen bedenk je je wel ineens dat het rijden daar een zekere vorm van Russisch roulette is. Aan weerszijden van de weg begint direct het kreupelhout en daarachter zijn de bossen en de weilanden. Ideaal leefgebied voor de kangaroes en dat blijkt ook wel uit de herhaaldelijke waarschuwingen in de vorm van verkeersborden en (helaas) vele kadavers die op of naast de weg liggen. Al zagen we wat exemplaren aan de zijkant zitten, we hebben in elk geval tot nu toe het geluk dat er niet eentje opeens de weg oversteekt. Want een campervan die met zo'n 100 km/hr plus haar bijkomend gewicht over het asfalt raast, breng je niet 1,2,3 tot stilstand en voor uitwijken is niet of nauwelijks plek. Maar goed, so far, so good.

T.h.v. Coastal Park kwamen we weer evenwijdig aan de kust te rijden, langs een stuk dat bekend staat als " the 90-mile beach".
De route brengt je vervolgens op een smalle doodlopende landstrook die ligt tussen de zee en Lake Victoria. Deze laatste is het grootste binnenmeer van Australie en het op een na grootste van de wereld (die bij Ontario, Canada wint). Via het plaatsje Loch Sport rij je dan het Lakes National Park binnen.

Lakes NP is een landtong tussen meren en de oceaan, van zo'n 2400 ha "coastal bushland". Je kunt er alleen komen via de weg die wij genomen hebben of per boot vanuit Paynesville (5km). De begroeiing betaat voornamelijk uit Banksia en Eucalyptusbomen, afgewisseld met woeste grasvelden en wat zoutwatermoerassen. Veel kangaroes, wallabies, emoes, koala's en schitterende vogels. (veel papegaaien) Ook de zeearend moet hier ergens te vinden zijn.

Er is welgeteld één andere camper momenteel in het hele park. The Ranger office was niet eens geopend. "Gooi het geld voor de overnachting (11,50 AUS) maar door de brievenbus, drink niet uit het meer en maak geen open vuurtjes buiten de officiele vuurplaatsen", valt er te lezen op de deur.
Echt, als je ooit deze kant opkomt, pak het laagseizoen !!!

Wederom een schitterend stuk natuur. Een hele andere uitstraling dan the Prom. De wegen zijn onverhard, dus het is maar goed dat het de komende dagen nog droog en mooi blijft.
We staan weer op een plekje midden in de rimboe, helemaal alleen op de wereld. De kangaroes hebben zich nog niet bij de camper laten zien, maar toen ik zojuist even in het pikkedonker om de camper heen liep, hoorde je ze wel aan alle kanten.

Na aankomst even naar Lake Victoria gelopen, op zo'n 50m van de camper. Het ligt er zo strak bij als een biljartlaken. Zwarte zwanen zorgden voor de enige rimpelingen. Stilte, niets dan stilte. Nouja, ehhh, behalve dan Jut en Jul die heerlijk rondrenden en hun dolle 5 minuten hadden. Hetgeen waarschijnlijk ook de reden was dat we de kangaroes nog niet gezien hebben...

We verheugen ons in elk geval op morgen om dit gebied eens goed uit te kammen, de dieren op te snorren en lekker te wandelen.

31-05
"Wauw, Maas, kijk eens ! Een haar op mijn wang. Net als papa. Yes, ik word een man!!!"
Met die vreugdekreet van Gijs vanuit het niets, begon deze morgen. Het begon net licht te worden en dat liet zien dat er weer een stralende dag aan het opstarten was.

Niet alleen hier in het zuiden is het weer van slag, maar ook in het noordoosten (Queensland) waar wij langzaam naar toe willen trekken, is het momenteel de omgekeerde wereld, zo hoorden wij vandaag in het dorpje.
Hoort het hier eigenlijk een stuk frisser te zijn met veel wind en geregelde neerslag en hebben we daarentegen non-stop zon, windstilte en ruim 20 graden op de thermometer, in Queensland, bij het Great Barrier Reef waar het nu juist strak en stralend hoort te zijn met temps achterin de twintig, is het nu een chaos met aanhoudende stormen en grote hoeveelheden neerslag. Maar goed, daar zijn we nog niet en tegen die tijd is het vast weer als vanouds.

