Laatste dag Peking, treinreis en Pingyao

29-07-2012
Peking, Temple of Heaven, Plein van de Hemelse Vrede, en de treinreis naar Pingyao


O,o,o, als je eens kon zien waar ik dit zit te schrijven, in een treinwagon vol vriendelijke, goedlachse en zeer nieuwsgierige Chinezen. De nachttrein naar Pingyao, een avontuur op zich. Maar goed, eerst maar eens het begin van de dag.

Maasje had een goede nacht gedraaid, maar had in eerste instantie nog niet teveel babbels. En de eerste twee koppen thee die ze dapper weg trok, kwamen er met dezelfde bloedgang weer uit. En dat was knap, want ze was al op de gang, maar ze redde het om terug te rennen naar de hotelkamer en op tijd de wasbak te bereiken!
Tja, wat was wijsheid? We moesten eigenlijk uitchecken, maar moest Maasje niet in een bedje liggen? We besloten om naar een park te gaan, waar we dan een lekker bedje in het gras in de schaduw zouden maken. Kon ze daar lekker liggen.
We lieten de bagage achter in het hotel en spraken af dat we tegen vieren terug zouden komen om alles op te halen en een taxi naar het station te nemen.
Zelf liepen we op het gemak naar de metro en namen lijntje 2 en 5 richting Tianman Dong.

Onder de Ming- en Qingdynastie diende de “Tempel van de Hemel” als een uitgestrekt heiligdom waar de keizers ceremoniële riten ten behoeve van de Chinese natie konden voltrekken, de meeste waarvan door het volk niet mochten worden gezien.
Bij de Tempel hoort een groot groen park dat op zichzelf al het bezoeken waard is, vooral ‘s ochtends, als lenige zeventigplussers er aan gymnastiek komen doen.

Wij waren er iets later, rond de klok van elf, maar ook dan kijk je nog je ogen uit. Vlak nadat je via de hoofdingang aan de Oostzijde het park bent binnen gekomen en als toerist je entree hebt betaald (15 yuan voor het park, kids 8), zie je rechts tussen het groen een uitgebreid fitnesspark liggen, dat op afstand oogt als een speeltuin. Het zijn echter allemaal fitness-apparaten waar je talloze oefeningen op kan doen.
Zaten we zelf niet echt op te wachten. Had de morning-workout al in het hotel gedaan en bovendien vielen de mussen vandaag echt van het dak. Het was een strakblauwe dag, met een genadeloze zon en temperaturen die richting de 40 graden gingen. Om dan richting het heetst van de dag aan de rekstok te gaan hangen....
Maar, inderdaad, je zag er toch nog talloze krasse oude chineesjes die als ware atleten hun rondjes draaiden aan de rekstok en van Gelder-oefeningen deden aan de brug met gelijke leggers. Iets verderop werden Tai chi oefeningen gedaan met waaiers en muziek en verder zaten er veel mensen te kaarten en bordspellen te spelen. Een ander grappig spel, voor jong en oud, was met een soort van badminton-shuttle met platte bodem die je met de voet moest hoog houden en zo naar elkaar moest overschoppen. Drie oude knarren stonden dat als ware voetbalkampioenen te spelen, een heel melig gezicht.

Wij hebben een plekje in de schaduw gevonden en daar lekker gerelaxed. Maasje knapte zienderogen op en Gijs en ik hebben ons vermaakt in het park.
Na een tijdje zijn we verder gelopen en kwamen we aan de voet van de tempel.

