Airlie Beach II

18-07
Hè jasses, gisteravond vonden we een teek bij Sas die zich makkelijk liet weghalen, niets aan de hand. Vanavond echter bleek er nog eentje te zitten en die liet zich niet zomaar verwijderen. Een deel van de teek zit nog in haar huid en daar we morgenochtend vroeg zouden vertrekken met de boot om vervolgens drie dagen op een eiland te zitten, zijn we telefonisch op zoek gegaan naar een dokter voor advies. We werden doorgezet naar Proserpine Hospital en om een lang verhaal kort te maken, Sas zit nu in een taxi naar het ziekenhuis. De teek moet eruit, zegt de dokter, en drie dagen wachten is uiteraard geen optie. Het dichtstbijzijnde hospitaal, Proserpine, ligt op 40 km hiervandaan, dus het zal nog wel even duren voor Sas weer terug is.

Het grootste gedeelte van vandaag stond in het teken van onze trip naar Crayfish Beach. We zijn vanochtend eerst naar een groot winkelcentrum vlakbij Airlie Beach gereden om inkopen te doen.
Bij het ene filiaal van Woolworths hebben we de nodige kampeerspullen gekocht die niet bij de gehuurde kit in zitten, maar die we wel nodig gaan hebben (insektenspul, opbergbox tegen nachtelijke scharrelaars, waterschoenen, etc.) en bij het andere filiaal, de supermarkt, hebben we voor 3 dagen proviand ingeslagen. Voor Maasje hebben we nog een briljante zwembroek gevonden.
Even langs de Gall&Gall uiteraard voor een paar flesjes wit en langs de drogist om de verbandtrommel weer up to speed te krijgen.

Daarna zijn we naar de haven van Airlie gereden waar een club zit die zwemvesten voor kids verhuurt. Daar hebben we voor G+M allebei een passend exemplaar uitgezocht.
We hadden trouwens ook "noodles" gekocht, dat zijn van die grote schuimrubberen stokken waar je overheen kunt hangen in het water. Ideaal als je niet (goed) kunt zwemmen, maar wel wilt snorkelen.

Toen zijn we even bij ons reisbureau gestopt, omdat we wilden weten of er bij Crayfish stingers zouden kunnen zitten. Hoewel het buiten het seizoen is (loopt van okt-mei), is er altijd een kans aanwezig en dus hebben we voor de kids heuse stinger-suits gehuurd. Better safe than sorry. Bovendien bedekken ze het grootste deel van het lichaam, dus geeft het ook nog eens goede bescherming tegen de zon.

Maar er wachtte ons ook nog een verrassing. Het bleek nl. dat de schipper ons maandag niet op kon pikken, omdat hij onverwachts ergens anders moest zijn. We konden nu kiezen tussen 1 nacht of 3.
We hebben nog even zitten mutsen wat we zouden doen. Drie nachten was misschien wat lang op 1 plek, maar 1 nacht was weer erg kort en in verhouding vreselijk duur.
En toen realiseerden we ons dat we echt dom zaten te zwammen, want wanneer kregen we ooit weer zo'n kans, dus het werd drie nachten. We hebben het nog leuk gespeeld richting de operator dat het hun fout was en dat we liever twee nachten gingen, dus als het er 3 werden, betaalden we geen cent bij. Daar ging men mee akkoord, dus nu was het helemaal prima.

's Middags ben ik de weblog bij gaan werken en is Sas met de kleintjes de hort op geweest. Ze hebben iets briljants gevonden, nl the lagoon; een soort zwembad aan het strand, toegankelijk voor iedereen en ideaal voor kinderen. G+M hadden de tijd van hun leven en hebben heerlijk zitten kliederen in het water. Het was supermooi weer en heel warm, dus deze afkoeling was perfect voor ze.

