Hervey Bay II

27-06
We werden deze morgen ons mandje uitgeblerd door een hele kolonie kaketoes die het kamp kwamen bestormen. Dat waren weer de witte jongens met de gele kuiven. Je hebt ook nog een roze variant hier en een zwart-oranje, maar je ziet ze nooit gemengd vliegen.
Ze vliegen altijd in groepen en maken een enorme herrie als ze door de lucht scheren. Alle andere vogels houden zich dan acuut gedeisd en hoor je niet meer, met uitzondering van eentje waarvan ik de naam (nog) niet weet, maar die er uit ziet als een anabole-steroïde ekster. Die gaat als enige het gevecht nog wel eens aan.
De kaketoes hebben grote sterke snavels waar ze met gemak aan kunnen hangen. Ook zag ik ze complete dennentakken van minstens een cm doorsnede in een keer doorknauwen om die vervolgens te laten vallen. Geen idee waarom. Rare jongens, die kaketoes.
En ineens zijn ze dan weer vertrokken, verdwijnt hun geschreeuw in de verte en durven de andere vogels weer voorzichtig in te zetten.

We zijn vanochtend naar een punt in het park gereden dat Minyon Grass heet. Vandaar loopt een pad door het regenwoud naar het punt waar de Minyon waterval die we gisteren van boven hebben bekeken, de grond raakt. Het traject is 4 km lang en niet kinderachtig. Het eerste gedeelte is steil (in de eerste 500m zak je al 70m) en het tweede gedeelte langs de rivier is zeer moeilijk begaanbaar.
Het idee was dat ik even alleen op en neer zou gaan om het punt te bekijken en te fotograferen. Maar toen bedachten we dat we het gewoon met z’n allen gingen proberen. We zouden wel zien hoever we kwamen en ging het niet verder, dan zou Sas vast met ze terug gaan en zou ik later volgen.

En dit brengt me bij het helden-epos van vandaag: G+M hebben de hele wandeling gered! Alles zelf gewandeld, geklommen en geklauterd! Zo ontzettend knap. Het was namelijk echt heftig. Schitterend, maar pittig. Eerst een heel smal pad dat zich naar beneden slingerde langs een flinke afgrond. Tijdens die afdaling kon je heel goed zien hoe de vegetatie veranderde met de hoogte. Hoe lager je kwam, en dus hoe dichterbij je bij de rivier kwam, hoe groener en voller het werd en hoe exotischer de plantensoorten werden. Het regenwoud werd dichter en dichter en alleen hoog boven je, door het sporadisch wijkende bladerdak, zag je de blauwe lucht.
Echte lianen (“linealen” volgens Maas) kwam je om de haverklap tegen en Gijs heeft er als een heuse Tarzan mee geslingerd.

Langs de rivier die we nog een flink stuk stroomopwaarts moesten volgen, was het eerst modderig, later rotsachtig en op het laatst was er nauwelijks nog sprake van een pad maar moest er gewoon echt over grote rotsblokken geklauterd worden. Toen het te gortig en gevaarlijk leek te worden, ben ik alleen verder gegaan. Bleek dat het nog maar iets van 50m was en het zag er zo gaaf uit dat ik de rest toch even opgehaald heb en we de laatste meters ook met z’n allen gered hebben.

Spectaculair! Dat is de enige omschrijving die me te binnen schiet voor het plaatje dat we daar aantroffen. We kwamen pal onder het punt waar de waterval in een klein meertje kletterde, alvorens in een riviertje weg te stromen. Ruim honderd meter boven je zag je het nooit aflatende water over de rand komen en kon je ook nog een deel van de boardwalk zien waar we gisteren nog op stonden.
Genietend van dit schouwspel hebben we wat gegeten en gedronken en zijn we na een klein half uurtje weer teruggegaan. Nu moest dezelfde route klimmend afgelegd worden, maar ook dit keer hebben de kleine bikkels tot de laatste snik volgehouden. Zo ontzettend knap. We waren echt ape-trots.

Ruim 3,5 uur later zaten we weer in de camper en zijn we meteen naar hetzelfde tentje als gisteren gereden om onszelf te tracteren na deze prestatie.
Soms heb je wel eens dat iets wat de eerste keer geweldig was, een tweede keer ineens tegenvalt. Nou, hier dus niet! Weer superheerlijk gegeten en gedronken.