Sas is de tempel in geweest en ik ben bij de kleintjes gebleven. Bij een stalletje heb ik ook zo’n shuttle op de kop kunnen tikken en daar hebben we een hoop lol van gehad. We begonnen met z’n drietjes, maar tegen de tijd dat Sas terug kwam van haar tour door de tempel, stonden we daar met een hele groep Chinezen, jong en oud. Erg geestig.
Sas had het helemaal naar haar zin gehad in de tempel. Was schitterend geweest. Het omvatte diverse religieuze gebouwen, waarvan het kroonjuweel de “Gebedshal voor Goede Oogsten” is. Je hebt het Ronde Altaar met drie lagen, bij de zuidelijke poort, gebouwd in 1530 en naar het noorden het Keizerlijk Hemelgewelf dat vooroudertabletten van de keizer bevatte die bij de midwinterceremonie werden gebruikt. Het gebouw wordt omgeven door de Echomuur, die wonderbaarlijke akoestische eigenschappen bezit.
Binnen had Sas ook nog iets geestigs gezien: “the 70-years old gate”. Eerst zou je denken dat dat een poortje was van 70 jaar oud, niet zo heel bijzonder in een omgeving van eeuwen oud. Maar het verhaal is anders; In 1779, toen de keizer 70 jaar werd, werd zijn gezondheid rap minder. De hoogwaardigheidsbekleders kwamen op het idee om een poortje in de westelijke muur te maken, zodat de keizer een heel stuk kon afsnijden op weg naar de ceremonie. Dat vond de keizer een prima idee, maar hij was wel bang dat zijn nakomelingen daar ook gretig gebruik van zouden maken zonder dat daar noodzaak voor was en daarom schreef hij een nieuwe wet voor. Enkel diegene die de leeftijd van 70 jaar had bereikt, kreeg het recht om deze poort te gebruiken. Het kreeg toen dus de naam “70-year-old-gate”. Echter, na deze keizer Qianlong heeft nooit iemand van de Ming- of Qingdynastie ooit nog zo’n hoge leeftijd gehaald, dus uiteindelijk is Qianlong de enige geweest die ooit door het poortje heeft mogen lopen...

Ondertussen tikte het klokje verder en was het bijna tijd om de taxi richting treinstation te gaan halen. Maar niet voordat we nog één plek in Beijing gehad wilden hebben; het Plein van de Hemelse Vrede. Op dit plein, ook wel Tianman Square genoemd en ingeklemd tussen de Dazahlan en de Verboden Stad, staat onder andere het mausoleum van Mao en je vindt er ook de 600 jaar oude toegangspoort van de stad en de 40 meter hoge Obelisk, het Monument voor de helden van het volk.
Maar het plein is natuurlijk vooral bekend geworden door de heftige beelden uit 1989 tijdens de enorme opstand van studenten (ruim een miljoen studenten en sympathisanten gingen toen de straat op), die op een uiterst bloedige wijze werd neergeslagen. Deng Xiaoping gaf toen het commando om met scherp te schieten op de menigte, waardoor honderden mensen het leven lieten. Wie herinnert zich de beelden niet van die ene student die voor die rij tanks ging staan om ze zo tegen te houden. Toen stopte de tanks nog, maar volgens de mensen hier is hij later, toen de internationale camera’s er niet meer bij waren, alsnog gefusilleerd.

Dit plein wilden we nog even mee pikken, omdat het toch een van de plekken is waar wij als eerste aan denken als we aan Peking denken. De Muur, de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse Vrede. Het is geen plein waar je uit je schoenen valt van de schoonheid of van de geweldige indruk die het op je maakt, maar het is meer het gevoel dat je daar staat, op die beroemde plek.
Wat nog wel opvallend was, was dat ik op de hotelkamer geprobeerd had om pagina’s over dit onderwerp te openen, om weer even bij te lezen hoe het allemaal precies zat en ook om de kids die beroemde foto te laten zien. En dan zie je hoe de censuur hier nog steeds volop aanwezig is, want het gros van de links kon je niet openen. Pas via de nederlandse Wikipedia kon ik weer wat info terughalen. Ook zijn er nog altijd mensen hier die er liever niet over praten, mensen die zelf de student-leeftijd moeten hebben gehad toen het zich afspeelde. Ze praten er overheen, zeggen dat ze nooit op die plek komen en gaan gauw weer over op een ander onderwerp.
We hebben er even gezeten en rondgelopen, wat gedronken en toen gauw de metro weer opgezocht.
In een supermarkt vlakbij het hotel hebben we gauw nog proviand ingeslagen voor de nacht en we hebben gauw een kleine snack gehaald om alvast wat in de buik te hebben.