Na vijven nog even twee matrassen opgehaald voor in de tent en toen een camping opgezocht. We vertrekken morgenochtend vanaf Shute Harbour en dan ligt de camping van gisteren niet echt gunstig. Bijna een uur rijden. We moeten om 08.00 uur al op de boot zijn, dus we gingen iets dichterbij zoeken.
Dat werd Flametree Caravan Park, op 5km van de boot af. Prima. Een drukke camping, maar dat mag de pret niet drukken. We krijgen rust genoeg de komende dagen.

De kids zijn een beetje zenuwachtig voor het nieuwe avontuur. Ze waren extra druk vanavond en konden de slaap slecht vatten. Vooral Maasje was heel lang wakker. Maar uiteindelijk is ook zij in slaap gevallen en is het stil.

Nu afwachten of alles goed is met Sas. Ik verwacht haar met een uurtje terug. Ondertussen ga ik een begin maken met de spullen bij elkaar te zoeken. Want als Sas groen licht krijgt om morgen te gaan, is het weer vroeg dag.

Wordt vervolgd...

19-07
Oké, oké, picture this: probeer je de mooiste lagune ever voor te stellen. Heb je 'm? Oké, doe die nu in het kwadraat. Zo, wat je nu voor je ziet, haalt het nog niet voor een kwart bij het plekje waar wij nu zitten: Crayfish Beach, Whitsunday Islands, Great Barrier Reef!

Het feit dat we hier nu zitten, is overigens een teken dat het met Sas allemaal goed is gegaan. Ze werd meteen geholpen in het ziekenhuis en daar heeft men de ellendige teek eruit weten te halen en is het wondje behandeld. Taxichauffeur heeft netjes gewacht en Sas daarna tot aan de camperdeur gebracht.
Het kleine ellendige beessie heeft een hoop gedoe veroorzaakt, maar we zijn blij dat we gisteravond meteen nog actie hebben ondernomen.

Vanochtend ging alles soepel. Iets voor achten waren we bij "Scamper", de boot die ons hier zou droppen. Daar kregen we de kampeerspullen, snorkelgerei, 80 liter drinkwater en de kayak.
Samen met nog een man of 10 gingen we aan boord. Scamper was eigenlijk een soort landingsvaartuigje, met zo'n klep van voren, maar wel met twee hele snelle motoren erachter. Een oude, degelijke bak.

Wij waren de enigen aan boord die naar Crayfish gingen. De rest werd in groepjes gedropt op andere eilanden en daardoor kregen we een soort van sightseeing door de Whitsundays. Wij waren nl. de een na laatsten die gedropt werden. Sas heeft tijdens de tocht trouwens onze eerste grote zeeschildpad gezien, op een paar meter afstand.

De Whitsundays is een groep van 74 eilanden die in het Great Barrier Reef liggen. Geloof me, dit is ongekend mooi! Een turquoise zee met daarin rijk beboste eilanden, variërend in grootte, met afgeschermde strandjes met het witste zand, kleine baaitjes, de mooiste snorkellocaties etc.

Op een paar eilanden is echt accomodatie gebouwd en op 2 eilanden zelfs resorts, maar de meeste eilanden zijn onbewoond en zijn beschermd nationaal park. Op enkele daarvan hebben ze wel een paar bushcampings gemaakt, maar altijd voor een heel beperkt aantal mensen. In de meeste gevallen mogen er maar 12 mensen kamperen op een eiland. De campings zijn heel basic. Er is helemaal niets, enkel een compost-toilet, waarvan ik je de details zal besparen.

Crayfish ligt op het meest vergelegen eiland en dan ook nog eens aan de oostkant, dus je kijkt vanuit de baai uit over de eindeloze oceaan. Het unieke aan Crayfish is dat je het beste uit twee werelden hebt; je hebt er een prachtig zandstrand en een hele heldere, rustige zee, maar je hebt er ook rotsen en bovenal koraalrif, zodat je er ook kunt snorkelen en er de meest exotische waterdieren kunt verwachten. De meeste eilanden hier hebben of het een, of het ander. Crayfish heeft het allebei.

