Cooktown I

25-07
Het is maar goed dat we voor vanochtend de wekker hadden gezet, want de familie was weer hard op weg om uit te slapen en dan waren we zeker te laat gekomen voor onze afspraak. Om 08.30 uur immers dienden we de camper af te leveren voor de kleine beurt. Toen dat gelukt was, werden we keurig in hartje Cairns afgezet, waar we eerst koffie hebben gedronken en toen alvast hebben geïnformeerd naar een hotel voor 15 augustus. Die dag leveren we nl. de camper in, maar we vliegen pas de volgende dag naar Melbourne. Er werd ons een mooi hotel getipt voor een goede prijs en we besloten om daar 's middags even langs te gaan.

Ik ben vervolgens een internet-café ingedoken, terwijl Sas en de kids weer de lagune onveilig gingen maken. Ondanks het nog vroege uur was het al flink warm doordat de zon ongestoord haar werk kon doen. De kleintjes hebben flink gezwommen (vandaag hadden ze wel vleugeltjes aan) en ze hebben lekker zitten rotzooien op het zand.

Vlak na twaalven was de camper klaar. Men heeft mij opgepikt om de bak op te halen en ik ben op mijn beurt weer Sas en de kids op gaan halen.
Toen zijn we even langs het hotel gereden. Het zag er heel netjes uit, dus we wilden het maar meteen vastleggen. Gelukkig, er was nog plek voor de 15e, men had een family-room beschikbaar.
Echter, de prijs die ze ons gaven in het hotel, week wel heel erg af van de prijs die het reisbureau ons 's ochtends had gegeven. Even goede vrienden, maar dan rijden we wel even terug naar het reisbureau, want dat is wel heel erg snel verdiend.

Tot mijn stomme verbazing blijkt dan, als mijn nieuwe vriendin van het reisbureau belt met het hotel, dat ze te horen krijgt dat ze volgeboekt zijn?!...
Zelfs toen wij vanaf de compu in het systeem van het hotel konden kijken en konden zien dat er kamers beschikbaar waren, bleef dat suffe mens van het hotel volhouden dat het hotel vol zat...
M'n nieuwe vriendin werd echt kwaad, heeft ze telefonisch gemeld dat er schriftelijk een klacht naar het hoofdkantoor gaat en gooide vervolgens alle folders van het hotel de prullenbak in!
Redelijk kortzichtig van zo'n hoteldame om voor een paar centen een belangrijk samenwerkingsverband op het spel te zetten.
Afijn, 5 minuten later hadden we een reservering te pakken voor een ander mooi hotel.

Na dit geëmmer zijn we alsnog naar het info centre van the Flying Doctors gegaan. Dat was wel erg grappig. Daar we iets te vroeg waren voor de volgende film, mochten we alvast met de kleintjes naar achteren waar een oud toestel van hun tentoongesteld stond.
Het betrof een Beechcraft Queenair van 1977 die bijna 20 jaar in dienst is geweest. Het toestel bood plaats aan de vlieger, een dokter, een zuster, 1 liggende patient en 4 zittenden.
Je kon het toestel van binnen bekijken en hoewel er eigenlijk een kettinkje voor hing, mochten onze bloedjes allebei achter de knuppels zitten. Dat vonden ze wel heel interessant.
De film die ze lieten zien was wel aardig, maar was vooral een duidelijke propagandafilm om te laten zien hoe goed en belangrijk ze wel niet waren en zijn, en om de mensen warm te maken om geld te doneren. Prima, maar het had van mij wat informatiever gemogen.
Het praatje vooraf en achteraf, door een medewerker, was daarentegen wel interessant.
Tot slot kon je nog door een klein museumpje lopen en ook dat was interessant. Veel items die getoond werden, stamden nog uit de tijd van eerwaarde Flynn, de bedenker en oprichter van The Flying Doctors in 1928. Met een oude deHavilland, zo'n canvas dubbeldekker, vloog hij toen over de bush. Zijn portret siert trouwens ook nog altijd het biljet van 20 dollar, samen met afbeeldingen van geneeskundige instrumenten en een vliegtuig, dus dat geeft wel aan welk plekje hij in de geschiedenis heeft veroverd.

Ruim een uur later stonden we weer buiten en zijn we Cairns uitgereden in noordelijke richting. We zijn de kust gevolgd over the Captain Cook Highway die ons eerst door een paar zwaar verpeste plaatsjes leidde, voordat we Ellis Beach binnenreden.
Ellis Beach is een klein en nog redelijk zuiver gehuchtje aan de kust. Voornaamste reden dat het nog zuiver is, is omdat de bussen vanuit Cairns domweg niet verder rijden.
Er is maar één mogelijkheid om te camperen en dat is Ellis Beach Oceanfront Bungalows. Voor het eerst deze reis kregen we te horen dat er geen plek vrij was met power, dus moesten we een plekkie zonder power pakken. En eigenlijk is dat achteraf gezien op deze camping beter. Want nu staan we helemaal achterin op een grasveld op nog geen 20 stappen van de zee. Weliswaar staan er nog meer happy campers om ons heen, maar je hebt veel meer ruimte dan op de krappe sites met power.

