Iluka

19-06
Gisteravond laat, tijdens laatste rondje buiten, hoorde ik nog een inmiddels bekend geflapper; een vliegende vos parkeerde zich ondersteboven in de boom naast ons en keek ons brutaal aan. Grappige beesten.

"Gijs, gooi die sokken maar weg, jongen. Daar zitten gaten in."
"Neehhh, die wil ik houden. Dat hoort zo. Dat heeft papa ook altijd"....

Wat een heerlijke dag was dit, zeg. Super relaxed, net als het stadje en haar omgeving zelf.
Eerst zijn we vanochtend naar de vuurtoren gegaan die op 2 km afstand van het kamp op een heuvel ligt. Het is een hele oude toren, uiteraard wel gerenoveerd, maar met authentieke onderdelen die nog steeds gebruikt worden, zoals de lens en de lantaarn uit 1889! Men heeft er een soort van museumpje omheen gemaakt, de oude vertrekken, de seinvlaggen (elke letter van het alfabet was een andere vlag), de stallen etc. Niet spectaculair, maar wel grappig om te zien. De toren zelf kon je niet in, maar ze hadden aan de voet ervan een flinke uitkijkpost gebouwd.
En dat was dan weer wel spectaculair. Wauw! Een schitterende blik op het woud achter je, de stranden aan weerszijden en natuurlijk de oceaan.
Maar liefst 7 walvissen zagen we voorbijkomen! Een waanzinnig gezicht. Vlak langs de kust komen ze voorbij zeilen, lekker op het gemakkie. Twee setjes van twee en drie enkelingen, allen bultrugwalvissen. Op deze hoogte zie je geen Southern Right Whales meer, die gaan niet zo ver met hun migratie.

Ons met moeite losgetrokken van dat mooie plekje en ons voorgenomen om morgen, of we hier nog blijven of niet, in elk geval nog even terug te komen en van dat uitzicht te genieten.
We zijn naar Trial Bay gereden, een park met een strand iets dichter naar de stad toe. Het ligt een stukje boven het strandje en geeft een mooi uitzicht eroverheen. En zo konden we mooi een groep dolfijnen zien die in de branding aan het dollen was, met flinke sprongen door de lucht, om vervolgens om de punt van de baai te verdwijnen richting open zee. Ik heb me heilig voorgenomen om bij een volgende gelegenheid direct de zee in te springen, ongeacht de watertemperatuur.

Tussen de middag hebben we wat gedronken/gegeten in het stadje, waarna we net als gisteren even de boel opgesplitst hebben. De weblog is weer bijgewerkt en de kids hebben zich ondertussen uitgeleefd in de speeltuin.
Daarna weer naar dezelfde bush-site gereden als gisteren en tot vlak voor de duisternis lekker uitgewaaid op Smokey Beach (een naam overigens die Captain Cook in 1788 aan het strand gaf toen hij het ontdekte, omdat hij rook zag. Dat bleek later van vuren van Aboriginals te zijn).
De oude visser stond weer op dezelfde plek alsof hij niet weg was geweest en liet trots de vangst van de middag zien. Die bestond vandaag uit een joekel van een australische zalm en brims, een mooi visje met gele vinnen.

Het begon een beetje te miezeren toen we bij de camper terug kwamen, maar toch hebben we nog een mooi vuur gemaakt. Toen we daar met ons viertjes omheen stonden, hoorden we een bekend geluid naderen. Twee kangaroes, moeder en dochter, kwamen in volle galop voorbij gestuiterd en gingen toen opeens vol in de remmen toen ze het vuurtje passeerden. Voorzichtig hupten ze dichter en dichterbij, tot ze op zo'n 4m genaderd waren, waar ze nieuwsgierig, kont aan kont bleven zitten.

Kangaroes, vliegende vossen, dolfijnen, walvissen, het komt allemaal maar in flinke getale voorbij zeilen op zo'n dag, alsof het niks is. En dan ook nog eens in zo'n setting. Echt uniek.

20-06
Wat een stralende dag vandaag. Strakblauwe lucht in alle vier de windstreken en de lucht was zo helder zoals je in Nederland alleen bij een noordwestenwind hebt. Je keek de wereld uit.

Ideaal weertje dus om nog even terug te gaan naar de vuurtoren en over de baai uit te kijken. Je weet maar nooit of er misschien nog een bultrug voorbij dobbert....
Eentje voorbij dobbert?...
Maar liefst 13 walvissen hebben we geteld vanmorgen, 13 stuks! En dat in 1,5 uur tijd. Ze hadden iets meer spatjes vandaag en nu hebben we ze ook echt zien springen uit het water. Bommetjeeehhh!!!