Wat was dit kikken, zeg. De boot vaart het strand op, je zet je bagage op het zand, je bespreekt je pick-up tijd (dinsdag, tussen 11 en 14 uur) en that's it. The beach is yours. Je bent compleet aan jezelf overgeleverd.

De zon brandde volop, het was stralend weer en heel warm, dus we moesten eerst een campingplek bepalen, zodat we spullen in de schaduw konden zetten. (vlees, water, melk). Helemaal in de hoek vonden we een perfecte spot, net boven de vloedlijn, met kreupelhout achter ons dat de nodige schaduw gaf.

Effe wat eten en toen eerst maar eens de baai verkennen. Met z'n vieren in de kayak, perfect! Dat was echt leuk. Ging als een speer. Eerst langs de rand van de baai gevaren, waar een kreek de zee instroomt. Het was bezig eb te worden, dus we konden de kreek niet op varen, maar dat proberen we morgen wel. In de monding van de kreek zagen we wel onze eerste exotische vissen; twee prachtige pijlstaartroggen (zwabbergordijnen aldus Sas) zweefden statig door het water. Ik kon er staan en ben er met Gijs op mijn arm nog naar toe gelopen. Ze zwommen vlak voor onze voeten langs. Prachtig.

Terug naar de baai en toen meer richting open zee gepeddeld, tot bij de monding van de baai. Overgestoken naar de rotsen en gekeken hoe grote krabben zich langs de rotswanden in zee lieten vallen. De eb zette nu door, dus gauw terug naar het strand gegaan.

Rest van de middag lekker aangeklooid. We hebben twee tenten opgezet. Eentje waarin we met ons vieren weer kont aan kont gaan en eentje waar al onze spullen in staan. Ideaal.
Grote krabben gevangen hier. En vooral hele agressieve. Tijdens eb komen die allemaal tevoorschijn om voedsel te zoeken en ze zijn voor niets of niemand bang. Als je te dichtbij komt, dan verstoppen ze zich niet, zoals alle andere krabben. Nee, deze vallen aan! Zonder aarzelen vliegen ze op je tenen af, met de scharen in de aanslag. Erg lachen.
Je begrijpt dat Gijs het water weer niet uit te slaan was. We hebben er heel wat gevangen, die we vervolgens, uiteraard, weer vrij lieten.

Toen de zon onderging, hebben we lekker geborreld en gegeten. De kleintjes waren geslacht van deze dag vol indrukken en inspanningen en waren zo vertrokken.

Sas en ik zitten nu heerlijk buiten, op het strand voor de tent, terwijl de rustige golfjes voor onze voeten kabbelen. Af en toe zijn we druk met een heel brutaal knaagdier dat steeds komt speuren naar voedsel, maar het lijkt alsof hij de strijd heeft opgegeven.
Een half uur geleden schoot Sas nog, als door een bij gestoken, omhoog. Ze wilde even gaan verzitten, zette haar hand neer om te steunen en zette die precies bovenop die muis. Ze schrok zich verloren. De muis ook overigens.

Een stralende sterrenhemel, met milkyway, een volle maan die over de heuvel heen komt. Stilte, absolute stilte en rust, op de golven, kikkers en krekels na.
Kaarsjes aan, wijntje erbij.
Schiet mij maar lek....

Ah, en de muis is weer terug...

20-07
Okido, streep de zeeschildpad maar door op het lijstje. Check in the box. Niet 1, niet 2, maar 3!
Nu nog krokodillen en boom-kangaroes en dan kunnen we weer naar huis...

