South West Rocks

17-06
We werden vanochtend gewekt met de roep van de grappigste vogel die ik hier tot nu toe heb gezien/gehoord: de whipbird. Absoluut niet de mooiste vogel, al is het wel een koddig voddebaal-beest, maar hij produceert zo'n melig geluid. Het wordt door de mensen hier omschreven als een vallende druppel, eerst een aanzwellend geluid van een paar seconden, gevolgd door een hoge schelle fluit alsof de druppel in het water plopt. Anyway, je moet het horen, maar je wordt er in elk geval heel vrolijk van. Er zaten er 5 of 6 om ons heen en ze probeerden allemaal de eerste prijs te verdienen.

Sas en ik hadden gisteravond besloten nogmaals een poging te wagen om Dingo Tops te bereiken. Het moet zo mooi zijn daar en er zal toch wel 1 paadje zijn waar je met een logge Winnebago omhoog kan sneaken?...
We wilden 'm vandaag wat westelijker aanvallen. Eerst 15 km terug stuiteren naar het zuiden, over dezelfde weg als gisteren. Wallabies en kangaroes probeerden te schuilen of vluchtten weg als het witte gevaar kwam aangedenderd. Een enkeling bleef brutaal langs de weg zitten om te poseren voor de foto.
Toen pakten we de Little Run Road, die ons volgens de kaart 11 km naar het westen moest brengen, waar we dan via de Knoddingbull Forest Road de klim opnieuw wilden wagen. Dat klinkt als een kippeneindje, maar met een gem. snelheid van nog geen 15 km/uur, duurt zo'n stukkie best lang.
Ai, en toen we na 4 km bij de vierde brug kwamen waar de rivier overheen stroomde i.p.v. onderdoor en die bruggen ook steeds langer werden, besloten we even het terrein van een vervallen boerderij op te lopen om info te vragen over de verdere wegcondities.
Een bejaarde man, te vies om aan te pakken, gehuld in oude vodden en blootsvoets, maar nog zo kien als wat, wachtte ons op op zijn veranda en had de grootste lol toen hij hoorde wat we van plan waren. Deze weg was nl. een tijd terug deels ingestort iets verderop en liep dus dood. (later kregen we dat ook bevestigd door een iets geloofwaardigere bron die we op de terugweg tegenkwamen).
Er zat niets anders op dan omkeren en weer terug te hobbelen naar ons beginpunt. Vanuit daar nog wat zuidelijker gezakt en toen via de Black Flat Road alsnog door kunnen steken. (waarom die "flat" werd genoemd, is ons een raadsel...)
In het gehuchtje Mount George bij de General Store meer info gehaald. Het laatste nieuws dat hij had, was twee weken oud en vertelde dat de weg redelijk was.
Nou, vooruit, nog 1 poging. Vol goede moed bestormden we de westflank, waar we na 3 km (van de 34) voor een splitsing stonden die niet op de kaart te zien was. Rechts een heel smal bergpad iets naar beneden, links een wat breder pad omhoog.
Ienemienemutte......links!
Na twee bochten lag er een boom op de weg, waar we net langs pasten. "Het haar eraf", zou mijn opa zeggen. En weer een km later werd het weer zo steil dat ons bakkie begon te sputteren en te protesteren. En daar, langs de afgrond, hebben we de handdoek in de ring gegooid. Zonder 4x4 was dit niet te doen.
Erg jammer, maar we hebben wel genoten van de prachtige regenwouden waar de paden doorheen liepen. "Schitterend, wat een uitzicht, kijk nou", werd er ook voortdurend vanaf de achterbank geroepen.
Modder en gravel over de hele auto heen, takken onder de ruitenwissers en tussen de ramen aan de zijkanten, ik zal er even met de slang overheen moeten vanavond, want als de verhuurders dit plaatje zien, heb je niet echt meer een goed verhaal dat je alleen maar over verharde wegen hebt gereden....

