Agnes Water

07-07
Wauw! Wat een kikkendag was dit, zeg. Unaniem tot de gaafste dag so far gekozen.

Ze begon al vroeg, heel vroeg. Om 5 uur ging de wekker en tijd om te snoozen was er niet. De kleintjes waren dapper en kwamen braaf hun mandje uit. In hun pyama's in het autostoeltje geplaatst, want we moesten nog een eindje rijden. Konden ze mooi nog heel even dutten.
Het was nog pikdonker toen we op weg gingen, maar gelukkig doken er geen onverwachte kangaroes op de weg op, dus konden we ongestoord naar Hervey Bay tuffen.

Na een korte uitleg en een walkaround, konden we onze spullen overhevelen en reden we weg met onze Landrover Defender. De campervan wordt daar binnen gestald, dus die staat veilig.
Na een rit van ongeveer een half uur waren we in River Heads en dat is waar de ferry naar Fraser Island vertrekt. Een hele simpele basic veerboot, alleen voor autovervoer. Je moet er achteruit oprijden en dan hutjemutje inparkeren om zoveel mogelijk auto's mee te krijgen. De overtocht zelf duurde ongeveer 50 minuten en bracht ons naar Kingfisher Bay, één van de twee aanlegplaatsen. Zodra je van de boot rijdt, ben je helemaal aan jezelf overgeleverd.

In 1836 ontsnappen de zwangere Eliza Fraser en haar man kapitein James Fraser aan de scheepsramp met de Stirling Castle. Zes weken lang drijven ze op de Zuid Pacific, gedurende welke zij bevalt van een baby die een paar uur later alweer sterft. Uiteindelijk landen ze op een eiland dat de Aboriginals Thoorgine noemen.
Eliza's verhalen van de gebeurtenissen die toen volgden, maakten haar tot een legende. Zij werd gevangen genomen door wilden, die haar uitgekleed hebben en haar hebben gedwongen te werken in de bush. (de versie van de aboriginals overigens van dit verhaal is dat ze haar gered hebben en verzorgd. De vrouwen destijds droegen weinig tot geen kleren en verzamelden fruit in de bossen)
Maanden later wordt ze door een reddingsteam bevrijd (haar man was toen al gestorven) en wordt ze teruggebracht naar Moreton Bay.
Haar beschrijving van dit alles wordt een bestseller en is later gebruikt door dichters, schilders, schrijvers en filmmakers.
Eliza verdween later in de anonimiteit en werd per ongeluk overreden in Melbourne jaren later.
Het eiland Thoorgine is naar haar vernoemd en heet nu Fraser Island.

Een paar straten asfalt nog die je even het gevoel geven dat het allemaal wel meevalt.
En dan ineens sta je onderaan hindernis nr. 1 en realiseer je je dat het weleens een hele lange, spannende rit kan gaan worden. 4WD aan, diff lock aan, high gear, optrekken in z'n twee, gauw door naar z'n drie, verstand op nul en.... gaan! Kikken!!!

We verheugden ons allemaal op het rijden op het strand. Dat kan alleen op het oostelijk deel en we zijn aan de westkant gedropt. Dus het binnenland moesten we sowieso eerst door.
Maar er speelde nog wat anders. Hoogste punt van de vloed zou om 11.30 uur zijn. Officieel mag je van twee uur voor, tot twee uur na het hoogste punt niet op het strand rijden i.v.m. gevaar vanuit zee.
Daar konden we wel iets mee sjoemelen natuurlijk, maar we zouden ons toch eerst even in het binnenland moeten vermaken.

Geen probleem. We zijn eerst naar Lake McKenzie gereden. Dat is een groot binnenmeer met kristalhelder water. Alsof je aan de rand van een zwembad zit, zo blauw. Met de witte stranden eromheem een heerlijke plek om te zwemmen, ware het niet dat het nog negen uur moest worden en het dus nog wel wat koud was...
Maar bizar mooi om gezien te hebben.

