Burrum Heads

01-07
Ik weet niet wie er harder straalde deze morgen, het zonnetje aan de strakblauwe hemel of de kleintjes. Het was in elk geval duidelijk dat ze er allemaal zin in hadden.

We zouden om 2 uur weer de boot terug nemen richting vasteland en hadden dus nog de hele morgen om te genieten van dit prachtige eiland. Eerst de noodzakelijke dingen afgewerkt (boodschappen, camper afvullen, etc) en een telefooncel opgezocht. Sas zou vandaag laatste details krijgen voor haar meeting morgen op BP-raffinaderij in Brisbane. Die zou om 09.30 uur beginnen, hoorde ze, dus daar kunnen we nu mooi op verder plannen.

Daarna hebben we de zaak weer even opgesplitst. Kids wilden heel graag naar een strand en ik wilde nog een poging wagen om de zeeschildpadden te vinden. We zijn daarom naar Point Look gegaan, bakkie gedaan en toen is Sas met de kleintjes vast naar het strand gegaan.
Ik ben weer dezelfde richting opgelopen als de wandeling gisteravond, alleen ben ik nu van de boardwalks afgegaan en over de rotsen helemaal tot onderaan de klippen geklauterd, aan het begin van een paar kleine baaitjes waar ze gisteren nog gesignaleerd waren. Prachtig turquoise water, waar je metersdiep in kon kijken. Hoge golven ramden de rotsen en het schuim vloog om je oren. Machtig!

Ik vrees dat de schildpad mijn nieuwe platypus gaat worden, want ook nu had ik weer geen geluk. Maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door mijn eerste encounter met een haai! Het was weliswaar een grey nurse shark, die niet gevaarlijk richting mensen is, maar een haai is een haai en als die zo vlak voor je voeten heen en weer zwemt, is dat toch kikken.
Ook weer verwend met twee walvissen die vlak achter de rotsen voorbij zwommen, hun fonteinen tot een meter of vijf de hoogte in blazend.
Maar ja, geen schildpad en toen ik na een uur op de rotsen een houten kont kreeg, ben ik maar weer naar boven geklauterd.
Op het meest noordelijke puntje kon ik mooi om het hoekje kijken en zag ik ver onder mij Frenchman's Beach, het strand waar Sas en de kleintjes zaten. Het ligt aan een grote baai waar flinke golven naar binnen rollen en is dus erg geliefd bij surfers.
Vlak voor de verste surfers, bij de 1e break van de golven, was weer een groep dolfijnen aan het jagen. Zijn toch ook wel flinke jongens als je ze zo ziet. Ik heb ze een tijdje gevolgd en ben toen afgedaald naar de rest van de familie.

G+M hadden een kleine rotsformatie gevonden, midden op het strand, precies aan de branding. Die leende zich perfect voor binnenzwembad annex winkeltje spelen annex vindplaats voor kriebelkruipers en krabben. Och, die twee kunnen zo lekker aanklooien in het zand en water, zowel solo als met elkaar. Gijs is wel veel meer into de zee en de golven dan Maasje. Die probeert het heel sporadisch, maar rent bij de eerste de beste golf weer terug ("Rennen voor je leven!") en laat zich dan voorlopig niet meer zien bij de waterkant. Geef haar maar het zand en een plas water.

Om 2 uur zaten we op de ferry en namen de kids al zwaaiend dramatisch afscheid van het kleiner wordende eiland. "Dag allermooiste, allerliefste eiland. We zien je misschien nooit meer terug. Ik mis je nu al. Je bent het mooiste strand ter wereld..." en meer van dat soort tranentrekkers. Ze hebben er echt niets aan gevonden, dat was wel duidelijk.

Nu de afspraak bij BP bevestigd was voor morgenochtend, besloten we om daar een beetje in de buurt te gaan zitten, ook al betekent dat dat je op een commerciële, drukke camping terecht gaat komen.
Dus om stipt 4 uur reden we The Story Bridge op, de bekende brug over de Brisbane River en stortte de Winnebago zich in het spitsuur van het centrum. Da's even schakelen na al die ritjes door de bush, waar je soms een dag lang geen mens tegenkomt. Maar het was wel leuk om rond te kijken. Best een hoop mooie gebouwen in het centrum, waarvan ook enkele oude gebouwen.