De rit naar het treinstation was niet helemaal relaxed. Allereerst zaten ze bij het hotel te klooien en kwam de taxi maar niet opdagen. Uiteindelijk zijn we zelf met de bagage de Hutong uit gewandeld tot aan de drukke straat en konden we daar in een taxi springen. De man was van goeie wil, maar zijn autootje en het verkeer waren dat minder. Het was erg druk in de stad op dat tijdstip, ook al was het zondag en bovendien sputterde de auto aan alle kanten en sloeg ze meerdere keren af.
Maar we hebben het gered en konden aansluiten in de enorme rijen reizigers die de laatste meters naar het station te voet af moesten leggen. Een heus bagage-check met röntgenbanden en passagier-controles moest je voorbij voor je in de grote hal van Beijing West stond. Goddank dat de cijfers in het Chinees gelijk aan onze cijfers zijn, want voor de rest was het allemaal Chinese tekens wat de klok sloeg. Maar nu konden we “1163” er uit pikken, het nummer van onze treinreis, met nog een cijfer waarvan we gokten dat het het perron was. En jawel, daar kwam hetzelfde treinreisnummer terug.
Nu was het alleen nog maar stevig doorstappen en iedere official die je zag, de kaartjes onder de neus duwen die je vervolgens een bepaalde kant op wees, tot er eentje tussen stond die een map open klapte en daar onze kaartjes verruilde voor plastic vouchers; we hadden onze wagon gevonden.

Wat een heerlijke bende was het daar! We slapen deze reis in zogenaamde “hardsleepers”. Dat zijn open coupés met steeds 6 bedden, zo’n 10 per wagon. Wij hebben weliswaar 4 bedjes bij elkaar, maar delen de coupé met twee dames die weer op hun beurt op reis zijn met een hele groep die steeds door de hele wagon denderen en overal neerploffen. Een paar van die buitenlanders is natuurlijk erg interessant, dus al gauw zat ons coupeetje vol met de vrolijk lachende nieuwe vrienden, die slechts een paar woorden engels kunnen, maar die graag op ons oefenen. Helemaal leuk. Ze rennen allemaal rond met eten en heet water voor noodles en thee en delen van alles uit. Wagentjes met vers fruit komen voorbij en je kunt drinken en zelfs hele maaltijden aan boord kopen.
Wij hebben het gehouden bij druiven en perziken en een bak vol heerlijke tomaten, die we op een grote schaal hebben neergelegd en waar ieder van kan pakken.

Terwijl ik Maasje aan het voorlezen was, kwam er een groepje kinderen naar Sas toe en boden haar allemaal kadootjes aan. Zomaar! Ze wilden die graag aanbieden. Een hele mooie grote gewelfde oesterschelp, waarin wat kleine kadootjes zaten en twee pakken met prachtige ansichtkaarten. Echt zo lief! Gelukkig hadden wij nog wat oerhollandse kneut bij ons en konden we daarna wat terug geven. Dat meisje zit nu, twee uur later, nog steeds met dat delftsblauwe zakje onder haar neus geklemd. Goed besteed dus.

Maasje ligt onderin, gelukkig weer helemaal opgeknapt. Ze heeft het weer helemaal naar het zin en was het net roerend met Gijs eens: met de trein reizen is veel leuker dan met het vliegtuig!
Eén verdieping hoger ligt Gijs rechts en ik links, zodat ik beide boevenkoppen in het zicht heb en Sas bemant zodadelijk de hoogste verdieping. Er zitten gelukkig flinke rekken aan de zijkant, dus daar val je niet gemakkelijk uit.
Maar het zal nog wel even duren voor we slapen in dit gezellige kippenhok. Teveel rumoer en teveel aanspraak. De gordijntjes zijn wel net dicht gedaan door de wagon-chef, maar het licht brandt nog volop.