Vandaar uit wilden we naar een ander binnenmeer rijden, Lake Wabby. Halverwege de route, toen het ons opviel hoe weinig ander verkeer (lees:nul) we tegenkwamen, kwamen we erachter dat we op de enige route in het binnenland zaten die verboden was vanwege de narrige stukken.
Nou, die zaten erin. Dat kunnen we nu wel beamen. Maar het was wel een heel gaaf stuk, dwars door het regenwoud en we hebben de Landrover meteen tot het uiterste kunnen laten gaan.

Lake Wabby zelf was ook weer erg mooi. Een flink stuk kleiner en niet zo helder als McKenzie, maar schitterend gelegen tussen enorme zandduinen.
We zijn niet naar het meer zelf geweest, maar hebben een wandeling gemaakt naar het uitkijkpunt hoog boven het meer, vanwaar je verderop de oceaan ook zag liggen. Een mooi plaatje.

En toen, na nog 7 km stuiteren door het binnenland, kwamen we bij het strand. Wat een geweldig gezicht. De woeste golven van de South Pacific denderde op de kust en je kon heel goed zien waarom dit zo'n gevaarlijke branding was. Bijna elke golf zag helemaal bruin van het zand, hetgeen het teken is van gevaarlijke onderstroom. Geen wonder dat het langs deze hele oostkust verboden is om te water te gaan.

Iets vroeger dan toegestaan, zijn we het strand opgereden. Wat is dat kikken,zeg. Rij je in het binnenland over een smal onbegaanbaar spoor, waarbij je zelden uit z'n 2e versnelling komt en is het iedere keer als je een tegenligger tegenkomt weer een heel gedoe om elkaar te passeren. Hier is het strand gewoon 1 grote snelweg en gelden er dezelfde regels.
Max. snelheid is officieel 80 km/uur en da's best hard op het soms nog rulle zand. Veel nare hindernissen duiken onverwacht op. Zo heb je veel kreken, die vanuit de bush via het strand de zee in stromen. Zo'n klein stroompje is niet erg en merk je niet eens, maar als de stroom wat heftiger is, heeft het vaak het zand deels weggeslagen (wash-out) en val je zo decimeters naar beneden in een geul. En dat wil je niet op volle snelheid...
Zwarte rotsen zijn ook reden voor oplettendheid. Die kunnen zich ook zeer onverwachts melden.

Maar voor de rest is het genieten met een hoofdletter G. Wat is het blits om daar zo rond te rijden. Sas en ik hadden het er net nog over; het bijzondere van dit avontuur is dat ze je een permit geven om op het unieke eiland rond te crossen en dat ze slechts zeggen "Regel het maar. Denk aan de natuur en de omgeving, maar ga vooral je gang. Als je in de problemen komt, dan moet je je zien te redden, maar voor de rest: Enjoy!".

Eli Creek was de volgende stop en ook meteen weer een unieke ervaring. Het is een hele flinke kreek met wederom waanzinnig helder water dat uit de heuvels komt. Met speciale boardwalks (zijn ze weer) kun je een heel eind stroomopwaarts lopen, waarna je de kreek in kunt en jezelf door de stroming naar zee kan laten brengen. Zo lachen. Eerst met z'n allen geweest. De kreek is niet heel diep, dus het was goed te doen met de boefjes, ook zonder bandjes aan. Gijs ging een keer kopje onder, maar in het heldere water heb je 'm zo te pakken. "Hmm, niet zo'n goed ideetje"...
Wel extreem koud trouwens. Duurt even voor je door bent. Maar wat hadden ze een schik, zeg.
Toen de kids stonden uit te rillen op de kant, ben ik nog eens teruggegaan om 'm nog eens zwemmend te voldoen.

Vervolgens zijn we gestopt bij Maheno Wreck. Dat is het wrak van een oud passagiersschip dat in 1935 door een cycloon aan land is geblazen toen het gesleept werd naar een Japans schrootbedrijf. Het roestige skelet is verzonken in het zand en in zeer slechte staat, maar het is wel grappig om te zien. Gijs heeft er lang met zijn visnetje omheen gewandeld.