Het strand hier is een langgerekt lint zover het oog maar reikt. De zee zelf oogt wat minder blauw dan elders, maar het complete plaatje is ook hier weer schitterend.
Op het strand mocht ik vandaag m'n ogen dicht doen en kreeg ik alvast een mooi cadeau, vooruitlopend op m'n verjaardag binnenkort; een hele hippe zwembroek...
Zwaar hip, hot and happening, maar helemaal mooi en hij zit erg lekker. Dus nu nog een 6-pack trainen en ik kan me in de surf-scene storten.

Zoveel mooie eilanden gezien in de etalages van Cairns, dat het weer helemaal begint te kriebelen bij Sas en mij. We moeten nog wat inlopen op ons budget, maar zodra het gaat, willen we ons weer ergens laten droppen. Vanavond gaan we alle paradijsjes eens op een rijtje zetten samen.

26-07
Een paar weken geleden, toen we vlakbij Minyon Falls in dat onverwachte heerlijke eettentje aan het lunchen waren, spraken we een aboriginal. Toen we hem vertelden dat we richting het noorden gingen en misschien boven Cairns wilden gaan kijken bij Cape Tribulation, zei hij: "Do that. Go to Cape Trib. It will just take your breath away."
Vandaag zagen we dat hij gelijk had....

Maasje had het zwaar vannacht. Ze had heel veel last van de jeuk en werd een paar keer wakker. Rond middernacht hebben we een switch gemaakt; Sas is bij Gijsje bovenin gaan liggen en Maasje bij mij benden. Rest van de nacht ging het gelukkig beter.

Na een relaxte start deze morgen, zijn we verder naar het noorden gereden. Plan is om nu eerst naar Cape Tribulation te gaan. Volgende week zakken we dan weer een stukkie af en dan willen we via het binnenland nog hoger, naar Cooktown.
We zijn eerst even gestopt in Port Douglas. Daar hebben we boodschappen gedaan en alvast wat inlichtingen ingewonnen bij een info centre, al werden we daar niet veel wijzer.

Cape Tribulation ligt in het Daintree National Park, een werkelijk schitterend park dat begint zodra je met een ferry de Daintree River over bent gestoken. Niet voor niets maakt het deel uit van het Werelderfgoed (Wet Tropics World Heritage Area).
Alsof je een hele nieuwe wereld binnenrijdt. Echt bizar. Zodra je het veerpontje hebt genomen over de Daintree River heen, ben je daadwerkelijk in de Tropen.
De weg die je hier volgt is een pittige, slingerende weg dwars door een immens tropisch regenwoud heen, af en toe onderbroken door de borden van weer een aanbieder van krokodillensafari's.
Af en toe zie je door het dichte struikgewas een glimp van een turquoise oceaan en besef je je weer wat een unieke plek dit eigenlijk is. Daintree N.P. is één van de zeldzame plaatsen in Australië (en in de wereld) waar het tropisch regenwoud letterlijk overgaat in de oceaan.

We zijn nog even gestopt bij Mount Alexandra Look-out. Het uitkijkpunt van waar je werkelijk een schitterend uitzicht hebt over het regenwoud, de oceaan en een aantal eilanden, ligt op een hoogte van 482m. Je bent op dat moment hemelsbreed 25km van Port Douglas verwijderd (of zoals the aboriginals zeggen: as the pigeon flies), maar het is echt een compleet andere wereld.
Mt. Alexandra is overigens door ontdekkingsreiziger George Dalrymple in 1873 vernoemd naar prinses Alexandra van Denemarken, de vrouw van Koning Edward VII.

De bushcamping waar wij heen wilden, heet Noah Beach en ligt op een droomlocatie. Zeventien sites liggen verspreid in het regenwoud, allemaal op kruipafstand van de zee.
Echter, hier zit geen rangersoffice of zo'n self-registration box, maar hier moet je je site serieus geboekt hebben, telefonisch of via internet, bij de QPWS. Mmmhhh, dat hadden we niet gedaan. Gauw een telefooncel opgezocht 8km verderop en gebeld. Slecht nieuws: systeem van QPWS lag plat en ze konden niet zeggen of er nog plekken vrij waren en zoja, welke. Storing zou de hele dag en avond duren.

