Cairns

22-07
Dat de zandvliegen en de muggen ons op Crayfish die laatste avond goed te pakken hebben gehad, bleek deze ochtend wel. Tjong, jonge, wat een bultenparade overal. Vooral Maasje en Sas zijn finaal lek geprikt in de voeten, enkels en benen. Ze hadden het niet meer van de jeuk. Bij Gijs viel het gelukkig nog wel mee, maar die beentjes van Maas...
Vanmorgen dan ook bij een apotheek, waar de dame achter de balie overigens nederlandse was, meer anti-muggenspul, verkoelende zalf en voor Maasje zelfs een anti-allergiedrankje gehaald.
Dit is duidelijk de tol die we moeten betalen voor de paar onvergetelijke dagen in het paradijs en eigenlijk de eerste nare ervaring hier in Australië.

Om nou te zeggen dat er 5 meter hoge golven op de zee waren, is ook wat overdreven. Het was somber, donker weer en er was duidelijk regen op komst, maar zo heel erg slecht als voorspeld was het nou ook weer niet.
Toch zijn we, na wat verplichte nummers op winkelgebied en nadat de kids nog hebben gezwommen in de lagune, verder naar het noorden getrokken. Ons reisdoel lag 250km verderop.
De route bracht ons eerst door een heel droog stuk Aussie, waarin niet alleen de kleinere kreken, maar zelfs ook de brede, grote rivieren helemaal droog stonden. Hier kon je duidelijk zien dat Queensland momenteel een waterprobleem heeft. Of beter gezegd; een niet-water probleem.
Na het plaatsje Bowen, dat beroemd is om zijn mango's en tomaten, werd het landschap veel groener en vruchtbaarder. Af en toe deed het zelfs Jurassic Parc-achtig aan met groene heuvels, waarvan de toppen in de mist lagen.

Bowling Green Bay Nat. Parc is het grootste park aan de kust en de vlakten langs het water worden afgeschermd door ruwe granieten bergruggen die vanuit het niets ineens oprijzen.
Iets naar het binnenland ligt Alligator Creek Camping, in dichte bossen verscholen langs de kreek. Pretty-face wallabies en rock-wallabies scharrelen rond onze camper en ook de pademelons waren weer van de partij. (Speedy Gonzalez noemt Gijs ze, omdat ze zo hard kunnen rennen...)

Het is weliswaar een bush-camp, waarbij je weer geacht wordt om het geld door een brievenbus te gooien, maar deze heeft wel de nodige faciliteiten. Niet alleen prima toiletten, maar zelfs ook douches met heet water vind je in de ruime wasruimtes en op het terrein staan diverse gas-bbq's.

We hebben er vanmiddag nog een leuke wandeling gemaakt die ons langs de Alligator Creek voerde. Anders dan wat de naam doet vermoeden, zitten hier geen krokodillen (hoewel ze elders in het park wel zitten) en mag je er 's zomers zelfs in zwemmen. Er zitten een paar hele diepe stukken in die als prima zwembadjes kunnen dienen.
Geen kroko's dus, maar wel drie soorten schildpadden, een diverse verzameling van aparte vissen en nog het nodige kleingoed. De schildpadden hebben we overigens al gespot vandaag, maar ze waren iets te ver weg om te zeggen welke variant het was.

De rotsen eromheen zijn verradelijk. Ze nodigen je uit om daarover de kreek te volgen, maar zijn spekglad. Meerdere malen per jaar vinden hier ongelukken plaats met mensen die eraf vallen, dus dat leek ons nu met die kleintjes geen goed idee. Ik probeer het misschien morgenochtend vroeg wel, even kijken waar je dan weer uitkomt.
Wij zijn nu keurig op het pad gebleven en hebben nog een klim naar de uitkijkpost gemaakt, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de kreek en de stroomversnellinkjes.

Terug in de camper lekker gerommeld en geborreld. Nu de kids er in liggen, helemaal ingesmeerd vanwege de bulten (Maasje is zo flink. Ze zit onder, maar geeft geen kik), gaan we bedenken wat we morgen gaan doen. Er moet nog een weg door het park lopen die naar de kust gaat, waar grasvelden zijn waar schildpadden en dugongs vaak grazen. Zouden we graag willen zien. Vraag is of wij daar met de Winnebago kunnen komen of dat het weer een glibberpartij wordt...

Anders zullen we verder trekken naar het noorden, want we willen ook graag weer op een mooi eilandje zitten.
Hoe, wat, waar, dat weten we nog niet. Daar gaan we ons nu eerst in verdiepen.