De camping is wat we al vreesden; druk, vol en met andere hollanders... Maar goed, het was al donker toen we aankwamen en morgen zijn we heel vroeg weer vertrokken.
Met Gijs ben ik gaan pinnen in een winkelcentrum in de buurt en vervolgens mocht hij het avondeten bepalen. Na weken van gezond voer boven een houtvuurtje had de boef wel weer zin in ordinaire frieten, dus dat werd het. Heerlijk ranzig zitten snacken en het avondritueel afgewerkt en nu gaan Sas en ik eens kijken hoe we ons morgen door de ochtendspits gaan worstelen.

02-07
Oke, wij zijn nu officieel de eerste toeristen ooit die mogen camperen op het terrein van de Australia Zoo van de wereldberoemde Steve Irwin. Niet geheel vrijwillig overigens, maar goed, daar kom ik straks op terug...

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken op weg naar de raffinaderij. Het ging eigenlijk heel soepel tot we vlak in de buurt waren, zo'n beetje naast de landingsbaan van Brisbane Airport. Vanaf toen werden we steeds maar weer van links naar rechts gestuurd en hebben we ruim 3 kwartier lopen zoeken. "Can't miss", had de Aussie bij het haardvuur gezegd, "there are just two roads. One to the airport and one to the refinery. Just too easy."
Ja, duh, misschien als je er al 20 jaar werkt! Er liepen 100 weggetjes en geen van allen liep naar de raff.
Goddank waren we in eerste instantie veel te vroeg, zodat we uiteindelijk klokslag 09.30 uur bij de security stonden. En toen bleek waarom het steeds mis was gegaan met zoeken; de raff. en het kantoor waar Sas moest zijn, zaten allebei op compleet andere locaties!...

Na een belletje over en weer kwam Lisa Searle, de assistente van de HR-manager ons halen. Een hele leuke vrouw die ons heel hartelijk ontving. Zij is vervolgens bij ons in de camper gestapt en zo zijn we naar de andere locatie gereden. Dat was wel erg grappig.

Terwijl Sas daar naar binnenging, zijn wij verder gereden, een stukje het centrum in. Daar, aan de Brisbane River, ligt Portside, met een mooi groot park met een hele leuke uitgebreide speeltuin. We zijn eerst de Portside Wharf afgelopen tot aan de rivier, hebben daar wat gedronken en lekker gekeuteld langs de winkeltjes en toen hebben G+M zich lekker uitgeleefd in de speeltuin totdat Sas tegen twaalven belde.
De tweede keer vonden we het kantoor soepel. Lisa had nog wat kleinigheidjes voor de kleintjes, dus zijn we nog even met z'n allen naar binnen geweest en hebben we even kennis gemaakt met de afdeling.

Even later zaten we weer in de camper en dankzij de gunstige ligging binnen no-time op de motorway Brisbane uit richting het noorden. Daar vatten we het plan op om vanmiddag al naar de Australian Zoo te gaan i.p.v. morgen wat eerst de bedoeling was.
We hebben nog een kleine pitstop gemaakt bij een truckerscafe, waar Gijs en ik uiteindelijk rennend de campervan moesten opzoeken en heel hard moesten wegrijden, omdat we zo grappig waren geweest om op het volle truckerstoilet de lichten uit te doen en weg te lopen... Grapje viel niet echt heel goed...

Australian Zoo werd in één klap wereldberoemd toen eigenaar en tv-ster Steve Irwin, alias the crocodile hunter, het leven liet toen hij werd gestoken door een stingray. De man was al bekend van vele documentaires en een tv-serie over dieren, vooral door zijn gevaarlijke acties zoals ongewapend krokodillen uit het water halen en slangen vangen. Maar zijn dood, uitgerekend door een dier veroorzaakt, werd ironisch genoeg pas zijn echte doorbraak.
"Conservation through exciting education" is het motto in dit dierenpark, dat nu door zijn vrouw verder gerund wordt. Ook geen kinderachtige tante overigens, want zij is op dit moment krokodillen aan het vangen in het noorden.
Educatie speelt dus de hoofdrol in dit overigens zeer commerciële park. Er werden veel shows gegeven, bijna elk uur met steeds verschillende dieren, waarbij natuurlijk een hoop theater komt kijken, maar waar er ook een hoop leerzame dingen worden verteld, afgewisseld met een pittige dosis actie. Wij hebben de shows gezien met de slangen, kaketoes, papegaaien en krokodillen, waarnaar de kids ademloos hebben zitten kijken.