Lakes NP, wat een schitterend stuk natuur weer. 's Ochtends eerst even het dorpje in geweest om bbq-spullen te kopen en ergens koffie te drinken. Gijs een Maasje hadden daar nog een gloriemoment, want terwijl wij aan de café latté zaten bij Manley's Cafe, gingen zij gewapend met tien dollar zonder aarzelen de supermarkt binnen met zijn tweetjes en kwamen 5 minuten later naar buiten met niet alleen de juiste marshmellows, maar ook met de juiste hoeveelheid wisselgeld, terwijl we ze luid "thank you" en "bye bye" hoorden roepen. Knap hoor.
De rest van de dag zijn we in het park geweest.Op zich heel overzichtelijk, want er lopen maar twee wegen doorheen. Eentje eindigt bij de campsite waar we vannacht geslapen hebben en de andere brengt je naar het uiterste puntje van het park, Point Wilson. Tussendoor vind je dan verschillende picknick-spots, uitkijkpunten en plekken waar de walkingtracks beginnen, want om te wandelen heb je hier tracks en trails genoeg.

Kangaroes komen je hier niet aanwaaien. Het is duidelijk te merken dat dit park midden tussen de officiele jaaggebieden ligt va Coastal Parks, want de dieren zijn hier erg schuw. Het heeft dan ook tot het eind van de middag geduurd voordat we beet hadden. Vlakbij Point Wilson heb je zoutwatermoerassen en daar hebben we de auto geparkeerd. Via smalle bushpaadjes loop je daar dan omheen en kom je op plekken waar de roo's zich het beste thuis voelen. Kleine vlaktes met gras en varens om te grazen en genoeg kreupelhout in de buurt om je te verstoppen. En daar, na een tijdje speuren en sluipen, vonden we ze dan eindelijk; wallabies en grijze kangaroes. Ik ga ze steeds leuker vinden, wat een melige beesten. En indeze extreem stille omgeving hoor je ze ook echt springen. Een heel apart geluid.

We moesten uiteindelijk redelijk opschieten om voor de duisternis een nieuwe plek voor de nacht te vinden in het park. Het begon al wat te schemeren, terwijl we met de camper over de onverharde weg stuiterden. En dan zie je waarom in grote delen van Australie het afgeraden wordt 's nachts te rijden; de dieren worden dan actief en rennen geregeld de weg op. In de rit van een half uur zagen we meer kangaroes op en langs de weg, dan tijdens een hele middag speuren in de bossen. (maar dat kan ook meer over mijn speurkwaliteiten zeggen...)

Toen we ons plekje gevonden hadden, zijn Gijs en ik meteen begonnen met een kampvuur te maken op een open plek bij de camper. Er lag sprokkelhout genoeg en door de aanhoudende droogte van de afgelopen tijd was het de perfecte brandstof.
Er stond een roestig oud mechanisme in de buurt, waarmee je een soort bakplaat boven het houtvuur kon draaien. Daar bovenop hebben we een aluminium bak gelegd en hoppa, de openluchtkeuken was een feit. Eerst worstjes op de bbq (hier noemen ze het trouwens een "barbie") en daarna nog goeie porkchops. En ondertussen natuurlijk dat vuur hoog oplaaien, dat begrijp je. Om ons heen was het pik- en pikdonker, we hadden alleen het vuur. De kleintjes vonden het helemaal geweldig en gloeiden net zo hard als het houtskool.
" Ik moet bijna spugen, zo mooi vind ik dit", zei Gijs.
En Maasje zei, nadat ze net 4 worstjes, een lap varkensvlees, tonijnsalade, komkommers, tomaten en een mok soep ophad en Sas haar vroeg of ze nog Marshmellows wilde als toetje: "Huh?! Is het avondeten al klaar dan?..."
Ongelooflijk hoe die kleintjes hier bunkeren. En Maas voorop natuurlijk.
De Marshmellows waren trouwens een groot succes. Zo uit de zak zijn ze al lekker natuurlijk, maar aan een takje prikken en dan boven het vuur roosteren, dat is helemaal het summum.