Wat nu? Even improviseren. Oke, nieuw plan de campagne. We gaan naar Port Macquarie voor twee verschillende koala-belevenissen en dan van daaruit weer het binnenland in, richting de watervallen.
Vanmiddag zijn we gestopt bij Billabong Koala Park, op 10 km van Port Macquarie, een klein dierenpark waar men al jaren succesvol een koala-fokprogramma runt en waar je (en dat was de reden voor ons) de koala's van heel dichtbij mocht meemaken en ze zelfs kon aanhalen. Dat leek de kleintjes wel wat.
Het park zelf viel ons wat tegen. Je merkt gewoon dat je al verwend bent met zoveel moois in het wild. Maar je mocht wel weer de kangaroes en wallabies voeren en dat blijft leuk. Zelfs voor di papa e di mama.

En toen kwam de onverwachte bonus van vandaag. Sas ontdekte ineens dat 1 wallabie een heel klein babietje in haar buidel droeg van een paar maanden oud. Nieuwsgierig stak hij zijn koppie en beide voorpootjes naar buiten. De moeder vond het goed dat we dichtbij kwamen en als we gewild hadden, hadden we het kleintje aan kunnen raken.
Fascinerend hoe het gaat bij kangaroes. De moeders hebben slechts een dracht van negen weken. Dan komt de foetus er al uit en die kruipt dan als een soort worm zelfstandig over de buik naar de buidel en daar groeit het dan maandenlang verder. Bizar!

Het koala-gebeuren vonden wij troosteloos, al blijft het natuurlijk wel leuk om zo'n levende knuffel te aaien en te kroelen. Het zijn wel hele grappige beesten, al zijn ze volgens mij non-stop stoned van de eucalyptus.
Bij de uitgang van het park heb ik eindelijk kunnen kopen, waar ik al om zeur sinds Australië de eerste keer ter sprake kwam: de enige echte Wallaroo-leren australische Crocodile Dundee-hoed!!! Hehe. Ik moet toegeven dat ie zowel Gijs als Maasje beter staat, maar dat terzijde. Ik heb 'm.

De camping waar we vanavond staan, is dramatisch. Druk en volgebouwd. We zijn blij dat we praktisch in het donker arriveerden en morgen voor dag en dauw weg zullen zijn. We willen morgen nl. een bezoek brengen aan het koala-hospitaal en een ronde meelopen. En dat begint 's ochtends om 08.00 uur al.
Dus vroeg op pad en morgenmiddag gauw weer een plekje in the middle of nowhere zoeken, want dit is echt niet ons ding.

18-06
De wekker ging om 06.30 uur af deze morgen en het was deze reis voor het eerst dat pa en ma eerder opgestaan en in de kleren waren dan de kids. En met reden, want om 08.00 uur scherp wilden we bij het koala-ziekenhuis zijn.
Het is het oudste koala-ziekenhuis van Australië en ligt heel mooi in de tuinen van Roto House aan de rand van de stad. Koalaberen die slachtoffer zijn geworden van hun twee grootste vijanden, auto's en huisdieren, of van de frequente bosbranden, worden daar opgevangen, verzorgd, geopereerd indien nodig en dan weer losgelaten in de natuur. Dit zo'n 200 keer per jaar.
Op zich ziet het er heel relaxed uit, met de meeste hokken in de open lucht, waar minstens 10 vrijwilligers de boel schoon en netjes houden, eucalyptusbladeren verversen en medicijnen toedienen. De "patiënten" laten het allemaal gelaten over zich heen komen. Eentje is zo verknocht aan zijn dagelijkse medicijn dat ie ervoor uit de boom komt en de lepel grondig schoon likt.
Maar een blik op de vele borden met toelichting en in de operatiekamer laat zien dat hier toch wel grootse dingen gebeuren en dat dwingt de nodige respect af. Het park is vrij toegankelijk, maar voor je naar buiten loopt, heb je al gauw een vrijwillige bijdrage in de collectebus gestopt, want daar wordt toch wel een hoop goed werk verricht.
En het was ook weer leerzaam. Hoop bijgeleerd over dit relaxte knuffeldier. Heel goed te zien was ook het verschil tussen de koala's hier meer naar het noorden (gem. 5,5kg) en die we in het zuiden hebben gezien (gem. 12 kg). Was de kruipende foetus bij een kangaroe al bizar, de foetus van een koalabeer past nog op je duimnagel (!) als die geboren wordt en zelfstandig zijn/haar weg naar de buidel vindt. Over wonderen der natuur gesproken.