Daarnaast konden ze zelf ook weer een hoop doen. Hoogtepunt was zonder twijfel het voeren van drie aziatische olifanten. Zonder blikken of blozen pakten G+M stukken appel en wortel en lieten ze de olifanten dat uit hun handen eten. Erg leuk om te zien hoe dat giga-beest heel voorzichtig uit die kleine handjes at.
Verder hebben ze the red kangaroos kunnen aaien, het soort dat uit de outback komt en die we dus nog niet hadden gezien, het soort ook die minder rood is dan de naam doet vermoeden, maar wel veel zachter is dan de andere typen kangaroes.
Koala's zijn weer geknuffeld, zelfs woombats zijn geaaid (absolute favoriet van Sas. Die zie ik in Middelharnis nog wel eens door de achtertuin scharrelen) en ons laten besnuffelen door twee dingo's. En dan bedoel ik neus aan neus. Ze waren wel een stuk kleiner dan degenen die wij in het wild hadden gezien, maar toch.

Het waren dit soort extra's, waardoor het park zich duidelijk onderscheidt van ieder ander wildpark. Tuurlijk was het heel commercieel en veelal amerikaans van opzet, maar het is superspannend voor de kids, bij vlagen echt spectaculair en het is leerzaam. En dan hebben wij pas de helft gezien, of zo.
Bovendien wordt een zeer groot deel van de inkomsten aantoonbaar gebruikt voor projecten wereldwijd om bedreigde diersoorten te helpen. Dat is ook wat waard.

Om half vijf sloot het park en moesten we naar buiten. Plan was om gauw nog een supermarkt in de buurt te scoren, want er was letterlijk nix in the fridge en om dan een plekkie voor de nacht te vinden.
Helaas liep het anders....

Toen ik de auto wilde starten, zag ik iets vreemds in het contact zitten. Nadere inspectie leerde me dat het een stukje hout was. Ik keek naar Maasje, mijn bijrijder van vandaag en zag dat zij de andere helft van het twijgje nog in haar handen had...
De lieve schat had geprobeerd de auto te starten met een takje, dat vervolgens afgebroken was en met geen mogelijkheid er meer uit te pielen was.
Eerst zelf zitten hannesen, maar ja, met een mes en een pincet kom je niet ver. De australische variant van de ANWB laten komen, in overleg met de verhuurder, maar die gaf het na een half uur morrelen ook op. Er moest een slotenmaker aan te pas komen, maar die was op dit uur al niet meer te bereiken.
Er zat niets anders op dan de nacht door te brengen op het terrein van de Zoo. Security deed daar eerst nog heel moeilijk over en zei dat dat absoluut niet mocht, maar ja, wat willen ze doen? Wegrijden gaat niet en mijn twee bloedjes van kinderen moeten slapen... Het is nu een paar uur verder en ik heb ze niet meer gehoord of gezien.

Als het goed is, komt morgenochtend een slotenmaker. Hopen dat het dan vervolgens makkelijk te fiksen is, want verhuurder heeft al laten weten dat dit een eigen schuld-verhaal is en derhalve niet gedekt wordt door de verzekering.
Nouja, boeien. Daar staat tegenover dat we vanavond wel voor niets camperen op een unieke plek.
Avondeten was improviseren, met koekjes, crackers, tomaatjes en yoghurt. Maar we hebben nog genoeg te drinken aan boord en morgenochtend gaan we gewoon ergens lekker uitgebreid ontbijten.

Maar dat is morgen. Nu ga ik eerst de krokodillen voeren....

03-07
"Zo, hebben wij even mooi bij de apen gelogeerd", was Gijsjes versie van het bekende spreekwoord, toen hij vanochtend wakker werd en zich realiseerde dat we nog steeds met panne stonden, zich niet realiserend echter hoe treffend zijn uitroep was gezien het feit dat we op het terrein van een dierentuin stonden...