Halverweg de vorige eeuw lag het aantal bultruggen nog op 30.000 a 40.000 stuks. Toen er in de jaren '60 aan de noodrem werd getrokken voor het jagen, waren er nog maar zo'n 200 over!!! Ondertussen zwemmen er weer 9.000 a 10.000 rond, die allemaal in deze maanden van Antartica naar warmere wateren gaan, dus de kans dat je ze spot is vrij groot. Maar 13 stuks achter elkaar... Geweldig!

Vandaag zijn we weer het binnenland in gereden. We willen de route deels gaan volgen door de bergen en heuvels die bekend staat als de waterval-route.
Om 12.00 uur waren we al in Bellingen, waar volgens The Lonely Planet twee tentjes zitten die een bezoekje waard zijn. Om niets aan het toeval over te laten, zijn we zekerheidshalve bij allebei naar binnen geweest. Zalige koffie (beste tot nu toe) gedronken bij Riverstone en heerlijke ijsjes gehaald bij Gelato.

De route was de hele ochtend al mooi geweest, maar vanaf Bellingen werd die pas echt bijzonder. Een keurige verharde weg slingerde zich tussen de bergen omhoog en verzorgde de meest spectaculaire vergezichten. Groen, groener, groenst. De eerste watervallen lieten zich ook al zien en maakten het plaatje compleet.

Dorrigo, ons eindpunt van vandaag, is een heel klein gehuchtje met 1192 inwoners. Het ligt aan de rand van het Dorrigo Nat. Park op 800m hoogte en dat is waar we morgen de boel willen verkennen en waar we dan weer in het wild willen kamperen. Maar vanavond staan we ergens anders, in het plaatsje zelf, zodat we water bij kunnen vullen en een bult wasgoed weg kunnen werken.
Het schitterende weer heeft de hele dag aangehouden. 's Middags zijn we nog naar de Dangar Falls gereden, ten noorden van het stadje.
En later op de dag zijn we naar het visitors centre van het Dorrigo NP gereden. Daar hebben ze nl. een skywalk gebouwd. Aan de achterkant van het gebouw begint een soort loopbrug die je uiteindelijk ver boven het regenwoud brengt. Met een waanzinnig uitzicht als gevolg.
Je waant je letterlijk op het dak van de wereld. En het was zo helder dat je de oceaan in de verte tussen de bergen door zag liggen. Onder je dus het uitgestrekte regenwoud, met wel 140 verschillende bomen, gemiddeld zo'n 30m hoog, met uitschieters tot wel 45m hoog. Heel indrukwekkend.
Grappig ook om te zien dat de kleintjes geen enkel spoor van hoogtevrees vertonen, want op dat smalle houten looppaadje hoog boven het immense bos was dat anders snel tot uiting gekomen.

Binnen hadden ze een hele leuke expositie ingericht van foto's die met de Wetlands te maken hadden en die waren genomen door jong en oud. Daar zaten echt hele blitse foto's tussen, die in lijsten hingen aan grote displays, die op hun beurt weer met kettingen aan het plafond waren bevestigd.
Toen we net weg wilden gaan, lette Gijs even niet op, liep achteruit richting de uitgang, het hoogste woord voerend, draaide zich om en liep zo met z'n hoofd tegen zo'n hangende display. Vanaf dat moment ging alles heel snel, maar toen de rook was opgetrokken, lagen niet alleen foto's op de grond, maar waren zelfs kettingen losgeraakt en lag het grote display ook beneden. Als door een wonder waren de lijsten heel gebleven en kwam men met de schrik weg. Gijsje voorop. De ranger was heel aardig en relaxed en maakte zich meer zorgen om Gijs dan om de foto's. Daar knapte Gijsje wel van op.

Terug op de campsite even zitten hannesen voor de camper enigszins recht stond. Daar gebruiken we ondertussen de "luxaflex-test" voor; we laten de luxaflexen voor het zijraam en achterraam zakken en grbuiken dat als een soort waterpas. Hangen ze voor het zijraam naar voren, moet de neus wat omhoog en andersom. En de luxaflex voor het achterraam vertelt je wat over correcties om de langsas.
Een beetje scheef is niet erg, maar we hebben wel een paar keer gestaan dat de kids om de haverklap naast hun matras rolden, boven op elkaar, met hun neus in het vangnet. En het is sowieso irritant om steeds te moeten lopen alsof je op volle zee op een boot zit.