G+M struinden de hele tijd door de tuin rond. Gijs achter vlinders aan of spelend met de honden en Maasje flirtend op de schommel. Maar ineens kwam Gijs melden dat Maasje vast zat op het toilet. Sas liep mee, zag dat ze zichzelf had ingesloten, is achterom gelopen, heeft zich tussen twee watertanks doorgewurmd en vlak langs de grootste spin ooit is ze uiteindelijk als een ware acrobaat door het wc-raampje gekropen om zo Maasje te bevrijden.
Een ware heldendaad waar de kids zwaar van onder de indruk zijn.
Het feit dat later bleek dat je het slot zo van buiten open kon draaien, deed niets af aan hun bewondering....

We zijn naar Wullumbimby gereden om zwaar inkopen te doen. We hadden echt niets meer in huis. Daarna zijn we doorgereden naar de kust, naar Hastings Point waar we noodgedwongen op een vreselijke camping staan. Even de boel weer opkalefateren.
Deze camping heet North Star Holiday Resort en is weer in de categorie “erger dan erg”. Het gegeven dat vandaag de vakantie is begonnen in dit gebied, helpt ook niet echt mee.
De kids vinden het echter geweldig. We kwamen weliswaar vlak voor de duisternis binnen, maar er zit hier deze week een heuse kidsclub, dus zij konden mooi nog een uur lang springen en glijden in een soort “Dippiedoe”-achtige omgeving. Ene Lori hield ze in de smiezen, dus Sas en ik konden vast gaan douchen, camper opleuken, was draaien etc. etc.
Nog even met z’n allen soep gegeten en toen hop tjop, de kids hun mandje in. Met die zware kilometers in de benen van vanochtend, waren ze gauw vertrokken en zullen ze zeker een goede nacht maken. En wij ook.

28-06
Het enige goede van deze camping zijn de douches. Gisteravond waren Sas en ik allebei al geweest en vanochtend ben ik met de kleintjes gegaan. Grote, schone douchecabines, een flinke en brede straal heet water, zelfs een muziekje op de achtergrond. Het leven van een happy camper is zo slecht nog niet. Er kwam zelfs zoveel water uit de douche dat we er met ons drieën tegelijk onder konden en ieder voldoende water had. Pret voor tien natuurlijk.

We zijn vanochtend in eerste instantie de kleine kustweg blijven volgen langs de kleinere vissersplaatsjes. Sommigen zagen er nog redelijk authentiek uit, maar het gros is daar al in de handen van project-ontwikkelaars gevallen, met resorts, hotels, luxe campings etc. als gevolg. Zonde.

Kingscliff was het laatste plaatsje in het rijtje en we reden daar even het centrum in, omdat (voor de trouwe lezers wel bekend) de Aussie van wie Sas de twee vissen voor de bbq had gekregen, hier woont. Hij had erover opgeschept en we wilden dat wel even zien. Het dorpje ligt inderdaad schitterend, pal aan het strand en is nog niet zichtbaar verpest.

Meteen aan het strand was het markt vandaag en daar zijn we lekker overheen gekuierd. Gewoon een gezellig kneuterig marktje met wat lokale specialiteiten, maar ook met standaard fruittentjes, met kunststandjes, maar ook met kraampjes met frutselknutseldingen.
De kids kregen elk een budget van 5 dollar, vrij te besteden. Het laat zich raden dat Maasje met een prachtige prinsessenkroon kwam aanzetten, roze en zilver met een vlindertje. Gijs vond twee supersnelle racebootjes. Verder nog wat lokale bananencake gekocht, kokoscake, heerlijke aardbeien en een kleine hakbijl om op bushcampings aanmaakhout te kunnen hakken.

Na Kingscliff zijn we bewust even de snelweg op gegaan, want de kustweg brengt je vanaf dan langs plaatsjes waar je niet vrolijk van wordt, met namen als “Surfers Paradise” en een hoog Benidorm-gehalte.
Op zo’n 50km onder Brisbane zijn we weer van de M1 afgegaan richting de kust om via Redland Bay en Victoria Point naar Cleveland te rijden.
Vandaar vertrekt namelijk de ferryboot naar North Stradbroke Island, hetgeen van alles zuid van Brisbane als een van de mooiste plekken beschouwd wordt.
“Straddie”, zoals het liefdevol wordt genoemd, ligt op 45 minuten varen en biedt naast binnenmeren, bronnen en bizar mooie stranden, ook grote kansen om dolfijnen, walvissen, schildpadden en zelfs de dugong te vinden.

