Hervey Bay I

23-06
"Dus die auto reed tegen een kangaroe op. De twee mannen stappen uit en terwijl de een de schade opneemt aan de auto, buigt de ander zich over het beest heen. Opeens krijgt hij een idee.Hij sjort de kangaroe omhoog, trekt hem zijn jas aan en zet 'm tegen het hek. Hij pakt zijn camera en maakt gauw een foto. Het dier komt ineens bij, waarschijnlijk van de flits en zet het meteen op een lopen. 'He, kom terug', schreeuwt de man. 'Ach, rustig aan', roept de ander, 'het is maar een jas'.
'Ja, maar mijn portemonnee zit er nog in'... Dit is een waargebeurd verhaal, echt waar"
"Ach welnee mate, dat is van een film, Kangaroo Jack ! (it's a moooovie)"

Nou, dat was ongeveer het niveau van gisteravond laat en dat dreigt ook weer het niveau van zodadelijk te worden, want de Aussies hebben ons vuur alweer hoog opgelaaid en daar gaan we zo weer een paar borrels mee drinken.
Eerst nog gauw even de dag op een rijtje zetten.

We zijn vandaag dus hier gebleven, in Woody's Head, net buiten Iluka. Het is nog steeds stralend weer, goed voor zomerkleertjes. De zon brandt nog dermate fel dat we voor de kids vandaag hoedjes hebben gekocht. Gijs een stoere Safari-hoed ("met ventilatiegaatjes") en Maas een grote roze hoed. Een volwassen maatje, wel te verstaan, want de kindermaatjes waren allemaal stom, stommer, stomst. Het was deze of niets, aldus onze spruit van drie. Met de belofte dat ze 'm trouw zal blijven dragen, mocht ze 'm hebben. En eerlijk is eerlijk, hij staat te leuk, al is ie natuurlijk veel te groot. En ze heeft 'm braaf opgehouden.

Vandaag gingen we zwaar over ons dag-budget, want alles kwam tegelijk. De tank was leeg, de koelkast en proviandkast ook en het wijnrek was leeg. Nadat we zwaar boodschappen hebben gedaan, ben ik de weblog gaan bijwerken in een computerwinkel en is Sas met de kleintjes naar een heel relaxed strandje in het stadje gegaan. Dat was eigenlijk meer een binnenhaven en het water, dat heel ondiep begon, liet geen rimpeling zien. Daar heeft het duo zich weer goed gehad. Toen ik ze een anderhalf uur later daar aantrof, stuiterden ze tussen de pelikanen in het water rond, maar..... wel met een hoed op.

Om half drie zijn we weer richting campsite gereden. De goanna had zich vanochtend niet laten zien en men had de hoop dat ie 's middags, op het heetst van de dag, uit het bos zou komen. Normaal komen ze 's winters niet of nauwelijks hun holen uit, maar hier vlakbij zo'n campsite waar altijd wel wat te scharrelen valt, doen ze dat nog wel eens.
Normaal heb je van zo'n beest niets te vrezen, al zijn ze 2 meter lang, maar deze exemplaren die mensen gewend zijn, worden daar juist onberekenbaar van. Zeker richting kleine kinderen kunnen ze zich heel behoorlijk misdragen, dus die mag je in geen geval alleen erop af laten gaan.

Helaas meldde de goanna zich vanmiddag ook niet en zijn we lekker nog even naar het strand hier gegaan om over de rotsen te klauteren en grote schelpdieren te zoeken. Succes verzekerd. Achter de rotsen zwommen de dolfijnen, schitterend.

De Aussies kwamen terug van hun middagje vissen en gaven een deel van de vangst aan ons. Twee mooie brims, al helemaal schoongemaakt en al. We hebben het vuur opgestart en hebben zalig gebbq-d. Eerst lekker "vlees op stokjes" en daarna voor Sas en Gijs elk nog zo'n verse vis op het vuur. Ze aten hun vingers erbij op. Gijs heeft ook nog een hele maiskolf van de bbq opgegeten en kon geen boe of bah meer zeggen.

Het spul ligt nu in bed en was binnen 2 minuten vertrokken. Wij gaan nog even ons reisdoel van morgen bepalen en kruipen dan weer rond het vuur.
Geen beter leven dan een goed leven!