21-06
Aha, we hebben onze afgebroken beklimming van Dingo Tops van afgelopen week vandaag gewroken door met een spectaculaire rit "Platypus Flat" te bereiken.
Dit lag eigenlijk niet in de planning, want we zouden een bushcamp gaan zoeken in Dorrigo NP, maar het bleek dat de Lonely Planet hier de plank flink missloeg. Want terwijl zij spreekt over meerdere plekken in het park waar je in het wild mag kamperen, blijkt dat helemaal niet te mogen, aldus de rangers in het park office.

Maar dan geeft dezelfde ranger bij wie we gisteren nog moesten melden dat Gijs een deel van de expositie van het plafond had gelopen, ons een gouden tip. "Platypus Flat", daar moet je heen. Een unieke plek midden in het regenwoud, aan een rivier. Ze legt ons de route uit -het zou ongeveer 1,5 uur rijden zijn- en vertelt dat er een paar lastige stukjes zitten in de 15 km lange rit over een onverharde forest road, maar dat het zou moeten lukken gezien het droge weer. (ook vandaag was het weer stralend blauw)

Gauw een paar boodschappen gedaan en toen op weg. De onverharde weg het woud in hadden we soepel gevonden en daar gingen we weer. Campervan? Nee hoor, dit is een hele speciale 4x4, nieuwste van het nieuwste, geschikt voor elk terrein...
Nou, ik moet zeggen, het ging best goed. Er waren een paar stukken die spekglad waren, met name een stuk waar ze met bosbouw bezig zijn en waar diepe sporen zijn getrokken. Een paar klims waren heel steil en er zaten twee narrige crossings bij van een rivier. De laatste zelfs zonder weg, gewoon over de rivierbodem. Maar al met al zijn we er redelijk vlot doorheen gekomen. Alleen zodra de eerste druppel valt, zijn we meteen weg, want dan heb je het zitten. Stond ook bij het begin van het pad "Weg wordt gesloten voor alle verkeer bij regenval".

Maar het was de rit wel weer waard, hoor. Tjongejonge, wat is het hier weer wijs.
Platypus Flat ligt in het Nymboi-Binderay Nat Park, een zeer uitgestrekt regenwoud. Om ons kamp te bereiken, verlaat je de forestroad voor een pittige afdaling richting Blicks River. Daar langs de oever ligt een netjes onderhouden, heel basic kamp. Je dient jezelf te registreren door een formuliertje in te vullen en dat samen met wat geld in een brievenbus te stoppen.
Frappant was dat men hier alleen bedragen voor tentgebruikers geven en niet, zoals elders, apart voor campervans. Er waren ook geen sites ingericht voor campers. Alleen wat open plekken voor tenten. Mmmhhh... Geeft te denken.

Er was helemaal niemand toen we tegen 13.00 uur aankwamen. Heerlijk! En dat is eigenlijk de hele dag zo gebleven. Er zijn alleen even twee rangers geweest begin deze middag en vlak voor duister is er nog een auto gekomen met twee jongens erin. Hun tent staat nu helemaal aan de andere kant.

We hebben een heerlijke middag gehad. Kids vonden het helemaal geweldig hier. Waren druk, druk, druk om hout te sprokkelen voor het kampvuur. Nog een stukje gewandeld met z'n allen en vlak voor schemer met Gijs nog een stoere tocht door de bush langs de rivier gemaakt in de hoop het vogelbekdier te spotten. Da's helaas niet gelukt, maar Gijs vond de tocht een "echt avontuur".

Vanaf vier uur hadden we het kampvuur brandende. Eerst lekker soep gegeten van het vuur en daarna heerlijke rijst met kip bereid boven dat vuurtje. Erg lekker. Uiteraard als toetje marsh-mellows geroosterd.
Geen possums dit keer bij de barbie, al wonen die hier wel, maar wel bezoek gehad van de longnoosed bandicoot, net zo'n scharrelhaas als de possum, alleen iets kleiner en schuwer.

De kleintjes hebben nog geen 5 minuten liggen babbelen in bed. Doodmoe zijn ze allebei in coma gevallen. Ze moesten lekker dicht tegen elkaar aankruipen vannacht, want het is hier nu al koud en het zal nog veel kouder worden vannacht. En zonder externe stroom kunnen we geen heater aanzetten. Het kamp ligt in de bergen en bovendien is het helemaal helder buiten. Dat maakt dat het nog sneller afkoelt.

Morgen weer richting de kust, waar we nog een paar plekken willen zien voor we in Brisbane zijn, maar ik weet zeker dat we straks in Queensland ook weer het binnenland zullen opzoeken. Erg mooi!