Om acht uur was ons hulp beloofd gisteravond, dus toen het half negen werd en we nog niemand hadden gezien behalve de eerste bezoekers die alweer rondom ons parkeerden voor een dagje zoo, ben ik naar de kassa's gelopen. Die waren nog niet geopend, maar men kende het verhaal van de gestrande toeristen, dus ik mocht naar binnen en hun telefoon gebruiken.
Dat was maar goed ook. Van de dame die ik aan de lijn kreeg, hoorde ik dat onze wegenwachtvriend van gisteravond de hele nacht door had gewerkt en dat ze die nu even lieten uitslapen. Ja, da's sympathiek, maar daar krijgen wij geen slotenmaker mee... Hadden we nog lang kunnen wachten. Afijn, zij ging aan de slag en een half uur later stopte de slotenmaker naast ons op de parking.

Het heeft hem uiteindelijk ruim een uur gekost, maar goddank klonk toen het vertrouwde gepruttel van de diesel weer. Hij heeft ons vervolgens ook nog zwaar gematst met de rekening, zeker als je je bedenkt dat hij ook nog 50km reiskosten had. Maar hij was gevoelig voor "afrekenen zonder bon", en dat scheelde aanzienlijk.

We hadden ons voorgenomen onszelf op een uitgebreid ontbijt te trakteren als dit euvel verholpen was, want de biscuitjes waren we onderhand zat. We zijn in een ruk naar Noosa Heads gereden en hebben daar bij aankomst direct een ontbijttentje opgezocht.

Noosa is een plaats aan de kustlijn, die op die hoogte the Sunshine Coast wordt genoemd. Noosa is hip, hot and happening, vooral bij backpackers en party-gangers, iets wat wij ons niet gerealiseerd hadden. Wij waren vooral afgegaan op de schitterende plaatjes in de boekjes.

Ons ontbijttentje lag aan de Sunrise street en was helemaal prima. Super uitgebreid ontbeten en daarmee een bodem gelegd die ik nu, 12 uur later, nog steeds voel.
Meteen naast het eettentje zat een kapper, een verantwoorde kapper wel te verstaan, alleen werkend met organische producten, iets wat hier kennelijk hip is, want dat zie je bijna in ieder plaatsje.

Enniewee, Maasje roept al een paar weken dat ze een roze streep in haar haar wil, dus we zijn hier eens gaan informeren wat voor een varianten ze daar op hadden. De vrouw kwam vervolgens met een knotje wol, wat men om een dunne vlecht kan wikkelen en dat dan een week of 6 blijft zitten. Maasje kon om 2 uur 's middags terecht, dus what the heck, het is vakantie, de afspraak werd gemaakt. Meteen ook voor Gijs een knipbeurt gevraagd, want die wordt hier met zijn lange haren zonder uitzondering voor meisje aangezien en aangesproken.

Gauw boodschappen gedaan en twee campings uitgechecked, die "gelukkig" vol zaten, want o,o,o, wat waren die weer te erg voor woorden. We hadden gelukkig nog een andere tip gekregen die we straks zouden bekijken.
Maar eerst naar de kapper. Maasje zat als in trance non-stop naar zichzelf en haar haar te kijken in de spiegel, terwijl Gijs naast haar preekte als een oud wijf over de vorderingen van de vlecht en de kapster haar werk deed.
Een heel dun vlechtje werd gemaakt en daar werd vervolgens heel strak het draadje wol omheen gedraaid. Het onderste puntje werd gelijmd en terwijl dat moest drogen, werd er bij Gijs een half pond haar afgeknipt. Duidelijk was nu te zien hoe blond hij hier wordt in de zon. Daarna dus nog even de finishing touch bij Maasje en klaar was de bella regazza. Wat was ze trots.

"John Landing Camping" was de tip die we gekregen hadden voor een rustige bush-camping, enigszins in de buurt. We moesten daarvoor Noosa uitrijden richting het noorden. En vooral ikzelf was daar zo blij mee. Waarschijnlijk hielp het niet mee dat het deze week schoolvakantie is, maar wat was Noosa druk. Getver. Ik kreeg daar echt jeuk van en wist niet hoe gauw ik de Winnebago over de Noosa River moest jagen.

Iets voorbij Tewantin ligt de weg naar Cooboorai Lake. Helemaal aan het einde van die weg kom je bij een hek met een bord dat zegt:"Nog 2km naar John Landing Camping, met bbq, krabben, garnalen, vissen, open vuur, bushcamping" en nog een paar dingen. Huisdieren welkom, hetgeen ook vrij uniek is hier. Wat er echter niet bijstond, was de conditie van de weg naar vriend John. Dit was wederom een hele uitdaging, met dit keer heel mul zand als grootste vijand, afgewisseld met diepe geulen. Sas vertelde vanavond dat ze met dichtgeknepen billen de tocht had doorstaan.