Ik hoop hier de komende dagen van alles over te kunnen schrijven, want we hebben de tickets gekocht. Morgenochtend gaan we om 09.00 uur met de camper op de ferry en komen pas dinsdagmiddag weer terug.

Toen dat eenmaal geregeld was, hebben we een beetje zitten klooien om een plek voor de nacht te vinden. In Cleveland zat een camping, maar dat was weer dramatisch. Op goed geluk zijn we toen de kustlijn afgereden voor een mooi plekje, maar dat is gek genoeg langs dit deel van de kust niet te vinden. Ja, mooie plekjes wel, maar overal was je zichtbaar voor meerdere huizen of lag het naast een drukkere weg, waardoor je er gif op kon innemen dat je al verraden was voor je goed en wel gesettled was.
Uiteindelijk hebben we nu een plekje gevonden in Redland Bay, iets van de kust af, op een landweggetje in een bos. Geen superspot, maar gewoon prima en bovenal heerlijk rustig.
Morgenochtend zetten we de wekker weer, rijden vroeg terug naar Cleveland en de ferries, gaan dan daar ontbijten en rijden dan aan boord voor weer een nieuw avontuur....

29-06
Maasjes top drie van vandaag:
3) “Oh, wat is het hier mooi! Het is zo mooi dat ik ervan moet huilen.”
2) “Ben ik al bruin, Maasje?”
“Oh, ja hoor, mama, je ogen zijn bruin en je tanden....”
1) “Volgens mij is papa verdronken”, zei Maasje toen ze me even niet meer zag in zee.
“Ohjee, wat moeten we dan doen?”, vroeg Sas.
“Oh, we moeten hem maar even met rust laten”.......

Wauw, is dit weer even een superdag geworden, zeg. Ze begon al vroeg op dat verlaten bospaadje toen de wekker haar ding deed. Gauw in de kleren en in de stoelen om alvast naar Cleveland te rijden, vanwaar de ferry zou vertrekken. Vlakbij de haven ligt een park waar je koala’s in het wild zou kunnen spotten, dus we wilden daar ontbijten. Als echte Ko de Boswachter-wannabees hebben we daarna nog de eucalyptusbomen afgestruind op zoek naar koala’s, maar die hebben we helaas niet gevonden. Wel honderden papegaaien in alle kleuren en maten en dat was ook geen straf.

The Big Red Cat luidde de naam van onze ferry, een moderne nette veerboot met plek voor 67 auto’s en een paar honderd pax en voorzien van veel comfort. Stipt negen uur reden we de camper erop en zijn we meteen naar het observatiedek geklommen. Vandaar had je tijdens de 40 minuten durende overtocht prachig zicht op de Moreton Bay en al haar eilanden. Geregeld zag je een dolfijn boven water komen, druk bezig met jagen. Geen bottle-nose dolfijnen die we eerder gezien hebben in Jervis Bay en South West Rocks en die in groepen (pods) van ongeveer 12 leven, maar the humpback dolphin die vrijwel altijd in zijn of haar eentje is.

De overtocht hadden we geregeld, de camping echter nog niet. Er zijn een paar campings, verspreid over het eiland, maar die zijn allemaal groot, druk en populair. Er is daar eigenlijk maar een uitzondering op en dat is de camping bij Cylinder Beach. Die heeft echter maar plek voor 7 campervans of caravans, dus de kans dat je daar een plekje hebt en zeker tijdens een schoolvakantie zoals nu, is zeer gering. Haha! Maar we hebben ‘m wel!
Een superplek op een perfecte camping, rustig en relaxed, met uitzicht op het strand. Echt mazzel gehad. Er zit ook nog een speeltuin bij en prima sanitaire voorzieningen, dus wij zijn helemaal tevreden.

North Stradbroke Island is samen met Moreton Island het populairste eiland van de 365 eilanden die in de Moreton Bay (!) liggen aan de monding van de Brisbane River.
“Straddie” is vooral geliefd om de waanzinnige stranden en de perfecte condities voor zwemmen en surfen. Maar het stukje binnenland heeft ook nog mooie dingen te bieden, zoals bronnen en twee bijzondere binnenmeren, Brown Lake en Blue Lake, waarover morgen meer.
Het zuidelijke gedeelte van het eiland is niet of nauwelijks toegankelijk. Daar wordt nog actief gewerkt in mijnen en is derhalve gesloten. Het mijnbedrijf heeft wel voor een paar goede verharde wegen gezorgd in het noordelijke deel en daarom is het eiland zeer goed toegankelijk voor 2WD-auto’s.