Weer een heerlijke dag beleefd. Gisteravond hebben Sas en ik nog lang buiten gezeten. De volle maan verlichtte niet alleen het strand, maar ook de hele baai en dat gaf een geweldig plaatje. Wat hebben we lekker zitten nagenieten.
De tent die we hier hebben, is bij nader inzien toch kleiner dan die op Fraser Island, dus met z'n allen bij elkaar was geen optie. Het paste gewoon niet. Sas is bij de kleintjes blijven liggen en ik in de kledingkast annex opberghok. Net als op Fraser hebben de kids als een blok geslapen en Sas en ik een stuk minder (vanavond hebben Sas en de kids een hard opgepompt luchtbed, dus hopelijk slaapt Sas dan wat beter).

We hebben de hele dag bij de stand van de zon geleefd en geen klokje gezien, dus tijdsindicaties kan ik niet geven, maar het was nog vroeg toen we wakker werden. De zon moest nog over de heuvels komen. Het was toen nog strakblauw.
We zijn vanochtend eerst weer in de kayak gestapt. Het was nog vloed, dus we zijn eerst naar de kreek gevaren en die een heel eind stroomopwaarts gegaan. Zij slingerde zich tussen hoge mangroven door en het was grappig om nu dingen terug te zien die we een paar dagen geleden in Cape Hillsborough hadden "geleerd".
Terug in de baai zijn we langs de westelijke rand gaan varen en kwamen zo bij weer een ander verborgen strandje. Helaas wel wat vergiftigd met aangespoelde rommel, maar ook weer een schitterend strandje op een droomlocatie.
Terug naar ons eigen kamp zijn we recht overgestoken, door het midden van de baai en daar hadden we onze eerste encounter: een mega-zeeschildpad stak af en toe zijn grote hoofd boven de rustige deining om adem te happen.

Door deze ontmoeting, zo vlak bij ons strand, was ik niet meer te houden en direct bij terugkomst heb ik de snorkelspullen gepakt. Hierdoor geinspireerd wilden G+M ook zwemmen en werden zij in hun stinger-suits gehesen, de beschermende pakken tegen de gevaarlijke kleine kwallen die er hoogstwaarschijnlijk niet zijn nu, maar waar je met kinderen geen risico mee wil nemen. Als kleine ninja-turtles liepen ze rond ("Ehh, ik ben catwoman, hoor", aldus Maasje) met hun zwemvesten over hun suits, die weer in waterschoentjes zaten gepropt. Briljant. Ze waren weer om op te vreten.
Het rustige ondiepe water was ideaal en ze hebben lekker rond zitten dollen.

Voor mij ging ondertussen ook een wereld open. Op nog geen 50 meter van ons strandje begint het koraal en dat wordt steeds intenser naarmate je meer richting open zee gaat. Wat een kleuren en wat een prachtige vormen. Een groot veld van turquoise takjes wordt afgewisseld door groene bloemkolen, die weer overgaan in roze en gele bollen etc. etc.
En daarboven en daartussen zwemmen de meest exotische vissen die je je maar kunt bedenken. Vissen die je alleen in de tekenfilm "Nemo" hebt gezien of in het aquarium bij de tandarts, maar nog nooit in het wild. En zeker niet zoveel. Ik ken er maar weinigen van naam, al herkende ik de sergeant-majoor, Nemo zelf (clownsvis) en de maanvis. Maar het waren tientallen soorten, de een nog mooier of grappiger dan de ander. Heerlijk ook om onder water te duiken en met zo'n school vissen mee te zwemmen vlak boven dat koraal.

En toen kwam ik ook weer de zeeschildpad tegen. Een kleinere variant van die joekel die we eerst zagen, maar nog steeds een flinke Boris. Ik was zo blij dat ik 'm zag, dat ik met m'n domme kop meteen omhoog schoot om naar Sas te roepen. Die was zo'n 200m ver weg, dus communicatie ging niet geheel soepel en toen ik weer onder water dook, was ie weer vertrokken. Dom, dom, dom.
Maar gelukkig kwam ik 'm later nog eens tegen, of in elk geval zo'n zelfde. En toen ben ik een heel eind bij hem gebleven. Hij bleef steeds een fractie voor me, maar gedoogde me wel. Toen hij het na een tijdje kennelijk zat was, gaf hij gas en was hij zo vertrokken. Al is het een schildpad, onder water kunnen ze snel zijn.