Maar het heeft ons wel weer op een uniek stukje gebracht. Eerst kom je uit op een geweldige bende, alsof John Landing in oud ijzer handelt. Ik kan de puinhoop niet eens beschrijven. John zelf blijkt een oude snurkhaas te zijn, die echter nog gis tussen de oren is. Na het betalen van de campingfee (zeer laag trouwens) en het aanhoren van de huisregels: "there's just one rule here; don't camp within 20m of the river. Beside that, pick any spot you like.", gooit hij een hek open en rij je iets heel bijzonders binnen.
Een bos met zeer slechte paden, maar met de leukste campingspots. Aan een kant midden in het bos, aan de andere kant gelegen bij de rivier. Overal staat tenten en complete tentenkampen. (overbodig te zeggen dat er nergens een campervan staat.... standaard onderhand)

We hebben een heel mooi plekje gevonden, vlakbij de rivier, op een kleine open plek. Het is zo gek hier. Echt iets dat je nooit in een boekje terug zult vinden. Uniek.
Het ziet er heel hippie-achtig uit, maar ook een beetje communie-achtig, terwijl er ook weer een paar hele verantwoorde kampeerders tussen zitten met flashy tenten en dito terreinwagens. Heel vreemd, maar heel leuk.

We hebben ons nog even lekker bij de rivier vermaakt. G+M hadden al gauw vrienden gemaakt met drie bush-meisjes die daar aan het vissen waren. Was heel leuk. Sas en ik genoten ondertussen van de zonsondergang, de mooie rustige omgeving, de hele bijzondere mangroven en van de vluchten van een nieuwe vriend; the sea hawk. Lijkt erg op de zee-arend, maar iets andere kleuren en een ander vleugelgebruik.

Toen het donker werd een mooi kampvuur gebouwd naast de camper. Sas had heerlijk gekookt en dit hebben we rond het vuur op zitten peuzelen. En los van het moment dat Gijs stikte in zijn lamsvlees en we serieus de heimlich-procedure (schrijf je dat zo?) hebben moeten toepassen, verliep de avond heerlijk rustig. Wat een geluiden weer in het bos. En nog een nieuwe vriend: de Ghost-bat, een grote vleermuis met grote ogen en oren die 's nachts jaagt op kleine diertjes, waaronder andere vleermuizen overigens en als zeldzaam en bedreigd te boek staat.

We gooien er nog een blokje op en een wijntje in en zijn benieuwd wat de dag van morgen weer gaat brengen.

04-07
"Goodmorning", hoorde ik vanochtend een vreemde stem zeggen toen ik nog bij lag te komen. Ik deed mijn ogen open en keek in het gezichtje van het trailer park-vriendinnetje van G+M van gisteren. Sas was net richting "toiletgebouw" gelopen en kennelijk had ze op de loer gelegen, want zodra de deur openging, was ze daar. Al gauw gevolgd door haar minstens zo brutale, maar o,zo grappige voddenbaal-zusje. Ze liepen op blote voetjes in hun pyamaatjes, dus toen G+M dat zagen, was het gauw bekeken. Binnen no-time hadden ook zij zich uit hun hoogslaper laten zakken en renden ze blootsvoets achter hun vriendinnen aan.
De dames hebben nog even chocomel bij ons gedronken en toen was het tijd om afscheid te nemen, want de van 't Veldjes trokken weer verder.

Het was een redelijke rit die we voor de boeg hadden vandaag, een kleine 200km. Eerst een stukje landinwaarts richting Gympie. Vandaar noordwaarts naar Maryborough. Dat is eigenlijk een heel leuk stadje, een van de oudste en meest authentieke van Australië met, naar het schijnt, de vriendelijkste mensen van Queensland. We wilden daar eigenlijk lunchen, maar omdat Maasje vlak voor aankomst in slaap was gevallen, zijn we doorgestiefeld naar ons reisdoel.