Ik had nog wat biertjes mee genomen die we gauw soldaat gaan maken nu ze nog lauw zijn .... :-) terwijl we nog wat gaan lachen met onze nieuwe, tijdelijke, buren. Daarna proberen we wel nog om wat slaap te pakken.
Morgenochtend rond 07.30 uur hopen we dan aan te komen in Pingyao, onze nieuwe bestemming.

30-07-2012
Pingyao

Oké, je moet geen smetvrees hebben en de tweede machinist heeft het optrekken en afremmen wat minder in de vingers dan de eerste machinist, maar al met al was dit helemaal prima. Zelfs een paar uur goed kunnen tukken op de harde bedjes, waar wel dekbedden en kussens waren neergelegd. We waren nog wel bezorgd geweest dat we niet op tijd wakker zouden worden, dat we al snurkend ons station voorbij zouden rijden in de vroegte. Gelukkig bood de bovenbuurvrouw een oplossing. Zij had een wekker en ze zei: “I will hello you.” ......
Ze heeft uiteindelijk niet hoeven hello-en. Maasje werd tegen zessen wakker, Sas vlak erna en Gijs moesten we vlak voor aankomst wekken. Die heeft de beste ruk gemaakt.
Zelf was ik al veel eerder wakker en vanuit een klapstoel in het gangpad heb ik de zonsopgang zitten bekijken en het landschap waar we doorheen reden. Het ene moment geniet je van de schoonheid van de ongerepte natuur, het woeste landschap, de groene uitgestrektheid van de heuvels en bossen. Het andere moment echter kijk je met verbazing naar de troosteloze fabrieksstadjes die uit de grond gestampt zijn, met rijen en rijen van grauwe identieke flats om de plants heen gebouwd, waar de armoede vanaf straalt. Geen ziel, geen vrolijkheid, niets.
Opvallend ook hoeveel personeel er op zo’n trein zit. Tientallen geüniformeerde medewerkers lopen de hele tijd driftig heen en weer door de wagons, waarbij het niet geheel duidelijk is wat ze aan het doen zijn. Natuurlijk, personeel kost drie keer niets hier, maar je kunt ook overdrijven...

“Where are they?! Where are they?!”, hoorde we een duidelijk Nederlandse vrouw uitroepen tegen de wagonchef, nadat we haar al een paar keer rennend van links naar rechts hadden zien gaan. De chef die uiteraard voor geen meter over de grens sprak, brabbelde wat terug in het chinees en wilde over tot de orde van de dag, maar dat liet de nederlandse niet gebeuren. “You tell me where they are, you tell me. Someone will help me.”
“Ben je iemand kwijt?”, vroeg ik toen ze weer voorbij kwam stieren.
In onvervalst brabants antwoordde ze:”Ja, ze hebben zeven Nederlandse reisgenoten uit de trein gezet, dat stelletje eikels, op het verkeerde station!”
Zij was dus als enige nog overgebleven in de trein, die ondertussen alweer anderhalf uur verder getuft had door het land. Doordat zij als enige in een andere wagon had gezeten, had zij dat niet meegekregen.
We hebben haar verder niet meer gezien, maar die heeft op zeker een zware dag gehad...

Iets na half acht stapten we uit op Pingyao Station. Terwijl we richting uitgang liepen, reed de trein verder en zagen we nog net hoe de halve wagon aan het zwaaien was. Erg melig.
Voor het station vonden we de transfer-auto die ons richting het centrum bracht. De buitenwijken van Pingyao zijn niets bijzonders, maar al gauw doemde de stadswal op en als je eenmaal daar onderdoor rijdt, is het alsof je een paar honderd jaar terug gaat in de tijd.