Na dit vroege ochtendprogram zijn we teruggereden naar het centrum. Ik wilde de website updaten bij een internetshop, maar die was helaas nog dicht. Even met z'n allen ontbeten een paar deuren verderop en toen de internetwinkel toen nog steeds gesloten was, zijn we maar op pad gegaan.

Een uur later waren we in South West Rocks, een van de weinige plekken aan de Oostkust waar je een zonsondergang over de zee kunt bekijken. Een heel rustig stadje, heel relaxed dat je bereikt na een schitterende rit langs de MacLeay River met een prachtige groene omgeving en leuke boerderijen.
We zijn eerst even in het stadje blijven hangen, want ik ging voor poging twee voor het internet. Ik had een hoop bij te schrijven, dus Sas is ondertussen met de kleintjes op stap geweest. Eerst wat boodschappen, toen speeltuin en toen naar het strand, dat ook daar weer pal voor het centrum ligt. Daar vond Gijs een grote ondiepe plas waar vissen in zaten. Hij wilde die wel even goed bekijken en.... afijn, nat tot achter zijn oren. "Nouja, geeft niets. Mama heeft toch een grote wasmachine".
Nadat ze geluncht hadden in de camper, hebben ze mij opgepikt en zijn we op zoek gegaan naar een camp-site.

Vantevoren hadden we gepland naar de Arakoon State Conservation Area te gaan, die als een rustige camping in de bush stond vermeld.
Maar bij het info-center kregen we van een lokale man een gouden tip: Smokey Cape! Een kamp een eindje van South West Rocks vandaan, middenin de bush aan Smokey Beach. Helemaal basic, er zit daar niets. Breng je eigen water en hout en gooi je campingfee in een brievenbus bij de ingang van het park.

Het duurde even voor we het gevonden hadden, maar is me dit een partij gaaf!!! Een smalle weg door een groot palmbos brengt je op de plek waar her en der bush-sites zijn. Vijftig meter verder brult de zee je uitnodigend toe. Een lang en breed strand (Smokey Beach) met aan de noordkant the lighthouse, de een na hoogste ter wereld wat betreft de hoogte boven zeeniveau (hoogste ligt in Tasmanie). Vandaar moet je een spectaculair uitzicht hebben en op zeker walvissen kunnen spotten. Misschien iets voor morgen?..

In de ietwat onrustige branding stond een oude man te vissen. Ik ging er even een praatje mee maken en hij vertelde dat hij op taylors aan het vissen was. Al sloeg je me dood...
"Kijk maar in mijn kofferbak", zei hij en daar vond ik een joekel van een vis. Meteen G+M erbij gehaald. De ouwe vond het prachtig, haalde de knoeperd uit zijn truck en liet Gijs en Maas allebei poseren met hun "vangst". Zonder blikken of blozen staken zij twee vingers in de ingewanden van de mega-vis om 'm zo omhoog te houden voor de foto's. Een lol dat ze hadden.

Daar op het strand besloten Sas en ik gelijktijdig dat als het weer morgen goed zou blijven, we hier niet 1 nacht blijven zoals eerst gedacht, maar langer. Wat is het hier mooi!

Terug in het kamp fikkie gestookt met Gijs. Dat was nogal een gevecht, omdat het hout erg nat was, maar uiteindelijk, na veel blazen en porren, hadden we 'm aan de praat.
Temperatuur is hier 's avonds al beduidend hoger, dus we hebben heerlijk naast het kampvuur gegeten, aan onze eigen kleine individuele campingtafel.
Helaas begon het bij het natafelen zachtjes te regenen en moesten we lijdzaam toezien hoe het moeizaam opgebouwde vuur weer gedoofd werd.

En nu weer genieten van de absolute rust en de geluiden uit het woud. We hebben echt heel veel zin in morgen, want dit stukje Australië willen we uitgebreid gaan beleven.