Terwijl de kids in de pyama's werden gehesen, ben ik nog even bij het vuur gebleven om zeker te weten dat het rustig doofde. Wat heerlijk om zo midden in de bush te zitten, een vuurtje voor je neus, een stralende sterrenhemel boven je en niets dan wat dierengeluiden om je heen die uit het duister komen.

Gaat weer lastig worden om ons morgen hier van los te trekken en verder te koersen.

01-06
O,o,we zijn verwend. Verwend en verpest. Wat een contrast, de camping waar we vanmiddag zijn aangekomen in vergelijking met het sprookjesachtige Lakes National Park.
Maarja, het was nu eenmaal tijd om verder te cruisen, dus deze morgen, na eerst nog even lekker ontbeten te hebben in de zon tussen een groot deel van de 190 verschillende vogelsoorten die het park rijk is, zijn we weer in de camper geklauterd.
Op weg naar de uitgang nog even gestopt bij de uitkijktoren, waar je een fantastisch uitzicht had over het hele park. De zoutwatermoerassen, de varenvelden, de verschillende kleine meertjes en het grote Lake Victoria, de weiden waarin de kangaroes grazen, de Eucalyptusbossen en in de verte "Bass Strait", de zee tussen Australie en Tasmanie.
Oh, en we hadden ook een goed zicht op het dak van de camper, waar we een mega-boomtak op zagen liggen. Kennelijk waren we met onze 3,5 m toch net even iets te hoog geweest voor een doorgang onder de Banksias door.

In het beetje troosteloze dorpje Loch Sport hebben we bij Manley's Cafe nog een latte gedronken. Het was ons opgevallen dat meer dan de helft van de huizen hier te koop stonden en daar wilden wij het fijne van weten. Blijkt dat men in Australie dezelfde problemen kent als in Amerika momenteel: de prijzen rijzen de pan uit en men is gedwongen te verkopen. Gezien het aanbod van woningen die daar te koop staan, vermoed ik dat een gemiddelde huiseigenaar er hier ietsje langer over zal doen om zijn hut te verkopen dan ons eigen verkoopdrama in Brielle... Daar fleurden we wel weer een beetje van op...

Daar er geen bootverbinding met Paynesville is die een complete camper kan vervoeren, waren we genoodzaakt om een groot deel van de route heen, nu in tegenovergestelde richting te nemen om zo om Lake Victoria te komen.
Ons einddoel was Bairnsdale, omdat we morgen naar een "keeping place" van de aboriginals willen die daar zit. Daarover morgen dus meer.

De Lonely Planet raadde ons aan om in Stratford te stoppen bij "Wa-da-lock", een lunchcafe waar je allerlei lokale producten kunt proberen, zoals zalm en Gippsland geitenkaas. Ze hadden ook een enorme wijncollectie die er zeer goed uitzag, maar ja, BOB is mee op vakantie, dus dat hebben we moeten skippen. Wel zalig gelunched (foccacias en sandwiches, heerlijk belegd en alles home-made)

En toen dus naar deze camping in Bairnsdale. Het heet Mitchel's Gardens Holiday Park en eigenlijk wil je hier nog niet dood gevonden worden. Nou, nee, dat is overdreven, maar als je net zo verwend bent met die idylische bushcamping-sites waar je je alleen op de wereld waant en je staat dan ineens weer kont aan kont met andere happy campers op een grasveldje, dan krab je je toch wel even achter de oren.
Maar het is toch nodig. Op de bushsites heb je helemaal niets van electriciteit en/of water. Je batterij moet af en toe opgeladen worden (op dit soort campings sluit je stroomvoorziening aan op de camper)en je kunt hier je watertanks vullen en indien nodig je gasflessen.
Bovendien kun je hier wassen/drogen en is het ook wel lekker om weer even echt goede sanitaire voorzieningen te hebben. Want eerlijk is eerlijk, dat is hier allemaal netjes en schoon geregeld.

Twee leuke dingen van deze camping:
- Aan het eind van de middag brak er ineens een hels kabaal los. Bleek dat er een enorme kolonie van kaketoes arriveerde. Zeker zo'n 40 stuks, prachtige beesten met hun grote gele kuiven boven hun crème-witte lijf. Maar wat kunnen die een herrie produceren. Leuk om te zien en te horen.