En toen moesten wel al een plekkie voor de nacht gaan zoeken. In principe mag je bijna overal staan, dus ook in het wild met de permit die wij hadden, maar we hadden gisteren besloten om toch maar een camping op te zoeken.
Reden daarvoor is de dingo. Zoals ik gister al schreef, zijn die hier ruim aanwezig en is het nog de puurste vorm. Deze maanden (jun-aug) is de periode van werpen en dat maakt ze extra agressief en bovendien zijn ze dan op zoek naar makkelijk eten. In tegenstelling tot alle andere parken waar we tot nu toe geweest zijn, wordt hier echt gewaarschuwd kinderen bij je te houden, nooit alleen te lopen en hoe je te gedragen als je ze tegenkomt.

Met onze eigen bloedjes op de achterbank zijn we dan ook doorgereden naar Cathedral Beach, een privé-camping pal aan het ooststrand. Daar hebben we een mooie, rustige plek gevonden en begon voor ons de volgende grote uitdaging: het opzetten van een tent!
Maar het viel niet tegen en even later hadden we zelfs twee iglotenten staan. Eentje voor de show overigens, want was eerst nog het plan dat Sas met Maasje en ik met Gijs in een tent ging liggen, toen we net G+M samen in een tentje legden, zagen we dat er ruimte genoeg is voor ons alle vier. Beetje inschikken, maar dat moet gaan lukken. Veel gezelliger en veel warmer. Dus wij kruipen straks bij hun in de tent.

Op een heus gasbrandertje gekookt. Ging hartstikke goed. En nu zitten Sas en ik achterin de Defender knus wijntjes te sloeberen, verhalen te schrijven, foto's te sorteren (gewoon een paar foto's.....), route voor morgen te plannen, etc, etc.
En dat regelmatig onderbroken door: "Wat was het gaaf vandaag, hè?", om dan weer een paar high lights de revu te laten passeren.
Zoveel dingen die je zo gauw weer vergeet. Zoals de vliegtuigen die over je heen scheren op het strand om vervolgens vlak voor je neus te landen. Wie verzint dat nou? Hebben we gave foto's van trouwens.

En dan zijn we pas de helft. Morgen nog een dag. Nog een wijntje onder de bomen die weer vol zitten met de vliegende vossen en dan gauw ons tentje in. Morgen bijtijds weer op, want vanaf 10.00 uur is de vloed weer te hoog...

08-07
Het was niet de meest comfortabele nacht die we gehad hebben, maar wel een van de gezelligste. Lekker kont aan kont met ons vieren in een iglo-tent, de kleintjes in het midden. De matjes waar we op lagen, waren die dramatisch dunne schuimmatjes en de kookaburra's blèrden je de hele nacht de tent uit, dus Sas en ik hebben niet echt geweldig goed geslapen, maar de kleintjes hebben gelukkig wel een goede nacht gemaakt.

Vanaf 10.00 uur zouden we het strand niet meer op kunnen vanwege de vloed, dus zijn we direct na het ontbijt weggereden om er nog zo lang mogelijk van te kunnen genieten.
We hadden pech met het weer vandaag. Het regende flink en bij vlagen zelfs heftig vanochtend. Op het strand was het zicht ronduit slecht. De regen was zo heftig dat het hele strand een grote plas was. Dat zou normaal niet zo erg zijn, maar nu zag je de kreken helemaal niet meer die om de haverklap het strand op stroomden. En die kreken waren juist door de vele regen vrij vol en hadden daardoor flinke wash-outs, waardoor je flinke klappen maakte als je er doorheen reed.
Ook de zwarte rotsen waren nauwelijks te zien. Als gevaarlijke hindernissen doemden ze vlak voor je op en moest je ze gauw ontwijken. De rijbaan werd echter steeds smaller, omdat de harde wind het zeewater verder en verder het strand op joeg.
Op twee punten zijn de rotsen zo ver zeeinwaarts dat je een detour moet nemen. Die loopt dan via een heel steil en slingerend pad over de klippen heen.
Bij die eerste rotspartij kun je tot vlak voor vloed nog wel om de rots heen rijden, maar dat komt wel heel nauw. We zagen het drie lokalen doen. Ze staan in de startblokken, tellen de golven en hun ritme en als er dan gaatje is, jagen ze de auto om de klip heen. Je komt dan alsnog door de zee zelf, hetgeen een aanslag op je auto is, maar het is wel kikken natuurlijk. En gaat het mis... dan ben je wel je auto kwijt aan de zee. Maar goed, wij hebben braaf het omweggetje genomen.