Mmmhh, toch maar teruggereden en op goed geluk op nr. 8 gaan staan. Misschien werd het niet druk vandaag...
Een heerlijke middag op het strand gehad. Een prachtig strand overigens. Zowel naar het noorden als naar het zuiden strekt het zich een heel eind uit tot een uitloper van het tropisch regenwoud het strand natuurlijk afbakent. Heerlijk zacht strand maakt het plaatje af.
Laatste drie meter voor de vloedlijn lag vol met die hele kleine bolletjes zand in de meest mooie bloemmotieven, alsof kunstenaars aan de gang waren geweest. Dat is echter het werk van de ronde scrub-krabbetjes die ondergronds het zand checken op organismen om op te eten. Als er niets meer op zit, maken ze er een balletje van en gooien ze dat uit hun holletje. Zo ontstaan de bloemmotieven. Als je genoeg geduld kunt opbrengen, kun je ze dat ook zien doen. Erg geestig.

Het zeewater is hier voelbaar warmer dan op de Whitsundays. Scheelt echt een paar graden. Ik heb me dan ook weer een paar keer in de golven gestort. Heerlijk. Ik was vandaag de enige, maar als het morgen weer zo'n stralende en hete dag is, zal de rest nog wel volgen.

Sas, die even naar de camper was gelopen, kwam opeens het strand op rennen. We moesten gauw komen.
Bleek dat ze een goanna had gespot! Of sterker nog, ze was er praktisch over gestruikeld toen ze uit de camper stapte.
Tegen de tijd dat wij er waren, had het beest het struikgewas opgezocht en wilde het net een boom in klimmen. Wat een joekel. Twee meter was ie nog niet, maar een dikke 1.20 a 1.30 meter was ie zeker wel. Een meter boven ons bleef hij rustig tegen de boomstam aangeplakt zitten. Prachtig beest.
Sas, die on the roll was, ontdekte niet veel later nog een goanna die lag te zonnen en aan het einde van de dag nog eentje. En zo konden we deze aanverwant van de Komodovaraan ook van het lijstje strepen.

Gijs en ik hebben nog een mooi tropisch diertje gevonden vandaag: the Ulysses butterfly, een beschermde vlinder met vleugels van het mooiste blauw en een spanwijdte van maar liefst 14cm. Twee stuks bleven lang bij ons hangen.
Overigens kun je de Ulysses lokken door zelf een blauwe outfit te dragen. De vlinder komt daar op af, omdat ie je verwart met een soortgenoot...

Tijdens het koken, gebeurde wat we al vreesden. Een camper stopte voor onze site en kwam vertellen dat ze een reservering hadden. De andere sites waren ondertussen ook al volgestroomd, dus we zagen de bui al hangen.
Toch nog even naar de telefoon gereden. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, want niet alleen was het QPWS-systeem weer actief, er bleek ook nog precies 1 site vrij te zijn. De laatste. Gauw geboekt voor 2 nachten en teruggereden naar Noah Beach.
De mensen op onze nieuwe legale site schrokken zich verloren, want nu zouden zij moeten verkassen. Maar dat vonden we ook weer wat lullig. Wat ons betreft konden ze blijven staan. Ze staan met een tent achter ons. Hebben we geen last van. Iedereen happy.

Lekker gegeten en de kleintjes er redelijk bijtijds in gebonjourd. Vooral Maasje had echte kringen onder de ogen en was flink moe.

Wat zijn wij blij dat we vorige week door zijn gestoomd naar het noorden en dat we deze loop noord van Cairns door de tropen zijn gaan maken. Niet alleen is het schitterend weer hier, maar bovenal is dit zo'n bijzonder stukje Australië, dat hadden we niet willen missen.
We zullen hier dan ook een paar dagen blijven om het eens goed te verkennen.

En.... waar blijft mijn krokodil ?!...

27-07
Cape Tribulation kreeg die naam in 1770 van Captain Cook nadat hij daar bijna zijn schip verloor op een onverwacht rif.
Het is een vrijgemaakte open plek in het regenwoud met een café, een winkel, een apotheek en een camping.
Het is tevens het eindpunt van de verharde weg. Noordwaarts ligt de beroemde Bloomfield track, een hele pittige 4x4-track naar Cooktown.
Tot onze stomme verbazing zagen we in het kleine winkeltje waar ze welgeteld 20 cd-tjes verkochten, dat er pontificaal vooraan de cd van André Rieu stond!!! Schijnt razend populair te zijn hier. Moet niet gekker worden.