- En ze hadden hier een erg fijne bbq-hut (model muziektent), met alles erop en eraan. Twee bbq-bakplaten, gasfornuis, gootsteen, werkblad, koelkasten en twee picknicktafels. Alles zeer ruim en vooral zeer schoon !
Aangezien wij Hollanders het hier als enigen lekker weer vinden (de Aussies vinden het maar extreem koud. En dan hebben we het over 18 graden of zo!!!), waren wij de enigen die er gebruik van maakten. En dat was helemaal prima. Lekker om weer eens de ruimte te hebben i.p.v. improviseren in ons kleine keukentje aan boord. En de kleintjes vonden het ook weer lekker gek en spannend. Heerlijk uitgebreid gekookt en gegeten dus in de bbq-tent en nu gauw weer op zoek in de boekjes naar een bushcamping o.i.d. om morgen de nacht door te brengen. Want hoe lekker het ook is om weer heet gedouched te hebben, schone kleren in de kast en een opgepimpte camper, we willen hier zo gauw mogelijk weg.

02-06
Oke, mijn dag kan niet meer stuk, maar daarover straks meer.

Eigenlijk is het opstartuurtje 's ochtends weer één van de leukste momenten van de dag. Zodra het eerste streepje licht tussen de gordijnen doorkomt, meldt het duo zich vanachter hun gordijntjes. Of wij dan ook gezien hebben dat de zon wakker is. Vervolgens klauteren de twee uit hun kraaiennest en komen ze uitgeslapen en opgewekt, vol energie en kattekwaad nog even bij ons in bed liggen. Uiteraard "eisen" wij dan van ze dat ze nog een half uurtje de oogjes dicht houden, omdat papa en mama nog even willen slapen en uiteraard wordt daar vervolgens natuurlijk voor geen meter gehoor aan gegeven.

Vandaag was het opstaan trouwens extra feestelijk, want we hadden beslagmix gekocht voor die overheerlijke American Pancakes; dus om 07.15 uur vloog de eerste pannekoek al door de lucht. Erg lekker.

En toen was het tijd om cultureel te gaan doen. Achter het station in Bairnsdale zit de "Krowathunkoolong Keeping Place", een expositieruimte dat het leven van de Gunai (Kurnai) laat zien van zowel voor, tijdens en na de blanke overheersing. Het was maar klein van opzet (2 zalen), maar het verhaal is ook daar even indrukwekkend als triest. Vooral het gegeven dat op het dieptepunt van de slachtingen er nog maar welgeteld 159 Gunai over waren, zet je wel even aan het denken.
We hebben er een klein uurtje rondgehobbeld en Gijs heeft nog een stoere sleutelhanger gescoord en toen zijn we weer verder gereden.

Onze volgende stop was Metung, een klein en relaxed vissersplaatsje aan de Gippsland Lakes. Duidelijk is dat hier de knaken zitten, want het is allemaal op en top verzorgd met mooie vakantiehuizen en resorts en een gezellig haventje vol met prettige zeilscheepjes.

Hier in Metung gingen we op zoek naar "Legend Rock", een rots die volgens de Aboriginal-geschiedenis een jager symboliseert, die zijn vette vangst weigerde te delen met anderen en daarom voor straf veranderde in deze rots.
Na heel Metung doorgereden te zijn, vonden we helemaal achteraan een kleine rots achter een hekje, dus dat moest 'm wel zijn. Juist op het moment dat we ohh en ahh wilden roepen en de foto's wilden nemen, kwamen we erachter dat dit een ereteken was voor de ruim in Metung vertegenwoordigde Lions Club...
Mmhhh, de Legend Rock lag ergens anders. Later hebben we die alsnog gevonden en bekeken.
Verder lekker koffie gedronken en rondgelummeld en hebben G+M nog vriendjes gemaakt in de speeltuin.
Ongelooflijk trouwens hoe iedereen met wie je hier in gesprek komt, stuk voor stuk iets met NL heeft; opa uit NL, getrouwd met een nederlandse, nederlandse moeder etc. etc. We hebben nog geen uitzondering gesproken.