Terug op het strand heerlijk gelunched en toen zagen we de boot die ons had gedropt, het strand naderen om een paar kayakkers op te pikken. De schipper kwam nog even bij ons langs en zei dat hij ons liever morgen hier weghaalde i.p.v. dinsdag. Voor dinsdag werd zwaar weer voorspeld met golven tot 5m en dat leek hem voor de kleintjes niet best. Hij kon ons morgen wel op een eilandje droppen dat meer beschermd lag en dichter bij het vasteland. Konden we daar nog een nachtje snurken. Maar hier bij de open oceaan, zou het te hard gaan spoken.
Okay, so be it, morgenmiddag worden we opgepikt.

's Middags ben ik nog een flink stuk gaan snorkelen. Sas heeft het ook geprobeerd, maar had wat problemen met haar spullen. Misschien kunnen we morgen wat regelen. Ik ben deze 2e keer een flink stuk verder gegaan, de hele baai over en het was wederom of je rondzwom in een groot tropisch aquqrium.

Vlak voor het eb werd, zijn we met z'n allen weer de kayak op geklommen en hebben het koraal van bovenaf bekeken. D.w.z., Maasje niet, want die lag na 20 meter al te snurken en werd pas weer wakker toen we terug waren.
Doordat het eb werd, was het peil al aardig gezakt en kon je de koralen en de kleuren goed zien vanaf de boot. Het was een mooi tochtje.

Terug op de kant uiteraard weer krabben vangen. Gijs wordt er steeds vrijer en behendiger in en durft steeds grotere krabben zelf vast te houden. Zelfs de grootste joekels (we hadden vandaag een paar echte soldaten gevangen, vechtjassen met een soort haaientanden op hun poten) houdt hij vast alsof hij nooit anders heeft gedaan.
En hij heeft een scherp oog. Want aan het einde van de dag, terwijl hij onvermoeibaar door ging met struinen door het ebbende water, heeft hij heel knap een inktvis gevonden. We hebben hem samen gevangen, tussen de inktwolken door, en goed kunnen bekijken. Daarna een "mooi nieuw huisje" voor hem gezocht.

Aan het einde van de dag hadden we wel meer last van muggen en vliegen dan gisteren, en ook de zandvliegen leken wat venijniger. Gelukkig hebben we goed muggenspul bij ons.

Er zijn nog 2 andere kampeerders op het strand vandaag, twee amerikanen. Zij hadden na zonsondergang een vuur op het strand gemaakt en vroegen ons even langs te komen. Dus daar hebben we net een tijdje mee staan babbelen. Beetje zwamkousen met hoog blabla-gehalte (zuid California, wat wil je), maar wel aardig verder. En kids vonden vuur wel weer leuk natuurlijk.

Vanavond dreigde het een paar keer te gaan regenen en hebben we spullen al een paar keer van binnen naar buiten en andersom verplaatst. Maar nu is het weer droog en zitten we weer buiten naar de opkomende vloed te luisteren, onder het genot van een wijntje.

Echt weer een heerlijke dag gewesst, op deze unieke locatie. Morgenochtend hier nog wat plezier maken en hopelijk nog wat snorkelen en dan als het goed is daarna nog een ander eiland verkennen.
Ik ben benieuwd.


En de muis is ook weer terug...

21-07
Toevallig zeiden Sas en ik het gisteravond nog tegen elkaar; het enige jammere aan ons strandje is dat we weinig kans zullen hebben om walvissen te zien, omdat ze niet zo gauw de baai in zullen zwemmen.
Wat zaten wij ernaast...