In Pingyao, de ommuurde stad van de oudheid, leeft het verleden. Je bent terug in een fort van de Ming-dynastie in al zijn indrukwekkende glorie. Wachttorens, gietijzeren kanonnen, houten poorten en dikke muren geven een gevoel van ondoordringbaarheid.
Het gehele centrum is autovrij. Nauwe steegjes slingeren zich om aloude hofjes heen. Nergens een nieuw gebouw, alles is oud en authentiek. Weinig gebouwen zijn hoger dan twee etages. Prachtige dakranden, houten rasterwerkvensters, handbeschilderde glazen vensters en sierlijk houtsnijwerk.
Tijdens de Ming- en Qingdynastie was Pingyao door haar ligging het financiële centrum van China en de rijkdommen daarvan zijn nog steeds zichtbaar.
De stadswal heeft er al die eeuwen voor gezorgd dat plunderende stammen niet binnen konden komen en daardoor bleef de stad en de welvaart groeien.
De fortificaties zijn dan ook afdoende. 12 meter hoog en 5 meter dik, met om de 50 meter platforms met 3000 schietgaten op de buitenmuur, naast 72 wachttorens en een met bakstenen versterkt waterafvoersysyteem bovenin. Daaromheen een stadsgracht van 3 meter breed en 3 meter diep en voor elk van de 6 stadspoorten een ophaalbrug.
Toen in 1980 de moderniseringskoorts bezit nam van China, wilden planologen de oude stad afbreken en opnieuw opbouwen, maar de bewoners voerden actie om de oude stad te redden.
In 1986 werd Pingyao als nationale historische stad aangewezen en in 1997 bracht Pingyao het tot werelderfgoed op de lijst van Unesco.

Je weet niet wat je ziet als je de poorten binnenkomt. Prachtige oude architectuur flankeren schilderachtige straten. Er zijn 4000 hofjes waarvan 400 in onberispelijke staat.
De straten zijn levendig en vol met winkels vol handwerk, zaakjes met lokale lekkernijen en restaurantjes en theehuizen. Bovendien liggen talloze tempels door de stad verspreid. Het nodigt uit om lekker te slenteren door de wirwar van straatjes.

Ons hotel ligt midden in een van de levendigste straten in het centrum. Een prachtig authentiek pand dat nog dateert uit de Ming-tijd. Dit hotel is absoluut een van de meest bijzondere hotels waar we ooit hebben getukt.
Achter de receptie ligt een eeuwenoude binnenplaats in twee delen, waarlangs de verschillende kamers liggen. Alles in de originele staat en perfect onderhouden. Onze kamer ligt helemaal achteraan op de courtyard en is al minstens zo briljant als de rest van het hotel. Een schitterende ruimte met een hoog gewelvenplafond en de oude tegelvloer er nog in. Rechts een heel groot chinees bed, waar we alle vier samen in zullen moeten (en daar is plek genoeg voor) en links een badkamer achter oude Chinese deuren. Het middenstuk van de kamer is ingericht met allerlei authentieke meubelstukken en accessoires. Echt briljant.
Het hang en sluitwerk aan de buitenkant is ook nog origineel en zo komt het dat ik voor de eerste keer in een hotel lig waar je de kamer met een hangslot moet afsluiten.

Eerst hebben we ons allemaal opgefrist. Echt fris en fruitig word je niet van zo’n nachtje in de trein, dus dat was geen overbodige luxe.
Daarna zijn we direct aan de eerste verkenning begonnen. We stierven bovendien van de honger, dus om 11.00 uur waren we al op zoek naar een eettentje. We vonden er uiteindelijk eentje net buiten de autovrije zone. Daar hebben we een aantal gerechten besteld, die weer stuk voor stuk om je vingers bij op te eten waren. Een van de gerechten was een van de lokale specialiteiten; gestoofd vlees dat de hele dag in z’n eigen jus heeft liggen garen en dat geserveerd wordt met gebakken aardappels.
Recht tegenover het restaurant woont een oude chinees die de deur naar zijn binnenplaats had openstaan. En daar doorheen zagen we ineens 5 pasgeboren eendjes waggelen. Kaasje natuurlijk voor Gijsje, en met Maasje in zijn kielzog stapte hij de tuin binnen. De oude Chinees, die zijn aquarium stond schoon te maken, vond dat wel gezellig en liet de kids lekker rondscharrelen. Bij het tweede bezoekje, na het eten, hadden de kids de eendjes al in hun armen en bood de man Gijsje zelfs een eend als cadeau aan....