Het is dus geen plaatsje waar je gezellig een dagje rondslentert. We zijn er deze ochtend heengereden om gebruik te maken van een telefooncel en om een bezoek te brengen aan the Bat House.
Dit laatste is een info centre annex opvanghuis voor vliegende vossen. De Lonely Planet beschreef het als een must-see, maar dat is schromelijk overdreven. Het wordt gerund door Austrop, een organisatie voor behoud van het regenwoud en die maakt weer vooral gebruik van internationale idealistische studenten. Het resultaat is een goed bedoelde, doch zeer knullige frutsel-knutselbedoening.
In een klein gebouwtje hangt in een hoek een zielige vliegende vos, die niet meer kan vliegen vanwege een gat in zijn vleugel (tegen een tak aangevlogen...) en die hier de rest van zijn dagen mag slijten.
Dit was een spectacled flying fox en die hadden wij nog niet gezien, dus dat was weer wel grappig (anderen waren grey-headed flying foxes). Ach, en voor de rest hadden ze de vier muren volgehangen met foto's en wat info over de flora en fauna van de tropen in het algemeen en de fruit bats in het bijzonder.
Daarna kreeg je een paar geplastificeerde stencils mee en kon je de regeneration trail aflopen, een wandeling over een flinke lap grond, waar 10 jaar geleden alleen nog maar gras was en wat nu weer een heus tropisch regenwoud aan het worden was. Een nobel streven, maar de uitleg op de stencils was slecht verzorgd en zwaar achterhaald, dus eigenlijk zinloos. Meer dan een leuke wandeling door een mooi gebied werd het dan ook niet.
Grappig iets, maar absoluut geen must-see. Tikkie overgewaardeerd. Voor de kids was het hoogtepunt een andere bezoeker met een papegaai op zijn schouder....

Morgen staat ons een echte reisdag te wachten, dus vanmiddag mochten de boefjes zich lekker uitleven op het strand. Geen straf, want het was weer bloedjemooi weer. Zeg maar gerust knottertje-heet. De zon brandt hier dan ook meteen als een dolle.
Australië heeft de hoogste huidkanker-kansen ter wereld. Maar liefst 2 van de 3 Australiërs ontwikkelen statistisch gezien huidkanker in hun leven. Of dat te maken heeft met de nabijheid van het gat in de ozonlaag, is nog altijd een discussiepunt, maar zeker is dat de zon hier harder brandt dan waar ook en dat voorzichtigheid geboden is.
Het is ook niet voor niets dat we in praktisch alle kustplaatsjes die we gepasseerd zijn de afgelopen weken, meerdere huidkankerpraktijken per plaats tegenkwamen, hoe klein het gehuchtje soms ook was.

Afijn, wij hadden onze voorzorgsmaatregelen aardig goed genomen in elk geval. De kids waren dik ingesmeerd met factor 50, ze hadden hun t-shirts aan en een hoed op de kop. Paps en mams zagen er iets meer Bloemendaal uit, maar dat terzijde.
We zijn weer naar Noah Beach gegaan, het prachtige strandje achter de camping waar we vanavond ook weer slapen. Het zeewater leek nog warmer dan gisteren. Ik denk dat het rond de 25 graden ligt hier op deze hoogte. De branding was heel rustig, dus de kleintjes konden zich er heel goed in vermaken. Zelfs Maasje die tot nu toe nog niet echt into de golven was, heeft nu zeker drie kwartier rondgesparteld, af en toe hoestend en proestend van het water in de neus, maar steeds met een dikke grijns op haar gezichtje.

Ook op dit strand hangen de Marine Stinger-warnings, ook al is dat vooral voor de periode oktober-mei. Onder die waarschuwingsborden vind je dan altijd grote flessen azijn. Dat is namelijk wat je direct moet toepassen als iemand gestoken is. Spoelen, spoelen en nog eens spoelen met azijn en als een haas naar het ziekenhuis.
Ook handig overigens als je op het strand een salade wilt bereiden.

De hele middag op het strand doorgebracht en heel veel plezier gehad. De familiesport is deze zomer duidelijk de frisbee. Sas en ik hebben daar al heel wat tijd mee doorgebracht, maar ook de kleintjes vinden het interessant en met name Gijs kan echt al heel goed gooien..
De enige mensen die op het strand komen, zijn mensen van de camping, dus het is er heerlijk rustig.
En vooral zo mooi! Je blijft je iedere keer verbazen over de ligging; je bent helemaal ingesloten door heuvels met tropisch regenwoud die tot aan de zee reiken, met daartussen een prachtig, afgelegen zandstrand.

De campground van Noah Beach is zeer gewild en het was maar goed dat we geboekt hadden. De hele middag en ook nu 's avonds nog, zie je auto's over het pad rijden, tevergeefs loerend naar een lege site. Ze kunnen allemaal de bush weer uit rijden en naar de commerciële camping in Cape Trib gaan, want wij zitten weer helemaal vol.

Morgenochtend willen we vroeg weg. Plannen zijn weer gewijzigd. We gaan dan via de binnenlandse route naar het meest noordelijke punt van Oost Australië, waar we met de camper kunnen komen: Cooktown.

Da's morgen. Nu gaan we eerst nog even een glaasje drinken op dit droomplekje en luisteren naar de roep van de lesser sooted owl, die klinkt als een vallende bom.