23-07
Voor het eerst in de afgelopen 64 dagen, hebbn we een beetje een verloren dag gehad. Althans, zo voelt het. Het was het allemaal net niet. Debet daaraan is vooral het weer. De hele dag was het bar en boos en de rest van de week zou het in deze regio niet goed komen.
Iedereen hier geeft El Nino de schuld. Ik weet het niet, maar feit is wel dat de wereld hier in Queensland redelijk op zijn kop staat.

Vanochtend zaten we in elk geval nog in Bowling Green Bay NP. Nadat het de hele nacht hard geregend had en het vanochtend ook nog plensde, heb ik het idee om over de rotsen Alligator Creek stroomopwaarts te volgen maar laten varen.
Wel hadden we vanuit de camper perfect zicht op een wallabie-moeder met een kleintje in de buidel, die voor onze deur aan het grazen was. Erg leuk.
Later, vlak voor vertrek, was het even droog en zijn we gauw met z'n allen nog even naar de rivier gegaan en hebben we nog wat turtles kunnen spotten.

Daar er in die regio voorlopig geen weersverbetering verwacht wordt, besloten we het hogerop te zoeken. Beter om dagen van slecht weer als reisdagen te gebruiken, zodat we de (hopelijk straks weer) mooie dagen buiten kunnen doorbrengen.

Mission Beach dankt zijn naam aan de vroegere Hull River Mission, die in 1918 al na 4 jaar door een cycloon werd verwoest.
Mission Beach heeft sowieso wat met cyclonen, want 2 jaar geleden nog werd het omringende regenwoud door cycloon Larry platgegooid, terwijl alle boerderijen tussen hier en Cairns tegen de grond gingen. De hele jaaroogst van bananen ging naar de knoppen.

Ons plan was om een paar dagen in Mission Beach te blijven. Vlak voor de kust ligt het prachtige Dunk Island waar we weer een paar nachten zouden willen kamperen. En op het vasteland is ook genoeg te beleven. Zo was hier ook weer een gebied, bij de monding van de Hull River, waar krokodillen te vinden moeten zijn.
Maar ook hier kwam de regen met bakken uit de hemel en een bezoek aan het visitor info centre leerde ons dat ook in dit gebied t/m het weekend geen verbetering te verwachten viel.

In eerste instantie wilden we toch maar blijven snurken daar. We hadden al een plekje langs het strand opgesnord, vlakbij de 6km lange track richting kroko-terratorium, die ik dan morgenvroeg wilde doen. Ik moet en zal die beesten in het wild vinden.
Maar toen sloeg de onrust en ontevredenheid even toe bij Sas en mij. Waarom hier in de stromende regen afwachten, terwijl er in het noorden nog zoveel eilanden, koraalriffen en wat al niet meer te ontdekken zijn.
Vijf minuten later draaiden we weer de weg op.

Het was al donker en het regende nog steeds pijpestelen. We besloten tot Innisfail door te stomen en daar ergens te overnachten. Van daaruit is het nog maar een kippeneindje naar Cairns.
In en rond Mission Beach heb je de grootste Cassowary-populatie van Australië, die rondlopen in een groot regenwoud. Onze route loopt dwars door dat woud en om de 100m word je gewaarschuwd voor de kans op overstekende exemplaren. Er leven er nog maar zo'n 1200 in Aussie, dus je wilt het niet op je geweten hebben dat er uitgerekend onder jouw auto....
Met als gevolg dat je als een slak door het gebied rijdt.

Gelukkig geen cassowary voor de wielen gehad, al waren we later, op de hoofdweg richting Cairns, helaas wel getuige van een roadkill, onder de auto vlak voor ons. De kleintjes zaten gelukkig allebei achterin en hebben niets gemerkt.

Nu staan we dus op een rest area, zo'n 90km onder Cairns. Het was echt een brakke dag, al hebben we wel vast de km's kunnen vreten die we anders ook hadden moeten doen.
De kids zijn echt super geweest, al was er voor hun ook niet veel aan vandaag. Arme Maasje met haar benen onder de bulten was ook weer een bikkel vandaag. Ze moet gek worden van de jeuk, maar ze geeft geen krimp. Kleine held!