We hebben bij een stalletje twee fietsen gehuurd en hebben het stadje zo eerst op die manier verkend. Eerst een halve ronde onder de stadsmuren langs en daarna nog wat kriskras door de straatjes heen.
Daarna, na even een uurtje gerelaxed te hebben in het hotel, zijn we te voet verder gegaan en hebben we ruim twee uur door de straatjes geslenterd. Dat was echt zo leuk. Voor Maasje hebben we een mooie Chinese jurk op de kop kunnen tikken, plus handgemaakte Chinese muiltjes, dus toen die met haar blonde staart in vol ornaat haar tocht vervolgde, was het helemaal bingo. Zelfs de man met het aapje waarmee je je kon laten fotograferen (wat een dier-onterende bezigheid is dat toch! ) trok minder fotografen dan de kleine blonde fee...

Aan het eind van de dag gingen we weer op zoek naar een eettentje. En nu zijn we voor het eerst onderuit gegaan met de keuze. We dachten dat het een tent was die ook aangeraden werd in de lonely planet, maar achteraf blijkt dat het een andere “Chang” was dan daar beschreven stond.
Dit was echt ranzig slecht eten wat we voorgeschoteld kregen. Zelfs de witte rijst wisten ze op te klooien, die kwam koud op tafel. We hebben onze ingewanden niet op het spel gezet en hebben de hut verlaten. Dit was vragen om moeilijkheden geweest. De eerste slechte ervaring met eten deze reis, maar goed, daardoor waarderen we alle andere culinaire hoogstandjes des te meer.

Eetlust was verdwenen door deze ervaring, dus we hebben wat vers gebrande noten gekocht, zoete en zoute, ook een specialiteit van hier en zijn naar het hotel gegaan. Daar hebben we lekker “ge-nootjes-borreld” en met de voet-shuttle gespeeld op de courtyard.
Pas toen zagen we dat het hotel ook een restaurant had en werd het ene heerlijke gerecht na het andere voorbij gedragen. Hierdoor getriggerd zijn we toch nog even naar binnen gegaan om een lekker dessert te eten en thee te leuten.

Uitgebreider kon niet, want om 20.00 uur hadden wij twee masseuses op de kamer kunnen regelen die Sas en mij daar een traditionele Chinese full body massage zouden komen geven. Ideaal, want zo hoefden we de kleintjes niet alleen te laten of in shifts te gaan, maar konden we tegelijkertijd op de kamer de behandeling ondergaan.
En da’s toch wel heel lekker, hoor. Ze waren niet zachtzinnig, moet ik zeggen, en trokken zelfs aan je haren en oren, maar het werkt wel. Ook al hameren ze full force op rug, billen en benen, je raakt er zo ontspannen van dat je ondanks het geroffel toch wegzakt. Heerlijk!

En zo zit de eerste dag Ping Yao er op. Een supergeslaagde dag wederom, op het avondeten na dan. Gelukkig hadden we wel erg lekker geluncht. Zojuist is de hemel weer open gegaan en giet het buiten van de regen. Ik moet het afkloppen, maar ook daarmee komen we tot op heden nog steeds erg goed weg. Want op die ene avond in Beijing na, waar we verrast werden door het noodweer en tot op de draad zijn nat geregend, hebben we alleen maar mooi en droog weer gehad. En dat is in het regenseizoen meer geluk dan wijsheid. We gaan er dan ook van uit dat we nog wel een paar keer de sigaar zullen zijn, maar vooralsnog...

Morgen nog een dagje rondneuzen hier en wat tempels en stadspoorten bekijken, en dan zullen we ‘s avonds weer richting station gaan voor de tweede treinreis die ons naar de stad van het Terra Cotta leger moet brengen.
Klein detail; we hebben de treinkaartjes nog niet binnen. Die zouden vandaag afgegeven worden in het hotel, maar da’s niet gebeurd. Het is nu 23.00 uur, dus dat zal ook wel niet meer gebeuren vandaag.
Ach ja, houdt de spanning erin...