22-06
Bij voorbaat mijn excuses als de beschrijving van deze dag wat warrig overkomt, maar we hebben zojuist gruwelijk zitten doorzakken met 6 australiërs bij het kampvuur. Vooralsnog ben ik the last man standing (mijn lieftallige echtgenote heeft net definitief de strijd verloren van de man met de hamer), maar het was erg gezellig en ik kom er zo zeker nog even op terug, want dit was weer te toevallig voor woorden.

But first things first: na een koude, maar gelukkig droge nacht, zijn we vanochtend na het ontwaken eerst gaan rijden. Plan was eerst heelhuids het regenwoud uit te komen en dan aan de voet van de oprit naar de verharde weg uitgebreid te ontbijten. En dit is eigenlijk redelijk volgens plan verlopen. Sommige stukken gingen moeizaam en met name de klim op de zeer steile paden was kiele kiele, maar we hebben het weer gered en een uur later werd de eerste pannenkoek gebakken onder een boom vol met luidruchtige zwart-oranje kaketoes. De rit terug heeft ons ook nog een ander dier opgeleverd in het wild voor de eerste keer (wel al een paar keer in de zoo gezien), de pademelon.

Eenmaal op de verharde weg (de camper ziet er echt niet meer uit...) was het nog een flinke rit naar onze bestemming vandaag. Het grootste gedeelte, tot aan Grafton, was een weg die zich over ruim 90 km slingerde door een dicht regenwoud. Soms bleek je dan ineens over een ranch te rijden en stonden de koeien op de weg. Die hebben per definitie voorrang hier, dus dat houdt wel op...
De laatste 50 km zaten we in een vlak gebied en volgden we een grote rivier richting de zee.

Eindbestemming was Woody's Head, een camp-site 6 km ten noorden van Iluka en gelegen in Bundjalong Nat Park.
We waren rond 13.00 uur hier. Voor veel mensen in Australië is het nu een paar weken vakantietijd (tot half juli) en zijn dus tijdelijk de campings voller. Zo ook deze.

Maar goed, we hebben een prima plekje gevonden met uitzicht op het strand en de baai. Het is een basic kamp, dus je moet zelf je water verzorgen etc. Wel is er in dit kamp voor hout voor het vuur gezorgd.

Meteen naar het strand gegaan. Het was wederom een stralende, strakblauwe dag en we hebben ons de hele middag goed geamuseerd.
Met Gijsje ben ik eerst over de rotsen geklauterd en hebben we echt mega-schelpen gevonden die nog bewoond werden door de grootste mega-schelpdieren die ik ooit heb gezien.

Gijs en Maasje hebben de hele middag zo lief gespeeld op het strand. Het meeste met elkaar, al is Gijs ook nog heel lang druk geweest met kriebelkruipers en visjes vangen, terwijl Maasje dan "kunstjes" ging doen op het strand.

Nieuw bij Maasje is het volgende:
"Papa, je vergeet me 'bee quella karadze' te noemen. Daarmee bedoelt ze 'que bella regazza' (wat een mooi meisje), zoals ik haar laatste toeriep toen ze in haar zomerjurkje kwam aanzetten.

Tot vier uur op het strand geweest en toen gauw een vuur gestookt vlak naast de camper, waarop we soep hebben gekookt. Daarna, terwijl we een waanzinnige zonsondergang hadden, lekker verder gepeuzeld rond het vuur. Toen de kleintjes net in bed lagen en Sas en ik net een borrel bij het vuur wilden nemen, kwam een groepje Australiers erbij zitten en eigenlijk ging het vanaf dat moment mis...

Erg gelachen ook toen ze vroegen hoe onze route zou zijn. We vertelden o.a. dat we naar Brisbane zouden gaan. "Wat moet je daar?", vroegen ze. Dus Sas vertelde dat ze daar naar de Bulwer-raffinaderij wilde gaan en wat denk je?.....Werkt een van deze kerels daar!
Nou, toen was het helemaal kaasje. Om het grote vuur hebben we flink zitten borrelen en volgens mij wacht Sas nu volgende week een warm onthaal... Al weet ze dat zelf nog niet...

Het was echt een supergezellige avond. Erg veel gelachen. We hebben trouwens gehoord dat er hier in de bossen enorme hagedissen zitten (Goanna's), die wel 2 meter lang worden, dus dat is morgen nog wel feest voor Gijs.
En als het weer zo'n mooie dag is, blijven we misschien wel.

Het is nu echt midden in de nacht. Kleintjes zijn al bijna weer wakker. Ik ga het licht uit doen in het kamp.

Still.........no worries.