24-06
Nou, dat was geen onverstandige zet gisteren, om eerst het verhaaltje te schrijven en dan te gaan borrelen i.p.v. andersom, want we hebben het licht weer uitgedaan op de camping (of beter gezegd, het kampvuur).
Wederom een supergezellige avond. Heel veel gelachen met die Aussies die ook niet vies van een borrel waren.

Vanochtend was de kater eerder wakker dan ik helaas en wekte hij me nog voor de kids wakker waren. Buiten scheen de zon weer volop en het beloofde weer een mooie dag te worden.
We waren redelijk bijtijds op weg vandaag. Navigatie was simpel; 12 km naar het westen rijden tot je de Pacific Highway tegenkomt en die dan noordwaarts blijven volgen. De eerste helft van de route volg je de Richmond River, een brede volle rivier. Ook hier zag je af en toe langs de weg de borden dat de weg regelmatig onderloopt, gevolgd door peilstokken die tot ruim een meter gaan.

We zijn naar Byron Bay gereden, een redelijk groot stadje pal aan de kust. 's Zomers wil je daar niet zijn, want dan is het gruwelijk druk daar, maar nu in de wintertijd is het heel goed te doen. Het is een surfers paradijs, omgeven door 7 eindeloze stranden, dus eentje heeft altijd wel de perfecte golf voor het surf-gebeuren. Verder is het de plek van de hippies, hetgeen voor ons later ook wel duidelijk werd.

Maar eerst zijn we naar de vuurtoren gereden, van dezelfde maker als die in South West Rocks. Sterker nog, hij was destijds verantwoordelijk voor de bouw van bijna alle vuurtorens langs de oostkust.
Waren we in de 2e week van onze reis nog op het meest zuidelijke puntje van Australië, in Wilsons Promontery Nat. Park, vandaag stonden we officieel op het meest oostelijke puntje van het land, bij de vuurtoren van Byron Bay.

Het meest oostelijke puntje? Maar dat betekent dat de walvissen daar het dichtst langs de kust zouden moeten komen?....
Nou inderdaad. We zijn gewoon de tel kwijt geraakt vandaag. Het ging nergens meer over. Volgens de officiële telling van het whales research team dat niet voor niets daar gestationeerd zit, waren er vanochtend al 37 gepasseerd. En ze hadden er zin in, onze dikke vriendjes. Ze sprongen en rolden, spoten en zwaaiden, echt waanzinnig. Je weet niet wat je ziet als je zo'n beest helemaal los ziet komen van het water en op zijn rug door de lucht zweeft tot ie met zo'n enorme klap op het water komt dat het witte opspattende schuim tot kilometers in de omtrek te zien is. We hebben wel twee uur onafgebroken naar de capriolen zitten kijken, denk ik. Dat verveelt geen seconde. En eindelijk ook de betere actie-foto's kunnen maken. Er stond ook een goede verrekijker, zodat Gijs en Maas het ook goed konden zien en die vonden het ook erg gaaf.

Toen we ons eindelijk los hebben kunnen weken van dit spektakel, zijn we het centrum in gereden en hebben daar wat rond gesjouwd. De zon is hier echt al fel en daarom hebben we voor de kids zonnebrillen met goede glazen (uv-technisch) gekocht. Maasje koos uiteraard een mooie roze en zag eruit om op te eten in haar zomerjurkje, de bril en de veel te grote hoed. Gijs heeft een onooglijke paarse bril genomen, waardoor hij nu Batman is.

Toen we op een terrasje een bakkie deden, zagen we goed dat dit echt een hippiestadje is. Het gros van alle mensen op straat leek zo van Woodstock af te komen en "love, peace and understanding" viert hier hoogtij. Als je elkaar tegenkomt op straat, moet je minstens vier keer geknuffeld en gezoend hebben voor je weer verder kunt. Grappig om te zien, maar ik zou het nog geen twee dagen uithouden hier als hippie. Veels te vermoeiend...

We hebben onze camper geparkeerd voor de nacht op de campsite van Broken Head, zo'n 10km zuid van Byron Bay, aan het strand. We waren er tegen drie uur en het weer was nog zo mooi dat we ons meteen in onze zwemkleding gehesen hebben en linea recta naar het strand zijn gerend.

