Airlie Beach

13-07
Kangaroes "hoppen" omdat dat de meest efficiënte manier van voortbewegen is bij gemiddelde snelheden. De energie van de stuiter wordt opgeslagen in de dijen, terwijl de ingewanden op en neer stuiteren als een zuiger en zodoende de longen leeg en vol maken zonder de borstspieren te hoeven te gebruiken. Als je lange afstanden moet overbruggen op een mager diëet, is dergelijke efficiency een must. Fascinerend.
Het hoppen van een kangaroe heeft ook een heel kenmerkend geluid, alsof je die "zuigers" hoort en begint voor ons al heel vertrouwd te klinken. Gisteravond, toen Sas en ik aan het vuur zaten, hoorden je ze aan alle kanten voorbijkomen en scharrelen, maar het was zo pikkedonker dat je ze niet kon zien. Je keek nog geen 2 meter ver in het duister.

Net toen het laatste blokje praktisch uitgebrand was, voelden we de eerste druppels. De hele nacht heeft het geregend en ook vanochtend vroeg viel het nog met bakken uit de hemel. M'n geplande kroko-safari heb ik dus maar even laten varen. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. En er komen nog krokodillen genoeg op onze route.

Deze derde dag van regen deze reis gooide ook de rest van de plannen voor vandaag in de war. We hadden nog wel een dagje in de bush willen blijven, hier of in een kamp verderop (Stoney Creek), maar met regen is daar niet veel aan natuurlijk.
Daarom hebben we de boel omgegooid en zijn we rond negen uur vertrokken richting Rockhampton.

Rocky dateert van 1853 en is rijk geworden door een kleine goldrush in 1856 en vooral door de vondst van goud en koper in Mt. Morgan in 1882. De prachtige Victoriaanse gebouwen getuigen nog altijd van die periode van rijkdom.
Leuk, maar wat nog veel leuker is; Rocky is vandaag de dag the Beef Capital van Queensland, met meer dan twee miljoen (!) stuks vee binnen een straal van 250 km.
Behoeft geen nadere uitleg dat je hier een hele goede steak kunt eten.

Na eerst wat rond gekeken te hebben, een marktje te hebben afgestruind en een bakkie te hebben gedaan in the Coffee House, zijn we naar het Criterion Hotel gegaan, een schitterend gebouw aan de grootste rivier van Queensland, the Fitzroy River. Daar zit de Bush Inn Bar & Grill en die staat bekend om zijn gigantische steaks.
Rocky maakte zijn reputatie waar. De kids hebben zich tegoed gedaan aan grote malse hamburgers en Sas heeft gesmuld van een vlees-avocado combinatie, terwijl ik echt genoten heb van een enorme, perfect rood gebakken T-bone steak die smolt op je tong. Hulde!
Naast de tafel zat een enorm aquarium dus Gijs zat continu met zijn neus tegen het glas geplakt.

Het miezerde nog steeds buiten, dus rondsjouwen door de stad trok niet echt meer. In plaats daarvan zijn we maar de camping op gaan zoeken. Na vier dagen in de bush voelden we ons redelijk ranzig en hadden we weinig schoons meer, dus opkalefateren in een commerciële camping was een must.
Het werd Southside Holiday Village, een nette camping 3 km naar het zuiden, op een steenworp afstand van "Point Capricorn", het punt waar de keerkring precies overheen loopt.

Daar eerst even zoet geweest met iedereen door het sop jagen, wasjes draaien en de camper afvullen. Tegen de tijd dat alles weer een beetje op orde was, was het weer bijgetrokken en scheen de zon volop. De rest van de middag hebben we dan ook buiten doorgebracht.
We zijn niet echt bezig met de kids engels te leren, dus toen Maasje het volgende presteerde, vielen onze monden wijd open: Een man met wie we even hebben gesproken, buigt zich naar Maasje en zegt "Hi there, and what's your name?"
Nog voor wij te hulp kunnen schieten met vertalen, zegt Maasje er direct bovenop "My name is Maasje".
Sta je raar te kijken.

Men heeft uiteraard moeite met hun namen hier. Maasje wordt iets dat dichtbij Mascha ligt, maar van Gijs kunnen ze echt niets beter maken dan " Haisj". De boefjes zelf vinden dat wel grappig overigens.

Na de copieuze lunch hebben we licht gedineerd en nu de kids weer tukken, moeten Sas en ik ons eens goed gaan buigen over de volgende stretch. Want eigenlijk is er tussen hier en Mackay (350 km verderop) niet zo heel veel te beleven. Er zit domweg niets.
Maar goed, ook dat kan juist weer avontuurlijk zijn....