We zijn nog even gestopt bij zowel the Cathedrals (een hele lijn met multicolour zandklippen) en the Pinnacles (een vergelijkbare zandrots, minder begroeid, zodat je de kleuren en de overgangen beter ziet), maar dan zie je dat het toch veel minder mooi overkomt als het weer slechter is. Zonde.

Vlak voor tienen waren we eindelijk bj de zuidelijke exit van het strand die we wilden hebben, Eurong Beach. Daar heeft Sas ook nog even over het strand gescheurd en die deed dat alsof ze nooit anders had gedaan. En hoppa, ook meteen door een diepe lange plas heen scheuren, zodat het water ons rond de oren vloog. Gijs stuiterde bijna van de achterbank af, zo mooi vond hij het.

Tja, en toen moesten we alweer afscheid nemen van het strand. We gingen weer terug het binnenland in, met de zware tracks en het bijbehorende gestuiter.
Eerst nog even een bakkie gedaan in Eurong en die was wel zo lekker dat we nog een rondje zijn blijven zitten. Maasje joeg ons nog de stuipen op het lijf door zo hevig uit haar neus te bloeden dat de tafel onder zat. Bleek dat zij en Gijs met rietjes allerlei imitaties aan het doen waren (2 op je hoofd -> Batman, 2 in je mond -> walrus, etc) en toen had zij de rietjes in haar neus geschoven. Weet niet wat ze imiteerde, maar het bloedde in elk geval als ... een rund.

"Wat een slechte wegen, hè papa? Het is maar goed dat ik mijn voetbalschoenen niet aan heb getrokken vandaag, anders was ik allang vastgelopen" !!!
Lekker jong. En hij had nog gelijk ook. Het zijn soms echt hele ruige tracks waar je op komt. Zo ook de track naar Lake Birrabeen waar we nog even wilden kijken. De paden zijn niet breder dan de auto is, gaan supersteil omhoog in rul zand, waar dan weer enorme boomstronken uitsteken dwars over de weg tot soms wel 40cm boven het wegdek. Of je daar dan even over heen wil rijden...
Of de weg stort zich de diepte in, met diepe kuilen langs omgevallen bomen, om zich onderaan door waterpartijen te slingeren waarvan je de bodem niet kunt zien en waarvan je dus niet weet wat je te wachten staat. Als je geluk hebt, tref je net een andere 4x4 daar en kun je eerst kijken hoe het die vergaat. Als dat goed gaat, kun je met een flinke vaart door zijn spoor.
Maar meestal ben je alleen en dan moet je eerst de plas gaan verkennen, de diepte peilen en de bodem checken. Overigens mochten we van de verhuurder zonder problemen door water tot kniehoogte. Hoger dan dat was eigen risico.

Lake Birrabeen lag in een rijtje van grote duinmeren, waarvan Lake Boomanjin zelfs de grootste ter wereld in haar soort is. Het zijn meren die helemaal natuurlijk zijn onstaan, puur door regenwater dat niet weg kon zakken tussen de keiharde duinvegetatie. Hoewel het heel zuiver water is, oogt het wat minder helder dan bijv. Lake McKenzie van gisteren en daardoor is er in dit soort meren wel leven mogelijk. Vissen, kikkers, slangen en schildpadjes, ze zitten hier allemaal.
Vanaf het hoge uitkijkpunt waar we heen gelopen zijn, had je een mooi uitzicht over het hele gebied.