Rond 14.30 uur zijn we richting eindbestemming van vandaag gereden: Nowa Nowa, een heel klein gehuchtje, gelegen aan de noordkant van Lake Tyers.
En o,o,o, hebben wij daar een droomspot gevonden. We staan op het terrein van Mingling' Waters, aan de oever van het meer. Toen we vroegen waar we moesten gaan staan, zeiden ze: "Kies maar wat uit, jullie zijn de enige." Heerlijke woorden.

Wat een prachtplekje wederom. De rest van de middag hebben we aan het meer doorgebracht dat midden tussen de beboste heuvels ligt. We werden opgewacht door zwarte zwanen en pelikanen, die op het doodstille water dobberden. Eenden, reigers, een soort lepelaars en opspringende vissen maakten het plaatje compleet. En dat alles onder een strakblauwe lucht.
Het mooiste moment volgde echter iets later, toen Gijs en Maasje hun eerste lessen kregen in het ketsen van stenen over het water (hilarisch!). Ineens was ie daar; the white-bellied sea-eagle !
Als een koning gleed ie door de lucht, de enorme vleugels in de perfect stand, inclusief de winglets aan de vleugeltippen. Heel rustig kwam hij voorbij zeilen, ondertussen het water afspeurend en verdween toen om de bocht in noordelijke richting. We zijn hem achterna gegaan en vonden hem zo'n 2km verderop op een tak boven het water. Yes! Dit is duidelijk zijn terratorium, dus morgenochtend bij de eerste schemering lig ik langs de oever om deze koning van de lucht opnieuw te spotten. Machtig mooi.

En nou zitten we weer lekker in de camper. Standaardritueel ondertussen; de een schrijft het dagboek, de ander maakt een strenge selectie van alle geschoten foto's (alleen vandaag alweer 121 stuks!). En daar blijven er dan zo'n 8 of 10 van over. En dan lekker borrelen, nagenieten van de dag en plannen maken voor de volgende.

03-06
Deze morgen ben ik (Joost) bij de eerste schemering stilletjes naar buiten geslopen, terwijl de rest zich nog even lekker omdraaide. Ik wilde de zee-arenden weer spotten. Het blijken er maar liefst vijf te zijn; pa, moe en drie jongen. Oud genoeg om mee te vliegen en te jagen, maar nog niet te oud om het huis uit gestuurd te worden en een eigen jachtterrein te zoeken. Tot twee jaar geleden hadden ze hun nest hier vlakbij ons plekje, maar een storm heeft het toen finaal uit de boom geblazen. Nu zitten ze een heel eind verderop, achter de grote kromming van het meer.
Het pad dat ik gevolgd heb, heette: "The Wetland Trail" en daar was niets aan gelogen...Het leidde je al slingerend tussen kleine moerassen door en bracht je af en toe weer naar de oever van het meer, waar je dan een prachtig uitzicht had op de ontwakende watervogels. De pelikanen trokken hun eerste baantjes, de zwanen werden fladderend wakker en een nieuwe vriend diende zich aan die ik gisteren nog niet had gezien: the Kingfisher. Machtig om hem over het water te zien jagen.
Ik ben absoluut geen vogelaar, maar dit is echt schitterend om te zien.
En ja hoor, daar waren ook twee van de vijf redenen van mijn vroege opstaan; twee zee-arenden die met krachtige slagen over het water scheerden. Zelfs de eenden, die niet direct iets te vrezen hebben met zoveel vis in het water, maakten dat ze weg kwamen. Prachtig. Jammer dat het nog zo donker was, want de foto's zijn daardoor niet echt heel goed gelukt.

Terug in de camper vond ik onze eigen kroost gezellig bij Sas in bed. Ze hadden heerlijk klokje rond gesnurkt en waren klaar voor een nieuwe dag.