Laat me deze dag maar afsluiten met en nieuwe top3 van Gijs:
3) "Zijn lullie samen een krab aan het knexen?", vroeg hij vanavond vanuit bed toen hij zijn knexkoffer hoorde rammelen.
2) Toen Maasje ging zwemmen met haar zwemvest aan en op haar rug ging zwemmen, kwam Gijs niet meer bij van het lachen. "Hé, Maas, je zwemt ondersteboven!".
1) Gijs was iets te enthousiast vanmiddag en sloeg Sas iets te hard op haar billen. "Au Gijs, dat doet zeer, hoor."
Gijs kijkt even beduusd en zegt dan:"Ach mama, later lach je er om."

24-07
Niks mis mee, zo'n overnachtinkje op een rest area langs de highway. Het lag wat van de weg af, dus het was heerlijk rustig. Toiletten voor de deur die vanochtend om 07.00 uur keurig schoon werden gemaakt. Helemaal prima. Er werd van schrik dan ook uitgeslapen tot maar liefst 08.15 uur. Een record deze reis.

De laatste 80km tot Cairns gingen wederom gedeeltelijk door suikervelden heen, maar het grootste deel van de route bracht ons door enorme bananenplantages. Keurig opgesteld in lange rijen stonden de bomen in een drassige bodem. Om de dikke trossen waren zakken gebonden, in allerlei kleuren, hetgeen het geheel een heel feestelijk tintje gaf. Alsof het een lampionnenoptocht was.
Ook niet onbelangrijk was dat we goed gegokt hadden qua weer, want hoe dichter we bij Cairns kwamen, hoe blauwer het werd en tegen de tijd dat we de stad binnenreden, was het stralend blauw. Alleen de heuveltoppen landinwaarts zaten door de omhooggestuwde zeewind in de wolken.

Voor de jaren '80 was Cairns gewoon een suikerstad als alle anderen, versterkt door een spoorstation en de haven. Het kreeg echter een flinke impuls toen in de jaren '80 het vliegveld werd uitgebreid en gemoderniseerd. Vanaf dat moment gingen de sluizen voor toeristen open. Nu wordt het gros van de maar liefst 1,4 miljoen (!) duiken per jaar op het Great Barrier Reef vanuit Cairns verzorgd en dan hebben we het nog niet eens over alle andere activiteiten die vanuit hier geregeld kunnen worden, zoals rafting, bungeejumping, kroko-safari's etc. etc.
Het centrum van Cairns wordt dan ook voornamelijk in beslag genomen door tour-operators.
Toch heb je geen moment het gevoel dat je in een stad bent. Het komt eigenlijk heel dorps over, hoogstens als een pittig kustplaatsje. Er is geen skyline, eigenlijk überhaupt geen hoogbouw op wat hotels aan de Esplenada na. Alles is heel gemoedelijk en overzichtelijk. Parkeerruimte is er in overvloed en het centrum loop je in 5 minuten door als het moet.

We zijn eerst naar het kantoor van Around Australia Motorhomes gegaan, de toko waar we de camper van gehuurd hebben. De volgende servicebeurt stond nl. op 85.000km en we zijn gisteren door de 86.000 gegaan. Aangezien we nog wel een slordige 2000km zullen rijden de komende weken en we nu toch 2 dagen Cairns wilden doen, hebben we 'm even binnengebracht voor een beurt om onnodig gezeur te voorkomen.
Morgenochtend om 08.30 uur leveren we 'm in, worden we door hun afgezet waar we willen en een paar uur later weer opgehaald. Ideaal.

Daarna zijn we het centrum ingereden. Geparkeerd aan het begin van de Esplenada, de 3km lange strook langs de zee die als hoofdattractie van Cairns geldt. We hebben 'm op het gemakkie afgekuierd. In het begin is het strand bij eb nog heel drassig, bijna moerassig. Je loopt er een paar meter boven en het is verboden daar naar beneden te gaan, want zoutwaterkrokodillen duiken daar nog geregeld op. Helaas was er vandaag geen eentje te bekennen...
Vlak voordat je bij de Marina komt, passeer je eerst het "Vondelpark" van Cairns, een uitgestrekt grasveld met veel bbq-huisjes en picknicktafels.
Honderden mensen, zowel toeristen als lokalen, lagen daar te genieten van het mooie weer.
Aan de rand van het park, vlak voor de zee, was weer een lagoon gemaakt net als in Airlie Beach, alleen dit keer veel groter. Een gigantisch zwembad, compleet met kunstmatig strandje, ligt daar vlak voor de vloedlijn. Leuk opgezet, maar ook gewoon noodzakelijk, omdat zwemmen in zee door de stingers en de eventuele kroko's domweg russisch roulette is met hele slechte winkansen.