Vandaar zijn we naar Central Station gereden. De rit was weer waanzinnig. Ongelooflijk dat er op een zandeiland een compleet regenwoud kan ontstaan, met alle bijbehorende planten en bomen. Prachtig.
Central Station daarentegen vonden we niet zo heel boeiend. Het is het stukje van het eiland met de meeste geschiedenis, maar daar was niet zo heel veel van te merken. Er was een kleine presentatiewand met daarop in een notedop de geschiedenis van de aboriginals, via de houtwinning die tot 1950 heeft geduurd, tot vandaag de dag. Her en der lagen nog wat stille getuigen door het park verspreid en er stonden enkele zeer indrukwekkende bomen, maar dan had je het wel gehad eigenlijk.

Het was twee uur geweest en we moesten langzaam aan naar de veerboot toe, maar omdat we nog een beetje tijd hadden, hebben we nog een omweg genaakt. We zijn parallel aan de westkust nog een heel eind door bossen gaan rijden. Weer een hele andere wereld ineens.
Toen we erachter kwamen dat we in het gebied kwamen waar we eigenlijk niet mochten komen, hebben we de bak weer omgedraaid en zijn we teruggereden. Sas heeft toen het stuur overgenomen en ook een deel inland-track op haar naam gezet en ook dat ging erg goed. Zelfs toen we van het relatief droge bospad af kwamen en weer op de glibberige modderglijbaan richting ferry reden, reed zij als een volleerd crosscountry-chauffeur. Chapeau!

Tijd om definitief afscheid te nemen. De veerboot wachtte. Wat een waanzinnig eiland en wat een prachtig avontuur. Dit moet 's zomers helemaal Walhalla zijn, als de dagen lekker lang zijn en de heldere meren en kreken de perfecte afkoeling zijn voor de dan hoge temperaturen. Ik zou het in elk geval geen straf vinden om hier naar terug te gaan en raad Fraser Island met stip aan voor iedereen die deze kant op gaat! En neem je eigen terreinwagen. Ga niet georganiseerd.

Enige dompertje voor ons is dat we geen dingo hebben gezien. Je wordt platgegooid met waarschuwingen en de mensen om je heen hebben ook allemaal dingo's gezien, maar wij zijn er op de een of andere manier precies tussendoor gelaveerd. Jammer, jammer.

Terug op het vasteland hebben we de Landrover afgetankt en ingeleverd. Gelukkig hoefden we 'm niet te wassen...
Toen hij op schade was gechecked en afgetekend, zijn we in de camper gestapt ("hèhè, ook weer lekker om weer thuis te zijn"...) en weggereden.
We hadden echt nul plannen voor de nacht en wilden eigenlijk gewoon een rustig plaatsje in een bos langs de weg opzoeken, maar het was al donker, dus dat zocht niet erg lekker. Nu zijn we maar gestopt bij een Visitor Info Centre, net buiten Hervey Bay. Gesloten uiteraard, maar da's wel zo rustig. We hebben de bak op de parkeerplaats neergezet en daar staan we prima. Morgenochtnd rijden we toch verder.

Maar eerst gaan we 250 ballonnen opblazen en de hele camper versieren, want morgen is de kleine boef jarig en wordt hij alweer 5 !!!
Daar gaan we even een goed feest van maken.

09-07
9 juli 2008, onze kleine boef wordt vandaag alweer 5 jaar!
Wat was dat vanochtend genieten om dat glunderende koppie te zien tussen de gordijntjes door. We hadden de hele camper versierd met een zee van ballonnen en slingers. Toen hij deze morgen als eerste wakker werd en we hem de gordijntjes open zagen doen, zag je een big smile van oor tot oor.
Hij maakte gauw Maasje wakker en samen zakten ze af tot in ons bed.