Het water was nog frips aan de bips, maar toch zijn Gijs en ik er verder dan ver in geweest. Hand in hand, de golven trotserend, steeds dieper, tot de golven hoger dan Gijs werden. Hij vond het geweldig en wilde er eigenlijk niet meer uit. Maar goed, papa na een half uurtje wel en toen hebben hij en Maasje nog heerlijk op het strand zitten klooien, terwijl Sas en ik naar de zee tuurden, want ook hier zag je de waterreuzen voorbij komen en hun kunstjes vertonen. Bizar toch, dat je in een zee aan het spelen en zwemmen bent, terwijl een paar honderd meter verder de walvissen je voorbij zwemmen?! Waanzinnig!

Ook nog met plezier gekeken naar de talloze "airbag-birds", zoals hun bijnaam hier luidt. De officiële naam weet ik (nog) niet, maar ik dacht iets van "comrads". Het zijn een soort ranke meeuwen die op volle zee jagen en dat doen door zich van een redelijke hoogte recht naar beneden het water in te storten en dan even onder water blijven. Op het moment dat ze het water raken, hebben ze een snelheid van zo'n 100 km/uur, waardoor het water als beton is. Ze overleven deze dodelijke klap door een bijzondere techniek, waarbij ze, op het moment dat ze het water raken, lucht in hun borstkas pompen die de klap opvangt. Vandaar hun bijnaam "airbag-bird". Fascinerend om te zien.

Vroeg gegeten en ons verbaasd over de hoeveelheden die de kids hier wegtikken. Vooral Gijs is niet te filmen. Als een kleine holbewoner eet hij lappen vlees op, knaagt hij hele maiskolven weg, knabbelt hij niet alleen zijn favoriete boontjes op, maar peuzelt hij ook alle aardappelen op, normaal nooit zijn favoriet. Dan tikt hij z'n kiwi's weg en vraagt vervolgens om een boterham, want hij heeft nog honger !!! En een kleur op de klus al, allebei. Tweemaal hollands welvaren. Een lust voor het oog.

Nog voor zevenen lagen ze erin en was het praktisch meteen stil daarboven. Total-loss weer van alle indrukken en inspanningen.
Waarschijnlijk blijven we morgenochtend nog even hier om nog wat te keten op het strand, tot het heetst van de dag en dan gaan we het weer wat noordelijker opzoeken. We willen dan van de doorgaande weg af en via de kruipsluip-routes de kleine vissersplaatsjes bekijken. Maarja, da's de planning nu en die kan zomaar weer anders zijn morgen....

25-06
En ja hoor, inderdaad, de planning is weer geheel anders geworden. Wel zijn we vanochtend eerst nog even een paar uurtjes naar het strand geweest. Het weer blijft maar mooi en het was zelfs weer een paar graden warmer vandaag.

Die Gijs was het water weer niet uit te slaan. Hij vindt het helemaal geweldig. Voor de zekerheid hadden we hun allebei van die "vleugeltjes" om gedaan en dat was zeker voor Gijs geen overbodige luxe. Aan de hand van Sas ging hij het water in tot de golven ver boven hem uitkwamen en dan zwom hij met zo'n golf mee, hoestend, proestend, maar met een smile van oor tot oor. Z'n hoedje zat nog op zijn hoofd vastgebonden en hing als een natte dweil over zijn oren. Het water is op deze hoogte nog redelijk fris en veel spek heeft de gespierde spijker nog niet op zijn lijf zitten, dus toen hij eindelijk het water uitkwam, rilde hij van top tot teen. Maar het liefst was hij direct weer teruggegaan.
Maasje heeft er wat minder mee, al is ze met mij ook even diep geweest tot ze het water aan de kin had. Maar verder zat ze liever te spelen met het zand.

Zelf ben ik ook nog een flink stuk gaan zwemmen. Je moet even doorkomen, maar als je daarna maar bezig blijft, is het heel goed te doen. Ik vond het heerlijk. Richting de open zee waren de golven superhoog en sloegen die bijna de lucht uit je longen als ze precies op je klapten. Op een gegeven moment keek ik om me heen en zag ik dat ik midden tussen de surfers terecht was gekomen, die ver op zee op die ene, perfecte golf wachten. Mmmhhh, geen wetsuit, geen plank, ik moest maar weer eens terug gaan....
Ik kan me de laatste keer niet meer heugen dat ik gezwommen heb in zee, maar het was heerlijk.