Gisteravond was nog wel gaaf trouwens, want toen Sas en ik 's avonds laat nog even langs de vloedlijn liepen, zagen we weer een stingray in het water. Op nog geen twee meter afstand zwom hij heel rustig met ons mee op. Deze was een stuk groter dan de twee die we eerder hadden gezien bij de kreek en het was erg stoer om 'm zo vlak bij te hebben.
In het licht van de zaklamp zagen we later ook nog hele hordes glinsterende visjes over de kleine golfjes springen. Ongelooflijk, zoveel leven er in het water zit.

Waar ook heel veel leven in zat, was in de lucht, want het was gisteravond wel redelijk dramatisch met muggen en zandvliegen. Veel en veel erger dan de nacht ervoor. We zijn allemaal flink lek geprikt en ook de kleintjes hebben een onrustige, jeukende nacht gehad.
Bovendien kwam het warmtefront door, waarvan we de hoge cirrus al hadden zien hangen gistermiddag. En dat betekende aanhoudende regen, de hele nacht en een deel van de ochtend. Bij deze "georganiseerde" happy campers betekende dat natuurlijk acuut chaos, alles kletskliedernat, kids in jurken van vuilniszakken en ondertussen proberen te pakken, want vandaag werden we immers opgepikt.

Rond de klok van tien brak het echter open, was de regen verdwenen en deed de zon onmiddellijk haar werk. We stonden net met de twee amerikanen een bakkie te doen halverwege onze beider kampen op het strand, toen we de donder dachten te horen. Onweer, was onze eerste gedachte.
Maar toen zagen we de ware reden van het geluid. Het was geen onweer, het waren walvissen in onze baai!!!
En niet zomaar walvissen, het was een moeder met haar pasgeboren kalf!!!
Dat het Great Barrier Reef de eindbestemming was van de bultrugwalvissen om te baren, dat wisten we, maar we hadden niet verwacht om nu al de kalveren te kunnen zien.
Maar ja hoor, daar was ie. Onder toeziend oog van z'n moeder die dicht in zijn buurt bleef, ging de "kleine" boef helemaal uit zijn bol en maakte de ene duikvlucht na de andere door het water. De klap van het neerkomen echode door de hele baai en klonk als de donder.
Wat was dit gaaf! Zo'n mooi gezicht en zo dichtbij.
Na een poosje verdwenen ze onder water, maar zo'n 20 minuten later waren ze er weer, voor de 2e helft. Het was een getalenteerd baasje, want hij kwam al volledig los bij zijn achterwaartse salto's.
On-ver-ge-te-lijk!!!

De schipper had ons een wel heel ruim slot gegegeven voor wanneer hij ons zou oppikken. Tussen 11 en 14 uur, had hij gezegd. We hadden rond de klok van elf alles klaar staan op het strand. Het weer werd steeds mooier en na de walvis-show begon het te kriebelen. Gauw de snorkelspullen weer tevoorschijn getoverd en het koude water in gegaan. Ook G+M trokken hun outfits weer aan en doken erin.
De amerikanen gingen met me mee en met ons drieën zwommen we de baai in. Eerst helemaal richting open zee, waar het koraal onder je ineens ophoudt en je een peilloze diepte inkijkt. Gisteren was dat al een spannend punt, maar nu wist je dat daar ergens moeder en zoon/dochter walvis ronddobberden en die wil je echt niet tegenkomen. Moeders met pasgeboren jonkies zitten nu eenmaal niet gauw op kraambezoek te wachten.

Dus weer omgedraaid en naar het midden van de baai gegaan. De stinger-suits die we voor G+M hadden gehuurd, zijn toch geen overbodige luxe geweest, want we kwamen toch de nodige gevaarlijke jelly-fish tegen. Veelal babies ervan, maar die waren ook al pijnlijk, kan ik nu uit eigen ervaring vertellen. Aanvaringen met volwassen exemplaren kunnen overigens dodelijk zijn, indien niet binnen drie minuten behandeld. En zo'n flinke jongen kwamen we ook nog tegen, die we ternauwernood hebben kunnen ontwijken.