Aan de berg kado's kon je in elk geval niet merken dat we in een campertje aan het rondtrekken zijn. Wat een berg. Ik vrees dat we nog een koffer erbij moeten kopen om al dit nieuws mee te kunnen nemen naar Nederland straks. Naast een flinke zwik kado's voor Gijs zaten er uiteraard ook pakjes bij voor Maasje, want die was vandaag natuurlijk ook een beetje jarig. En beide opa's en oma's hadden ook voor mooie kado's gezorgd, hetgeen de bult nog hoger maakte.
Voor het eerst in zijn geschiedenis riep Gijs op een gegeven moment, toen er weer een kadootje werd aangereikt: "Wacht maar even, dit wordt teveel. Rest pak ik later wel uit." En zo geschiedde. Laatste kado heeft hij na het avondeten pas opengemaakt.

Wij stonden nog altijd op de parkeerplaats van het infocenter. Echter, onder de ruitenwisser wapperde dit keer een officiële waarschuwing waarin stond dat wildkamperen verboden was in Hervey Bay en dat bij een volgende keer in Hervey Bay wij de klos zouden zijn.
Dit was overigens geen verrassing. Gisteravond, toen we al ongeveer een uurtje lagen te tukken, hadden we al de Security aan de deur staan. Of we wilden verkassen, omdat we daar niet mochten kamperen. Ik heb deze jongeman kunnen overtuigen dat dat geen optie was met twee slapende jonkies, dat we gestrand waren en bij het info centre de weg wilden vragen, maar dat die al gesloten was, en dat we morgenochtend verder gingen, jada, jada. Hij liet ons toen verder met rust, maar kennelijk is er later nog iemand geweest. Nouja, we rijden vandaag toch Hervey Bay uit...

We moesten vandaag wel een beetje verder trekken, maar wilden ook weer niet teveel km's maken op Gijs z'n verjaardag. Hij wilde deze middag graag naar het strand, dus daar hebben we onze route op gepland. We zouden naar Bargara gaan, zo'n 140km verderop.

Halverwege zijn we eerst gestopt in Childers, waar we bij een prima tentje onszelf flink getrakteerd hebben vanwege de jarige Job. Achter de zaak op het terras, onder een boom vol vrolijke papegaaien, hebben we grote stukken taart gegeten (die van Gijs met kaarsjes zowaar) en lekkere drankjes gedronken.

Zo'n 15km voor Bargara kom je eerst nog door Bundaberg. Dat stadje is beroemd voor zijn rum. De helft van de rum die jaarlijks in Australië wordt gedronken, zou daar gemaakt worden.
Maar het is ook de stad van Bert Hinkler, de man die in 1921 (of was het 1928?) met zijn Baby Avro solo non-stop van Sydney naar Bundaberg vloog, een afstand van 1270km, een record. Met die demonstratie van de potentie van luchtverkeer heeft hij het laatste zetje gegeven voor de oprichting van Qantas. Toen hij in 1983 stierf in Engeland, hebben ze zijn huis daar afgebroken en overgebracht naar Bundaberg. Daar is het opnieuw opgebouwd en ingericht als museum.

Bargara zelf is een klein plaatsje aan de kust en is op zich niets bijzonders. Het is een vrij rustig stadje dat in de lengte langs het strand is gebouwd. Veel rotsen langs het water en maar op een aantal plekken goeie zandstranden. Gelukkig wel bij de camping waar we vannacht staan. We moesten wel, want de accu's hadden het begeven (accu van de camperinrichting) en niets deed het meer. Twee dagen stil staan toen wij op Fraser zaten heeft kennelijk de nekslag gegeven.
Hoog tijd om de boel weer even op te pimpen.

Bargara Beach Caravan Park is de weinig originele naam van de camping en het ligt gelukkig dus bij een deel van het strand met veel zand. Daar hebben we de hele middag doorgebracht. Het was weer mooi weer en je merkt dat het zeewater ook steeds warmer wordt, hoe noordelijker je komt. Ik begrijp die walvissen wel...