We hebben vandaag nog niet het eiland verkend. In plaats daarvan hebben we er een lekkere stranddag van gemaakt. Het was weer zo’n lekker weer, volop zon en warm.
Cylinder Beach is een prachtig strand, direct gelegen aan de campsite. Hoe noordelijker we gaan, hoe witter het zand en hoe turquoiser het water wordt. Schitterend.
Het eerste strand ook met een heuse lifeguard. Niet dat het broekie veel vertrouwen inboezemde bij me, want de brave jongen had mijn zoontje kunnen zijn, maar toch. Buiten het Australische zomerseizoen is er eigenlijk geen Baywatch actief, maar deze twee weken zijn de schoolvakanties en is het “druk” op het eiland. Vandaar de tijdelijke inzet.

De kids hebben zich weer heerlijk uitgeleefd. Vanochtend was het eb en daardoor waren er allerlei kleine plasjes achtergebleven op het strand (allemaal zwembadjes, volgens Maas), waarin Maasje zich veilig en wel kon uitleven.
Daredevil Gijs nam daar geen genoegen mee en wilde weer vechten met de golven.

Op het heetst van de dag zijn we even van het strand afgegaan, even lunchen, wat rondgelummeld, ijsje gegeten en de speeltuin uitgetest. En aan het eind van de middag zijn we weer teruggegaan.
Eerst een stuk langs het strand gewandeld. En toen zagen we iets geks; overal in de branding spromgen er vissen uit het water. Echt tientallen. En als je goed in de golven keek, zag je hele groepen meezwemmen.
Het bleken “mullets” te zijn, vissen van rond de 25 a 30 cm, waar veelal door dolfijnen op gejaagd wordt. Die waren nu overigens niet in de buurt. De school mullets was zo groot en er sprongen er zoveel, dat ik het wel even moest proberen.... Hoppa, de zee in, de golven achterna waar de meute zat en dan hopen dat je er eentje kon vangen, een beetje zoals het knotsen vangen bij de Willem Ruis-show van vroeger. Afijn, ik heb een uur lang heerlijk gezwommen, maar uiteraard niets gevangen.
Een vissersboot strandde vlak bij ons op het strand en we hebben hem even geholpen met op de kant te komen. De visser had krabben gevangen en op verzoek liet hij even de vangst van de dag zien. Enorme krabben kwamen uit de emmers, iets waar Gijsje geen genoeg van kon krijgen.

Deze camping beschikt over een heuse “parents-room”, een zeer ruime badkamer met alles erop en eraan, waarvan je de toegangscode krijgt als je kleine kinderen hebt.
Ideaal, want daar pasten we met ons allen ruim in en je kunt er heerlijk en vooral lang warm douchen. Andere douches zijn namelijk afgesteld op max. 4 minuten, maar in de parents room geldt die restrictie niet.

Schoongewassen ging de familie borrelen. “Gaan we chips-borrelen of nootjes-borrelen?”, vragen de kids dan standaard om te informeren welk snackje erbij geserveerd wordt. Vandaag was dat chipsborrelen, erg gezellig. De kids hadden allebei een flinke kleur.
Vanavond wilden ze boven in hun appartement eten, waar ze zelf een tafeltje hadden gebouwd. Ze hebben daar knus zitten dineren en waren per persoon goed voor drie borden (!). Maasje gaat origineel voor haar tweede onderkin sinds aankomst hier en ook Gijs zie je groeien.

Nog even keten daarna en toen in bed gelegd. Ik denk dat ze allebei al out waren voor ze het kussen raakten. Total-loss.

Een echte lekkere luie vakantiedag was dit. Heerlijk. Morgen gaan we wel weer actief doen, maar nu eerst nog even goed ongemotiveerd met de voetjes omhoog en glaasje in de hand naar de golven luisteren.

30-06
Aiai, wat was dat midden in de nacht? Regen? Die ging toch niet onze tweede dag op Straddie verpesten?
Gelukkig, de regen bleef wel de hele nacht duren, maar vanochtend was het droog. Nog wel bewolkt, maar dat kwam eigenlijk wel goed uit voor ons eerste programma-item van vandaag.