En die bracht ons eerst naar Buchan, een klein plaatsje zo'n 35 km landinwaarts naar het noorden. Het landschap was daar gelijk helemaal anders. Zo groen als het aan de kust is, zo herfstachtig was het daar. Donkerbruine kale akkers op heuvels wisselden zich af met kale bossen, waaronder een dik pak herfstbladeren lag in alle bonte kleuren.
Buchan zelf is een ingeslapen gehucht, waar je normaal niet gauw heen zou gaan, maar het heeft een geweldige attractie; je vindt er de meest spectaculaire lime-stone grotten van Australië. Er zijn er honderden in het gebied en de twee mooiste vind je in the Buchan Caves Reserve, een park op het randje van het dorp.

Binnenrijden in het kamp was al leuk. Zagen we onderweg nog wallabies die haastig wegschoten als ze de camper zagen naderen, hier op het gras voor de rangers office zat een kangaroe die duidelijk aan mensen was gewend. Terwijl wij de tickets voor de grottenrondleiding haalden, stonden G+M het lieve beest te aaien, te knuffelen en zelfs te zoenen!

De rondleiding was zeer indrukwekkend. Deze limestone-rots waaronder de grotten zitten, was 350 miljoen jaar oud. In die tijd lag dit gebied nog onder zee, die gevuld was met schelpdieren en koraal. Hun overblijfselen kwamen in lagen over elkaar te liggen en vormden zich zo tot de limestone. Na het terugtrekken van de zee en enkele zware aardbevingen, kreeg het landschap de vorm die het nu heeft. Vervolgens deed vele tienduizenden jaren het water ondergronds haar werk en werden de grotten gevormd zoals ze nu zijn. De rondleiding bracht ons 60m diep middels steile trappen en nauwe gangen, waar je soms bijna kruipend doorheen moest, maar liet de meest mooie plaatjes zien die je je bij een grot kunt voorstellen. De grotten van Han waren hier duidelijk kinderspel bij. Stalagtiten, stalagmiten, kolommen, alles in de meest bizarre vormen en kleuren en bedekt met "fairy dust", hetgeen Maasje natuurlijk wel aansprak. G+M waren overigens bikkels tijdens deze, soms toch best heftige, toer. Bijna alles zelf gelopen en geklauterd, braaf "geluisterd" naar de toelichtingen van de gids, keurig van de zeldzame rotscreaties afgebleven, hoewel die soms niet te ontwijken waren en bovenal allebei oprecht zwaar onder de indruk van al dit moois. Echt een hele mooie en indrukwekkende trip.

Eenmaal buiten natuurlijk eerst even wat stoom afblazen en waar beter dan in een speeltuin. Het maakt echt niet uit waar je bent in dit land; op iedere hoek van de straat lijkt wel een speeltuin te staan, de een nog leuker dan de andere.
Deze had echter wel een heel groot pluspunt, want we hingen nog maar koud in het klimrek, of de knuffelvriend van G+M kwam van verre aanstuiteren en sprong zo de speelbak in, tot grote hilariteit van de kleintjes. Het leek er zomaar op dat die kangaroe ook nog de glijbaan wilde nemen, maar nee, zo ver ging het nog net niet.
Daar ook lekker gelunched en toen weer verder gegaan.

Via Nowa Nowa rijden we naar een bosgebied toe, waarin we vervolgens nog een kleine 3km net doen of onze degelijke campervan een heuse 4x4 offroad vehicle is. Die holderdebolderrit brengt ons bij "Trestle Bridge", nabij Stony Creek. Een imposante spoorwegbrug, gebouwd in 1916 om de bestaande spoorlijn van Melbourne naar Bairnsdale te verlengen tot Orbost. Deze verlenging van 97 km door ruig terrein is het moeilijkste rails-project allertijden geweest in Victoria. Deze bewuste brug, 250m lang en 20m hoog is de grootste staande brug in de staat. Gebouwd van grijze timberbomen; een prachtig staaltje van de vroege bouwvaardigheden met bouwmaterialen die ter plekke werden gevonden. De brug is 60 jaar in gebruik geweest tot een bosbrand in 1980 het beschadigde. De laatste trein ging er in 1988 over.
Een mooie plek om rond te lopen. Eerst onder het bouwwerk door en daarna er bovenop. Ongelooflijk om te zien hoe ze complete bomen zo hebben weten neer te zetten en met elkaar te verbinden dat het stevig genoeg was om de lange goederentreinen te houden.