Met Gijs weer minstens anderhalf uur lang de rotsen aan de zijkant van de baai afgestruind, op zoek naar kriebelkruipers en krabben. Grappig om te zien hoe ook dat klein spul dat aan de rotsen vastkleeft steeds exotischer oogt hoe hoger we komen.
Een lijn van rotsen, grotendeels onder water, liep een flink eind de zee in. De golven kwamen daar steeds overheen, dus ik vond het te link voor Gijsje, maar ben zelf daar wel heen geklauterd in de hoop daar nog wat grappigs op te duiken.
En dan sta je op een gegeven moment op de laatste rotsjes te glibberen op je blote voeten en zie je de ene golf na de andere aan komen rollen die allemaal proberen je met grof geweld van die wiebelsteen te beuken en dat is dan zo'n moment dat je een beetje spijt krijgt van je actie. Blijf toch gewoon met je schepnetje in de branding staan. Je bent geen 18 meer. Beetje stoer doen voor je zoontje die na 5 minuten zijn stuntelende papa alweer vergeten was en die je in de verte met een schelp in het zand ziet spelen. Komt weer zo'n golf! Blijven staan!

Tot half vijf ons goed vermaakt op het strand en toen wilde de jarige Job weer naar de camper terug, lekker spelen met de kadootjes.
Hij had ook het avondeten uit mogen kiezen en dat werd vlees op stokjes, broccoli en pasta. En ijs toe uiteraard.

Nog even keten en ter afsluiting alle ballonnen kapot stampen en toen was het feest over. Hij had het een heerlijke dag gevonden, vertelde hij en met een deel van de kado's mee in bed, is het duo al vlug in diepe slaap gevallen.

10-07
Vanochtend ben ik m.b.v. de wekker wat eerder opgestaan om bij de receptie op de compu weer een paar dagen bij te schrijven op de weblog.
Terug in de camper was de rest van de familie intussen ook ontwaakt en bezig met het ontbijt.
Een uur later, nadat de kids gedouched waren en de camper een flinke schoonmaak had ondergaan, zijn we weer vertrokken.

Vandaag volgden we de GinGin Highway naar het noorden, een heerlijk rustige weg dwars door eindeloze bossen.
De radio staat op die trajecten uiteraard aan. Je hebt hier over het algemeen andere muziek op de verschillende stations dan in NL. Het populaire, hedendaagse genre hoor je hier nauwelijks. Eigenlijk zijn er drie soorten zenders: Je ontvangt altijd wel een klassieke zender. Ook is er altijd wel een countryzender actief. Dat is af en toe wel leuk, maar gaat ook gauw weer vervelen. "Papa, is dit weer die mevrouw met die grote borsten?", vraagt Maasje bij iedere countryzangeres die voorbij komt, uiteraard doelend op Dolly Parton.
De 3e zender die je altijd wel ergens in de ether hebt, draait vooral de oude, stevige rocknummers. Led Zeppelin, Bruce Springsteen, AC-DC en zelfs nummers van Kiss en Slade (wie kent ze nog?). Broertje Jup zou het hier geweldig vinden. En ook wij kiezen meestal voor dit, bij tijd en wijlen op vol volume.

We wilden weer in de bush kamperen, maar wisten aleen niet zeker of we de bushcamping die we in gedachten hadden, konden halen. Die lag in het Eurimbula Nat Park, langs een stuk kust dat de Discovery Coast wordt genoemd. Om de bushcamping in de duinen van Bustard Beach te bereiken, moet je een 15km lange onverharde weg volgen. We wilden wel een poging wagen. Een kilometer verder moesten we echter alweer omkeren. De weg naar dat kamp loopt door de bossen en de camper is domweg te hoog voor dat pad. De takken hangen dermate laag dat je onherroepelijk het dak gaat beschadigen. Alleen lage auto's kunnen er probleemloos onderdoor.
Terug dus en doorgereden naar het alternatief.

Agnes Water en Town of 1770 (kortweg 1770) zijn de enige twee plaatsjes van betekenis in dit stukje oostkust.
We wilden eigenlijk door naar 1770, al was het alleen al voor de naam. Oorspronkelijk heette het Round Hill, maar in 1936 werd dat veranderd in Town of 1770, ter ere van James Cook's landing hier op Bustard Beach op 24 mei 1770. Het was de 2e plek waar hij landde in Australië en de eerste in het huidige Queensland. (Verklaart ook waarom dit deel van de kust "Discovery Coast" heet).
Agnes Water is groter dan 1770 en veel levendiger. Er is veel meer te doen, zowel op het land als op het water. Hoewel beide plaatsen steeds meer aan populariteit winnen, liggen ze ver genoeg van de standaard routes om nog "onvervuild" te zijn.