Hervey Bay ligt 40km verder aan de gelijknamige baai en is een van de populairste bestemmingen aan de oostkust. Naast de mooie stranden en gezellige horeca heeft Hervey Bay twee hele grote strepen voor op andere plaatsen langs the Sunshine Coast.
Ten eerste is het het belangrijkste vertrekpunt naar Fraser Island (hierover straks meer) en bovendien is de baai van aug. tot nov. het domein van de walvissen met hun kalveren die daar komen opladen, eten en spelen alvorens de lange reis terug naar Antartica te maken.
Dat laatste zullen we deze vakantie niet meer meemaken, maar Fraser Island stond met stip bovenaan onze lijst met bestemmingen die we absoluut niet mogen missen.

Fraser Island ligt zo'n 9km uit de kust en is het grootste zandeiland ter wereld (120x15km), ontstaan door zand dat miljoenen jaren is aangewaaid vanuit het noorden.
Het is een wonder der natuur, met tropische regenwouden, bronnen en zoetwatermeren. Ruim 40 soorten zoogdieren wonen er, waaronder de meest zuivere vorm van de dingo, omdat de dingo op Fraser Island nog nooit heeft gekruist met een hond.
Verder een enorme verscheidenheid aan vogels en reptielen, terwijl walvissen, dolfijnen, schildpadden en haaien vlak voor de kust komen. De zee is dan ook no-go-area. Men mag alleen in de binnenwateren zwemmen.
Het is een beschermd natuurgebied en sinds 1993 onderdeel van het werelderfgoed.
Doe me een lol en kijk eens op www.fraserislanddiscovery.com.au of www.fraserexplorertours.com.au Dan weet je genoeg.

Een campervan wordt niet toegelaten op Fraser Island. Er zijn geen wegen daar, het strand is de snelweg.
Met een georganiseerde tour van 1 of 2 dagen maak je ons niet gelukkig, dus zat er nog maar 1 ding op: We hebben voor twee dagen een Landrover Defender gehuurd, compleet met camping equipment! Maandagochtend worden we daar gedropt en gaan we het eiland verkennen. Dinsdagmiddag moeten we ons dan weer op tijd bij de boot melden. Dat wordt een avontuur!

Toen dat eenmaal geregeld was, hebben we ons weer even opgesplitst. Voor het eerst in 11 dagen hadden we weer toegang tot het internet, dus ik ben met een inhaalslag begonnen op de weblog, terwijl Sas met de kleintjes naar het strand ging.
Het was eb daar en dat was boffen voor Gijs, want de vloedlijn lag bezaaid met....kriebelkruipers. Ze hebben heerlijk zitten rotzooien op het strand tot er 's middags, voor de 2e keer deze reis, een flinke regenbui viel.
Gijs kon nog snel een schelpdier of 14 meegrissen en die arme stumpers zitten nu in een geïmproviseerd aquarium in de camper. Ongelooflijk hoe eindeloos Gijs daarmee bezig kan zijn en hoe geconcentreerd hij dan is. Het intrigeert hem enorm en hij gaat er helemaal in op. Toen ik hem uit de droom moest helpen dat ze niet mee naar NL kunnen, zei hij: "Dan gaan we op onze laatste dag nog 1 ritje maken, naar het strand. Dan krijgen ze allemaal nog een kusje van me en dan stop ik ze veilig onder een rots. Of ik gooi ze heel ver in de zee, zodat geen vogel ze nog kan pakken. Alleen de fuut, maar ja, die eet ze niet. Die zwaait alleen."...

Slapen in het drukke Hervey Bay zagen we niet zitten en op aanraden van the local bij het Visitors Centre zijn we een klein half uurtje noordwaarts gereden, naar Burrum Heads. Een simpele, maar nette camping die wel een unieke ligging heeft. Het ligt namelijk aan de Burrum River, precies aan de monding waar die de oceaan instroomt. Dat levert een heel mooi plaatje op.
Op de camping zitten hoofdzakelijk vissers. Bij laagtij heeft de rivier een kleine strandje, bij hoogtij vist men vanaf de rotsen.
En loop je 2 minuten oostwaarts, dan heb je stranden in overvloed bij de zee.
We hebben maar een kort verkenningsrondje kunnen maken, want we waren er pas laat, maar ik denk dat we ons hier goed gaan vermaken de komende twee dagen, voordat we maandag aan ons Fraser Island-avontuur gaan beginnen.