In het midden van de baai duikt het koraal een eind naar beneden en daar kwamen we onze schildpad-vriend weer tegen. Hij scheerde over het koraalveld heen en nodigde ons op die manier uit om met 'm mee te zwemmen. Om de beurt doken we onder water om op gelijke hoogte met hem te zwemmen. Dat was erg leuk.
Tijdens een van de ademhap-momenten zag ik echter onze boot de baai binnen komen stieren en moesten we helaas terug naar het strand.

Daar wachtte ons nog een kleine teleurstelling. De storm die op komst is, ontwikkelde zich momenteel tot zo'n zware joekel dat alle Nationale parken, en dus ook alle eilanden, dicht gaan en alle mensen geëvacueerd moesten worden. Er was niets aan te doen, we moesten naar het vasteland. De boot zat al aardig vol en we moesten nog een paar stranden af om andere kampeerders te evacueren.
Wij wisten tenminste dat we opgepikt zouden worden vandaag, dus we stonden al bepakt en bezakt klaar. Maar er waren ook mensen bij die nog van niets wisten en dus compleet verrast werden door onze boot.

Zo ook op de derde stop die we maakten. Nietsvermoedend lag een setje pril geluk naakt te zonnebaden op hun privé-strandje, zich compleet alleen op de wereld wanend op hun stukje paradijs. Toen ze ineens de boeg van onze boot op hun witte strandje ontwaarden, schrokken ze zich echt verloren en renden ze als de bliksem tot achter het kreupelhout om zich vlug decent te maken. Geen beter vermaak dan leedvermaak... Erg melig.

Maar goed, zij wisten dus van niets en moesten hun hele kamp nog afbreken. Dat gaf ons wat tijd en ik ben dan ook meteen weer met die twee americano's het water ingedoken. "Kijk, papa zwemt weer met zijn vriendjes", zei Gijs.
Een mooi koraalveld wederom, maar minder vissen dan bij "ons" strandje. Het was er net te ondiep, vermoed ik. Wel waren de vissen die er zaten minder schuw en kon je ze bijna aanraken. De papegaaivis zat er ook weer. Die vind ik zo melig, zoals die met z'n kleine haakse zijvinnen wappert.
De laatste mensen die we moesten oppikken, konden we niet eens meer tot op het strand benaderen, doordat het begon te ebben. Een 100m uit de kust gingen we voor anker en vervolgens werden ze met kayaks opgehaald. Met het naderend stormfront goed in zicht boven de heuvels, werden de laatste mijlen richting haven afgelegd.

Eenmaal terug op land ging het soepel. Alle zooi in de camper geladen en de kampeerspullen e.d. ingeleverd, terwijl G+M nog even bij de rotsjes scharrelden. De twee amerikanen zouden met de nachtbus naar Cairns gaan vanavond, dus die hebben we een lift gegeven naar het centrum van Airlie Beach. Daar konden we meteen ook de stingersuits en het matras inleveren. Zwemvesten voor de kids doen we morgen.

Het was ondertussen vijf uur geweest, dus gauw weer een plekkie voor de nacht opgezocht. Omdat veel kleren nat waren geworden en we het zand nog tussen de billen hadden, zijn we teruggegaan naar Flametree, dezelfde camping als de nacht voor vertrek.
Kleintjes waren echt moe van de afgelopen dagen, dus die hebben we gauw gedouched en na het eten meteen in bed gelegd. Niets meer van gehoord.

Wij gaan zo plannen maken voor morgen, want we zullen hier niet de storm willen afwachten.
Maar eerst even een ni-na-neutje drinken en nagenieten van één van de meest bijzondere ervaringen ever.

De Whitsundays is absoluut ook een aanrader voor een ieder die deze kant op mocht komen!
En hou Crayfish Beach in gedachten!