Terug op dezelfde campsite als gisteren, leefden wij in de veronderstelling dat het dagprogramma er op zat, maar niets bleek minder waar. De eigenaar kwan naar ons toe en wilde kennelijk iets terug doen voor iets onbenulligs dat we 's middags voor hem haddene gedaan. (op de terugweg van de grotten waren we bij een General Store gestopt en daar zagen we toevallig een pakketje staan met de adresgegevens van onze campsite erop. Dus vroegen we of wij dat even moesten afleveren. Dat vonden ze daar wel fijn, dus zo gezegd, zo gedaan) Kennelijk was de eigenaar, Mike, zo blij met zijn pakketje dat hij ons een van zijn kano's aanbood om een tochtje over het meer te maken.
Helemaal leuk! Kids in de zwemvesten, peddels mee en gaan met die banaan. Sas voor, ik achter en de kleintjes ertussen in op de bodem. Heerlijk om in dat gebied rond te peddelen. Absolute stilte. Behalve dan de paar keer dat we vast liepen op de rotsen....
De kids genoten. Was voor hun natuurlijk de eerste keer dat ze in een kano zaten en ze vonden het super. Maasje wilde nooit meer uit deze "peddel", zoals ze de kano consequent bleef noemen. En Gijs gaf na veel wikken en wegen ook de voorkeur aan een kano boven een speedboot. "Maar in Middelharnis, waar we alles al kennen en gezien hebben, daar nemen we dan wel een speedboot, he?"

Toen de punt van de kano de oever raakte en ik me net zat te bedenken hoe we hult en bult droog aan de kant zouden kunnen krijgen, zag ik Sas als een ware Rambo uit de boot springen, soepel haar linkervoet onder de binnenkant van de punt klemmen, op die manier de punt op de kant trekkend en vervolgens in een soepele beweging de boot op de kant trekken aan het handvat. "Zo, klim er maar uit." Wauw!, wat een bikkel.

Bij het vallen van de duisternis waren we terug. Dat "vallen" kun je hier trouwens heel letterlijk nemen. Zo is het licht en zo is het donker.
De eigenaar had een kampvuur voor ons gemaakt en er zelfs een complete 3-zitsbank naar toe gesleept (begon me ondertussen wel af te vragen wat er in dat pakketje heeft gezeten en kreeg bijna spijt dat we het niet zelf hebben gehouden...). Daar nog even marshmellows geroosterd, toen nog een gezonde maaltijd weggetikt en toen de kids, met zeldzaam rode wangen van alle opwinding, in bed gelegd.
Morgen gaan we weer verder, maar de hoe en de wat, dat gaan we nu eerst nog bedenken.

04-06
Toch altijd een dubbel gevoel; aan de ene kant best gek om vrijwillig zo'n mooie plek te verlaten, maar aan de andere kant de wetenschap dat er nog zoveel meer moois valt te zien.
En dus kropen we tegen tienen weer in de camper om een slordige 200 km verder oostwaarts te gaan kijken. Ons reisdoel van vandaag: Mallacoota. Een plaatsje ingeklemd aan alla kanten tussen het Croajingolong National Park, slechts bereikbaar middels een weg en heeft de naam vooral bevolkt te worden door alto's, pensionada's, vissers en surfers. Alles draait om de oceaan, de baai, de bush en de pub.

De weg ernaartoe was wederom een feestje en slingerde zich door het ene nationale park na het andere. Duidelijk te zien was dat het hier veel meer kreken en rivieren lopen, want het regenwoud was hier groener dan groen. Erg mooi.
We hebben even gestopt in Cann River, aan de voet van Snowy River Park, waar we gepind hebben, koffie geleut, gelunched en info ingewonnen bij Victoria Parcs main office.

De reden van onze eindbestemming vandaag is niet zozeer het plaatsje Mallacoota zelf, maar vooral een eilandje dat hier voor de kust ligt: Gabo Island. Een gebied van 154 ha, waar veel kolonies van zeevogels zitten, maar bovenal ook een kolonie van een slordige 35.000 kleine pinguins. Bovendien zitten er veel zeehonden en heb je, al zijn we misschien net te vroeg, kans om walvissen te spotten die door Bass Strait op weg zijn naar warmere wateren om te baren. Ook dolfijnen laten zich hier vaak zien.