G+M hebben hier een uurtje lekker rondgespetterd in het ondiepe gedeelte. We hadden geen vleugeltjes bij ons, dus zwemmen in het diepe ging niet, maar op het nepstrandje kwam het water tot heuphoogte en dat was genoeg voor een hoop lol.
Terug bij de camper bleek dat we twee auto's verwijderd stonden van een stelletje met wie we drie dagen geleden en 600km zuidelijker (!) nog op het bootje hadden gestaan die de mensen van de Whitsunday Islands evacueerde. (en vanavond blijken ze ook weer op dezelfde camping te staan..)
It's a small world after all.

Vanmiddag zijn we naar de botanische tuinen van Cairns geweest. Absoluut een van de leukste botanische tuinen die we bezocht hebben. Echt een aanrader. Heel mooi aangelegd, met smalle kronkelende paadjes en grappige bruggetjes door een dicht regenwoud. ("Oh, dit zou opa Cuijk wel leuk vinden", riepen de kleintjes steeds, doelend op de mooi onderhouden flora en de fraai aangelegde paden). Niet alleen bomen en planten uit Australië, maar regenwoudbegroeiïng wereldwijd kom je er tegen.

De brushturkey die we de laatste weken overal tegenkomen, had nu gezelschap van de orange-footed scrubfowl. Op zich gen spectaculair mooi dier, maar met de afmeting van een gezonde krielkip is het wel bijzonder te noemen dat hij een nest maakt met een diameter van maar liefst 7 meter en een hoogte van 1,5 meter!

Verder nog een hele gave spin gespot die in een groot web tussen de palmbladeren hing te zonnen: the northern jewel spider. Weet niet goed hoe te omschrijven, maar het is alsof hij een heel groot schild meedraagt op zijn rug, een soort krabbenschild, met felle kleuren geel en rood dat minstens 4x zo groot is als het spinnetje zelf. Heel apart.

Op weg naar de uitgang kwamen we over een grasveld waarop allerlei groepjes japanse meisjes in schooluniformpjes zaten. Dat vond Maasje wel heel interessant en ze wilde graag met zo'n groepje op de foto. Die meisjes wilden op hun beurt ook allemaal met die kleine blondie op de foto, dus daar stond Maasje, omringd door een tiental japanse tieners, allemaal het v-teken makend en Maasje ertussen die ook 2 vingertjes omhoog steekt. Erg melig. (zie foto)

The Flying Doctors hebben posten door heel Australië zitten, maar hier in Cairns hebben ze naast een grote post op het vliegveld, ook nog een apart radiostation in een buitenwijk zitten en vlak daarnaast een visitor Centre, een combi van museum en voorlichtingscentrum. De bescheiden entreegelden en andere opbrengsten (winkeltje e.d.) gaan allemaal rechtstreeks naar The Flying Doctors toe.
Het leek ons leuk om daar heen te gaan. Het schijnt ook heel leuk te zijn voor kinderen. Maar helaas ging het net dicht toen we aankwamen. Afhankelijk van hoe de dag morgen verloopt, gaan we dan misschien nog even kijken.

Tijd voor een camping. Er zijn een paar campings noord van de stad aan het strand, maar omdat we morgenochtend vroeg al de camper in moeten leveren, hebben we een camping in Cairns zelf gekozen; Cairns Holiday Park. Prima. Goeie douches in elk geval. Wel heel veel hollanders, duitsers en fransen, waarvan het gros hun reis hier begint en met blinkende campers de handelingen ontdekken die ze dagelijks zullen moten verrichten.
Grote vliegende vossen zeilden ons rond de schemering alweer om de oren en maken nu luidruchtig ruzie in de bomen.

Na een nacht tussen de wallabies en een nacht langs de highway, is het wel weer heerlijk om lekker heet te kunnen douchen. Daar knapt een mens van op.
Enige ellende blijft de bultenzooi van de zandvliegen. Vooral Maasjes benen zijn nog een aardige slachting, maar ook Sas wordt nog steeds geshuffeld van de jeuk. Dat die kleine rotvliegjes zulke schade kunnen aanrichten, ongelooflijk. Je kunt beter een dikke mug hebben dan zo'n klein rotbeessie.

Maar goed, we hebben nog een paar dagen om op te drogen voor we weer een nieuw eiland vol met zandvliegen gaan opzoeken. Ditmaal overigens wel beter erop voorbereid.....