Dankzij een tip van een ranger die we op onze afgeblazen poging naar Bustard Beach hadden gesproken, hebben we onverwacht toch nog een andere bushcamping kunnen vinden. En een hele leuke ook nog.
Workman's Beach heet het strand, waaraan het kamp ligt, verscholen in een bos. Een heel basic kamp met alleen een wc en verder niets. Redelijk druk bezet, plusminus 15 anderen, maar absoluut niet hinderlijk.
Geen office hier, zelfs geen self-registration box waar je zelf het geld in een brievenbus stopt. Nee, hier komt een ranger dagelijks de centjes ophalen. Althans, zo staat het omschreven, maar van andere kampeerders hier hoorden we dat hij al dagen niet was gesignaleerd. Het komt hier dus niet zo nauw. No worries.

Dat het sowieso een knutsel-bushcamp betreft, bleek ook wel uit het hilarische waarschuwingsbord dat ze hadden hangen om de mensen te waarschuwen voor de inderdaad zeer gevaarlijke Marine Stingers, de kwallen wiens steken dodelijk kunnen zijn.
In het engels kwam de serieuze boodschap nog wel over, maar zie hieronder hoe men het vervolgens heeft vertaald in het frans en duits, waarschijnlijk met het automatische vertaalsysyteem van Microsoft Words:

- "Marine stingers are known to be present in this area."
- "L'avertissement Aguillons Marines sont sus pour être des cadeaux dans ce secteur."
- "Warnmarinestachel werden gekannt, Geschenk zu sein in diesem Gebiet."
Hhmmm, leuk presentje, zo'n stinger....

De middag hebben we ons weer goed vermaakt op het strand. De kust hier is een aaneenschakeling van kleine baaitjes en strandjes die steeds gescheiden worden door formaties van lavastenen. Het strand loopt over in hoge groene bossen. De camping mocht dan redelijk druk bezet zijn, maar die mensen waren in elk geval niet hier te vinden. We hadden Workman's Beach voor onszelf, met heel af en toe een passant.

Terwijl Gijs en ik weer op krabbenjacht gingen, ging Maasje voor het eerst van haar leven een duikbril-snorkel combinatie uitproberen. Dat ging niet geheel soepel...
Toen ze alles op haar plaats had zitten en voor de eerste keer vooroverboog, duwde ze met haar hand de snorkel onder water, in de overtuiging dat ze daar doorheen moest kijken. Even gebeurde er niets en toen kwam de kleine zeemeermin hoestend en proestend omhoog, nadat ze flinke slokken water had binnen gezogen door haar snorkel. "Ik zie niks!", riep ze.
Niet lang daarna werd de duikbril omgetoverd tot handtas en heeft ze lekker winkeltje gespeeld tussen de rotsen.

Het avondeten ging schoon op. Na een hele middag actief te zijn geweest aan en in het water, stierf de hele crew van de honger.
Hoewel dit alleen een nachtstop zou worden, overwegen we nu om misschien toch een dagje langer te blijven. Het is hier echt leuk.

Afijn, we zien wel. Eerst lekker borrelen nu. Dat kan helaas niet buiten hier. D.w.z., het kan natuurlijk wel, maar 's avonds koelt het hier enorm af tot zo'n 7 graden en in dit park mag je geen fikkie stoken.
Vanmiddag hebben we wel buiten gezeten, omringd door vele brush-turkeys die vooral druk waren met elkaar het leven zuur te maken, maar nu houden we het op lekker loungen in de camper. Ook leuk.


PS: ik ga proberen nog wat oudere foto's erop te zetten. Weet niet of dat hier lukt.
Foto's van Fraser Island en de jarige Job volgen so gauw mogelijk.