En toen dus de plannen gewijzigd. I.p.v. de kust volgen, zijn we het binnenland in gereden. Voor de nacht wilden we weer ergens in de bush camperen, maar eerst hebben we twee plaatsjes bezocht.
Eerste plaatsje was Lismore en daar zijn we hoofdzakelijk gestopt om even de mail te checken ivm Sas d'r afspraak op BP Brisbane. Lismore is een wat groter plaatsje en schijnt wel erg leuk te zijn, maar daar hebben wij niet al teveel van meegekregen.

Wij zijn doorgereden naar Nimbin, 30 km naar het noorden. Nimbin ligt in het zogenaamde Hinterland en is de plek van het beroemde Aquarius Festival dat de start was van de Australische hippie-cultuur in 1973.
In het regenwoud om Nimbin heen zitten maar liefst 50 communies verspreid, terwijl het stadje zelf beroemd is om haar live muziek, de handwerken en de marihuana. Om de haverklap word je dan ook aangesproken of je dat laatste wilt kopen. ("Need any sugar for in your campervan?...)

Het was leuk om even rond te lopen en de bizarre winkeltjes te bekijken. Maar ik merkte dat ik er toch redelijk rap mee klaar was. Met een gemiddelde werkweek van 90 uur die je thuis draait, kijk je toch met andere ogen naar deze blowende lanterfanten. Er kwam geen gevoel van jaloezie omhoog, van dat zou ik ook wel willen, lekker luieren en niks is belangrijk behalve vrede op aarde en een groene planeet. Er kwam eerder een gevoel van irritatie naar boven, van ga alsjeblieft wat zinnigs doen! Ga werken! Ga iets nuttigs doen! En ga in ieder geval naar de kapper!!!
Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening. Nogmaals, het stadje was kleurrijk en relaxed, je kunt er prima mensjes kijken en goeie koffie drinken en er zijn wel grappige winkeltjes. Toen Maasje uit zo'n winkeltje kwam en ik voor de grap vroeg of ze daar al wat moois had gekocht voor mijn verjaardag, antwoordde ze direct: "Nee papa, want ze verkochten daar geen vlees!"...

Aan het eind van de middag zijn we het stadje weer uitgereden en hebben we de geur van wierook en wiet weer ingeruild voor die van de frisse berglucht. Het was nog te ver rijden naar Nightcap Nat Park, daar hadden we geen zin meer in en toen besloten we op de gok naar Rocky Creek Dam te rijden, een picknickplaats waar je eigenlijk niet mag kamperen, maar ja...

En wat is het daar onwijs mooi en leuk! The Rocky Creek Dam is een prachtig stuwmeer, midden in de regenwouden. The picknick-area waar wij nu clandestien de nacht doorbrengen, is een schitterend onderhouden park waar m.b.v. borden en displays uitgebreid wordt verteld over water in het algemeen, het water van dit stuwmeer in het bijzonder en alle flora en fauna die erbij hoort, terwijl je zo een route volgt die je bij het meer brengt. Vanaf daar heb je een werkelijk schitterend uitzicht over het meer. Vogels in alle soorten en maten vliegen om je oren en hun geluiden worden weerkaatst op het water. Het park is verder tiptop verzorgd en bijgehouden. Er zijn schone toiletblokken, je kunt er bbq-en op brandschone gas-bbg's, er zijn picnic-tafels buiten of onder een afdak en verderop ligt een hele grote, superleuke speeltuin voor de kleintjes.
Ook lopen er verschillende wandelroutes door het omringende gebied. Eentje brengt je over de damwand en langs kreken en volgens de info hier zou je daar 's ochtends vroeg de platypus moeten kunnen spotten en zijn er mogelijk ook waterdraken te vinden.
Dus deze jongen heeft zich voorgenomen om morgenochtend bij zonsopkomst die route te gaan lopen.