Nou zit er op dat eiland een vuurtoren, waar een cottage bij hoort voor max. 8 personen. We hadden gehoopt daar een nachtje te kunnen tukken, maar het stekje is zo populair dat het al voor maanden volgeboekt is.
Beste alternatief is een middel van transport vinden die je 's ochtends heen brengt en je 's middags weer ophaalt. Dat kan met een klein vliegtuigje, maar die kampte helaas met wat kapotte onderdelen en was derhalve niet luchtwaardig.
Na een verdere speurtocht hebben we een visser gevonden die ons morgen met een bootje op en neer gaat brengen. Dat wordt weer een mooi avontuur. Wordt vervolgd.

Toen deze voorbereiding gedaan was, moesten we op zoek naar een plek voor de nacht. In Mallacoota zelf werden we niet echt bien van de campings. En dus zetten we koers naar "Shipwreck Creek", een bushcamping 15km zuidwest van Mallacoota. We gingen redelijk op de bonnevooi, want het kampje biedt slechts plaats aan 5 happy campers, dus voor hetzelfde geldmoesten we weer terug.
Het eerste stuk was een normale weg en bracht ons o.a. langs het oude, nu compleet overwoekerde vliegveld van Mallacoota, waar een hele groep kangaroes voor onze camper op de vlucht ging. Blijft leuk om naar te kijken.
De laatste 10 km waren onverhard en dat werd nogal een spannend avontuur. Hoe verder we de bush indrongen, hoe onbegaanbaarder de weg werd. Met een 4x4 was dit al een aardige sport geweest, maar met deze logge camper was het helemaal een toer (zeker met in het achterhoofd onze verzekeringspolis die alleen geldt op verharde wegen...) Omdraaien was echter geen optie, want dat kon simpelweg niet.

Afijn, we hebben het weer gered en zolang het maar niet gaat regenen vannacht, komen we er morgen ook wel weer uit.
En o,o,o, was dit weer even de moeite. Wederom een onbeschrijflijk stukje natuur, pal aan de oceaan. Slechts een ander plekje werd ingenomen door twee jongens (met een stoere 4x4 terreinwagen) die met open mond de Winnebago van ons het kampement op zagen rijden. Voor de rest helemaal niemand. Heerlijk!

Het was al vrij laat, dus we zijn direct begonnen met hout bij elkaar te zoeken en een kampvuur te bouwen. Viel niet mee, omdat het hout allemaal vochtig was, maar toch brandde er een kwartier later een groot vuur, nog net voordat de duisternis weer als een baksteen viel.
Heerlijk ons vlees boven het vuur geroosterd en in de camper pasta bereid. Smaakte echt super.

Plotseling hoorden we geritsel in de bosjes. We richtten de zaklamp achter ons en zagen toen een amigo, waarvan we wel wisten dat die hier leefde, maar die we niet verwacht hadden zo snel te zullen zien. Het was de "possum", een soort mix van een wasbeer/grote rat/eekhoorn. En deze bewuste vriend was verre van schuw. Hij drong zich behoorlijk op, zal ik maar zeggen.... Voor we het in de gaten hadden, zat ie op tafel en deed hij zich tegoed aan de pasta.
De kids vonden het geweldig natuurlijk, maar toch hebben we hem maar heel gauw weggejaagd. Past niet echt in zijn vaste voedselpatroon. Beledigd ging hij in een boom zitten, 2m verderop, en voor zover ik weet, zit hij daar nu nog te mokken.

Bij Maasje ging rond half zeven het licht uit, dus die ging vast naar binnen, maar Gijs was niet bij het vuur weg te slaan en had het veel te druk met kooltjes verschuiven, fakkels te maken en te poken. Met de belofte dat we zo gauw mogelijk weer een groot vuur gingen maken, is hij een uurtje later naast Maasje gaan liggen.

En wij zullen zelf vanavond niet veel later volgen, want morgen moeten we vroeg op voor Gabo Island. Nog even een drinkedrankje en nagenieten van vandaag en dan verbouwen we de bar weer tot bed....