Blue Lake is 1 van de 2 bekende meren van het eiland en vormt het centrum van Blue Lake Nat Park. Je komt er met een 4x4 over een lastige zandweg, of wandelend over een walking track door een prachtig bos. Dit laatste is een aanrader. Het is een schitterend pad dat zich slingert tussen eucalyptusbomen, Banksia’s en varens.
Het traject is meer dan 5 km en vol trots kan ik melden dat de boefjes dat wederom helemaal zelf hebben gelopen! Echt zo knap. En later op de dag zou er nog een wandeling volgen. Tegen het eind van de vakantie kunnen we ze wel op gaan geven voor de Nijmeegs Vierdaagse...
Blue Lake zelf is een vrij klein, super helder (en heel diep) meer. Een prachtige serene plek in een heel stil woud. Het water is bizar helder, tot op flinke diepte kun je details nog scherp zien. We hebben aan de oever van het meer wat gepicknickt en uitgerust en zijn toen weer teruggegaan. Tegen de tijd dat we weer bij de camper waren, was de ochtend ruim voorbij en was de bewolking weer geheel verdwenen, met schitterend weer als gevolg.

Volgende stop was Brown Lake, het andere bekende meer. Deze was gelukkig bereikbaar via een onverharde, maar prima weg. In tegenstelling tot het heldere Blue Lake, doet dit meer zijn naam eer aan; het water is namelijk echt bruin. De reden waarom is me nog steeds niet duidelijk, maar het heeft iets met mineralen en modder te maken. In elk geval meent men dat het modderige water geweldige dingen met je huid doet en daarom is het een populair zwemmeertje. Er zit een klein strandje aan vast en er is een picknickparkje met bbq’s en een speeltuin, dus je kunt je er wel even vermaken.
Wij zijn echter niet zo heel lang gebleven. Wel hebben G+M een half uurtje kunnen klieren in het bruine water en waren ze weer nat tot achter hun oren, maar daarna zijn we gauw doorgegaan.

Er stond namelijk nog 1 ander puntje op de agenda en het was inmiddels al drie uur. Point Look-out bevindt zich op het meest noordoostelijke puntje van het eiland. Het is een rotsachtige headland vanwaar je over een ketting van stranden kijkt, zowel naar het westen als naar het zuiden.
Voor je zie je de samenvloeiïng van de Coral Sea en the Pacific Ocean en het is in die golven dat je dolfijnen en schildpadden kunt ontdekken.
Lang hoefden we niet te zoeken, want binnen twee minuten hadden we de eerste groep dolfijnen te pakken. Ze zwommen recht onder ons, in de golven van de eerste baai naar het zuiden toe. Het waren bottle-nose dolphins en ze zwommen in groepjes van zes, hetgeen betekent dat ze nog op jacht waren. Iets verder de zee in, zwom nog een groep. Prachtig om te zien hoe ze zij aan zij met de golven mee zwemmen.

The Gorgewalk loopt van North Gorge naar South Gorge, pal langs de klippen over speciale boardwalks en geeft je een spectaculair uitzicht over de oceaan en de baaitjes. Erg knap aangelegd. Het is een traject van 1,5km, met aardig wat trappetjes erin, maar je wordt zo in beslag genomen door de omgeving dat de kids ‘m fluitend liepen, zelfs na de pittige wandeling van vanmorgen.

De schildpadden hebben zich niet laten zien, maar daarentegen zijn we gruwelijk verwend met walvissen. Eerst zagen we er al een heleboel in de verte voorbij stiefelen, maar ineens zaten za vlak voor ons !!! Op nog geen 50m afstand zwommen ze voorbij! Eerst een groep van drie en daarna een groep van vier. Ongekend mooi.
Heel uitzonderlijk ook, omdat ze normaal gesproken veel verder van de kust passeren. “Breng je verrekijker”, wordt er voor dit punt dan ook aanbevolen in de boekjes. Nou, die waren echt niet nodig in dit geval. Je werd bijna nat van de spetters.

Vlak voor donker waren we terug op de campsite. Nog gauw even ons eigen strand op geweest om de zonsondergang te zien en even te dollen en toen dwong de duisternis ons definitief de camper in.
Chipsborrelen, sjansen bij de buren (Maasje) en spelen met een aangewaaide hond (Gijs), lekker eten en hoeptjoep, het mandje in.

Morgen moeten we dit eiland alweer verlaten. Jammer, want het is echt een paradijs. We zijn blij dat we hier last-minute toch naar toe zijn gegaan en zo’n mazzel hebben gehad met het weer en vooral ook met de camping. Helemaal prima.
En ach, die schildpadden...... die komen nog wel !