Het is nu pik- en pikdonker buiten, je ziet geen hand voor ogen. Er is geen mens in kilometers omtrek, dus er heerst absolute rust.
Morgen kunnen de kleintjes zich nog even lekker uitleven hier en dan zullen we weer verder gaan. Zal Maasje niet leuk vinden overigens, want die noemde dit plekje vanmiddag "het mooiste puntje van Australië".
En ergens heeft ze een beetje gelijk, het is in elk geval weer een bijzondere plek die je niet in de boekjes vindt.

26-06
"Er is er 1 jarig, hoera, hoera. Dat kunnen we van hier helemaal niet zien, want we zijn ver weg, maar toch zingen wij blij. Zij leve lang, hoera...."
Met deze aangepaste tekst van de twee bijdehandjes werd er vanochtend aan de verjaardag van tante Katja gedacht.

Het schijnt dat slechts 3 op de 1000 Australiërs de platypus in het wild heeft gezien.
Ja, duh!!!
3 op de 1000 Australiërs, plus twee Hollanders zul je bedoelen!!! Want het is gelukt. Vanochtend vroeg had ik eerst beet, toen ik bij het krieken van de dag de aanbevolen route volgde, die je door een schitterend stuk regenwoud leidde. Een pademelon zette het op een rennen, wallabies verstopten zich snel in het kreupelhout en witte kaketoes verrieden mijn komst door het heel hard op een bleren te zetten.
Midden in dat tropische regenwoud kom je bij een brede kreek, waar een houten bruggetje overheen loopt. En het was daar dat ik het "rollebollebeest" tegenkwam. Het was druk bezig met het bij elkaar scharrelen van het ontbijt en was daardoor meer onder water dan erboven, maar het liet zich toch veelvuldig zien. Het is maar een klein beessie, maar wel erg grappig, vooral die te geestige snavel. Ik had 'm op nog geen 2 meter, dus ik had perfect zicht.

Terug op ons illegale campingplekje, waar we trouwens heerlijk hebben gesnurkt, waren de kids al uit de veren en in de te leuke speeltuin. Gauw Sas uitgelegd waar het vogelbekdier zat, waarna zij ook het regenwoud is ingegaan, terwijl ik bij de kids bleef.
Toen Sas bij de kreek was, was de platypus klaar met jagen en bezig zijn hol weer op te zoeken. Ze kon hem nog net zien, terwijl hij de kant beklom.

Toen Sas terug was, hebben we eerst lekker buiten ontbeten. G+M gingen onder een groot afdak zitten, waarna Gijs concludeerde dat ze buiten binnen aan het eten waren en dat ze dus eigenlijk binnenstebuiten aan het ontbijten waren...

Daarna zijn we met z'n vieren een flink stuk gaan wandelen. Eerst ook met G+M naar de platypus-kreek, maar die liet zich niet meer zien. Wel zagen we nog twee schildpadden scharrelen in het ondiepe water.
Na een pittige klim kwamen we aan de andere kant van de dam en zijn we over de damwand zelf weer richting kamp gelopen, hetgeen een prachtig uitzicht op het meer gaf. Dit waterwingebied onttrekt water uit een gebied van maar liefst 12.000 vierkante mijl. Het meer zelf beslaat bijna 500 ha en bruikbaar water zit tot 20 m onder de bodem, alles bij elkaar goed voor 3 miljard gallon water.

Terug bij de camper waren we nog steeds de enige mensen op dit bijzondere plekje, maar van het ene moment op het andere veranderde dat. Alsof de toegangshekken net geopend werden, kwam er eerst een aantal auto's aanrijden, toen een hele schoolklas die les kreeg over het waterwingebied en vervolgens een complete motorclub. Zeker 20 Borissen op dikke Ducati's, Kawasaki's en Triumphs parkeerden ronkend rond de camper, dit natuurlijk tot groot genoegen van Gijs.
Een van de motorrijders zag hoe Gijs zich vergaapte aan al dat moois en liet hem op zijn dikke Kawasaki zitten. Hij mocht de motor zelfs starten en gas geven. Glunder-de-glunder.
Maasje meldde zich ook en ook zij heeft de motor mogen starten en op de toeter mogen drukken.

Maar goed, al die drukte was voor ons wel aanleiding om direct daarna de pleiterik te trekken. Met een routebeschrijving die Sas in Nimbin had gescoord, zijn we verder het regenwoud ingetrokken.
Ineens zie je dan, in the middle of nowhere, een bordje langs de weg met "coffee, open". Huh? Nou, laten we maar eens kijken. En dan kom je op een unieke locatie, die je nooit in een boekje had kunnen vinden. Op een prachtig punt, bovenaan een heuvel, woont een oude hippie die zijn huis tot kroeg heeft verbouwd en waar je echt onverwacht zalig kunt eten en drinken. Het terrasje geeft een prachtig uitzicht over een diep dal met niets dan bossen en binnen is het een mix van bistro en winkel, met de meest grappige items.
Je moet wel geduld hebben, want al waren we (uiteraard) de enige gasten, het duurde bijna een uur voor onze bestelling op tafel kwam. Maar het was het wachten waard. De vruchtensappen waren versgeperst van sinaasappels die uit zijn tuin werden geplukt, de koffiebonen werden vers gemalen. De foccacia's met gerookte zalm en gesmolten kazen waren rijk voorzien van heerlijke salades, met rode bieten, wortels, tomaten, komkommers, fijngesneden bieslook en uitjes en dan vergeet ik nog minstens de helft. De rauw gebakken steak rib fillet op zelfgebakken brood was om je vingers bij af te likken. Aan het eind van de rit was er op geen enkel bord nog een kruimel te vinden.
Terwijl wij nog van een koffietje genoten, deed Maas kunstjes in een te grappige schommel op de veranda, gemaakt van een autoband en probeerde Gijs stiekem de hond van de eigenaar te kidnappen, waarmee hij al gauw dikke maatjes was en die hij in de camper probeerde te lokken. Echt een gouden toevalstreffer dit tentje.

Volgende stop was weer een eind verder het woud in. De verharde weg was alweer ingeruild voor een hobbel-de-bobbel-variant, maar door het aanhoudende schitterende weer, was die goed te doen. Dit pad bracht ons aan de top van de Minyon Falls, een indrukwekkende waterval van maar liefst 100 m hoog. Met een boardwalk kom je vlak langs het punt waar de val begint en kijk je over de reling de diepte in, waar de rivier zich dan verder een weg baant tussen de rotsen.
Getuige de meerdere boeketten bloemen die aan de reling hingen en zelfs een groot roze bloemenhart op de rotsen zelf, was dit niet alleen een geliefde plek voor mensen die van het uitzicht wilden genieten.

Er loopt een route van 4 km die je naar de voet van de waterval brengt, hetgeen een mooi plaatje moet zijn, dus plan is om die morgen te gaan doen.

Na de waterval zijn we naar het eindpunt van vandaag gereden, Rummery Camp, midden in het Nightcap-woud. Een echte bushcamp met helemaal niets, behalve een paar vuurplaatsen, maar wederom gelegen in een schitterend stuk natuur. Ze hadden het kamp beter Kookaburra-camp kunnen noemen, want het sterft hier echt van die grappige pinguin-achtige beesten met hun schaterlach. Ze vlogen je om de oren en we hadden er zojuist zeven om ons heen zitten, dikke wormen uit vermolmde boomstronken trekkend.

Campervans komen hier normaal niet vanwege de moeilijke route, dus ook dit kamp is uitsluitend ingericht voor tentgebruikers. Maar we hebben ons toch op een prima plekje kunnen manoeuvreren, vlakbij de mooiste vuurhaard die we gelijk op hebben gepord. De kids hebben de rest van de middag superlief gespeeld samen buiten. Ze waren vooral druk met houtskool, waarmee ze op de stenen rond het vuur hebben zitten "stoepkrijten".
We hebben rond het vuur gegeten. "Heerlijk ! En het ziet er zo mooi uit!" Voor de goede orde, het was een omelet...
Fluitketel aan een kettinkje boven het vuur was niet echt een succes, omdat het handvat door de hoge vlammen begon te smelten. Dus het water ook maar op de speciale bakplaat boven het vuur gekookt.

Het was een heerlijke relaxte dag al met al. Nog een nachtje lekker tukken in het oerwoud en dan morgen weer de bewoonde wereld opzoeken.
Maar eerst lekker met z'n tweetjes wijntjes sloeberen rond het vuur.