14-07
Op het 350 km lange traject van Rockhampton naar Mackay, raakt de Bruce Highway slechts eenmaal de kust. Dat is in Clairview, na 200 km. En dat is waar we vanmiddag gestopt zijn om de ruk naar het noorden wat te breken.

De route liep voor de rest weer wat meer het binnenland in en het landschap was zo mogelijk nog ruiger dan gisteren. Het was nu al flink heet, maar 's zomers moet het hier helemaal afzien zijn. Ook in dit gebied draait alles om veeteelt en de enige bebouwing die je af en toe ziet, zijn de ranches van veeboeren die op immense lappen grond staan.

We hebben gelunched in Marlborough. Je kunt echt goed merken dat we naar het noorden trekken, want de temp stijgt nu met de dag. Vandaag was het gewoon echt heet. Kids moeten buiten nu standaard een hoed op en worden goed ingesmeerd.

Het traject noord van Marlborough had zo de bijnaam "the Killing Fields" kunnen krijgen. De berm ligt daar echt bezaaid met kadavers van kangaroes, wallabies en kleiner spul. Over een stretch van 25 km telden we er al meer dan 100 en zijn we er van ellende maar mee opgehouden. Er rijdt redelijk wat zwaar vrachtverkeer van noord naar zuid en v.v., dus die zullen er 's nachts wel de meesten op hun bull-bars krijgen. Maar zoveel kadavers... Het moet daar 's nachts echt zwart zien van de kangaroes.

Het overige verkeer trouwens dat we vandaag tegenkwamen, was bijna uitsluitend kampeerverkeer. Caravans, campervans en kleine busjes die allemaal gebruik maken van deze enige logische route langs de oostkust.
Sowieso zien we richting het noorden steeds meer kampeerders. Het mooiere weer trekt nu eenmaal meer bezoekers dan het onvoorspelbare winterweer in het zuiden. Ook veel Australiërs trouwens die in Queensland komen overwinteren.

Clairview Beach Holiday Park heet deze camping en het is de enige camping op dit hele traject. Geen grote camping en geen toeters en bellen. Gewoon een simpel en overzichtelijk parkje, met toiletten en een douche en stroom voor de camper. Water kunnen we hier niet afvullen, dat is ongezuiverd bronwater.

Het park ligt pal aan het strand en dit gebied staat bekend om de krabben en de vissen. De bezoekers hier zijn dan ook of vissers, of mensen op doorreis zoals wij die komen crashen voor één nacht. Maar voor Gijs was het paradijs! Nog nooit heeft hij zoveel kriebelkruipers bij elkaar gezien en heeft hij zoveel krabben kunnen vangen.

Het was eb toen we naar het strand gingen vanmiddag en dat houdt hier in dat je de zee bijna niet meer ziet, zover trekt zij zich terug.
En dat geeft een bijzonder plaatje. De eerste 50m de zee in is een veld van rotsen die weer volgegroeid zijn met schelpen. Daartussen proberen ontelbare krabben en kleine beestjes zich te verstoppen voor vogels en de van 't Veldjes.
Achter die rotsvelden ligt dan een mega-uitgestrekt gebied van wat lijkt op zandgrond. Na een tijd tussen de rotsen gescharreld te hebben en het aquarium alweer flink gevuld te hebben, wilden we over die vlakte naar de zee kuieren. Echter, dit bleek geen zandbodem te zijn, maar een dikke laag slik en klei, waar je tot je enkels in wegzakte en waar geen doorkomen aan was. Schoenen bleven achter in de klei, glijpartijen volgden elkaar in rap tempo op en vooral Maasje werd al gauw aangesproken met "Camou-Maasje", want ze was net zo grijs als haar omgeving.
Na ruim een half uur zijn we afgebogen. De zee leek maar niet dichterbij te komen. Ongelooflijk zover als die weg was. Meer naar het zuiden vonden we wel een harde bodem en daarover zijn we terug naar het strand gelopen.

Het landschap was zo bizar dat Sas de cameratas is gaan halen en weer een heel eind is gaan wandelen. Het geheel had eigenlijk de uitstraling van een eindeloze woestijn, terwijl je weet dat het een paar uur later weer overspoeld zal zijn door de zee.
Ik ben met de kleintjes nog even verder op krabbenjacht gegaan. Maasje was ook fanatiek aan het jagen. Gijs pakt de krabben zo met z'n blote handen uit het water. ("Wie ie er nou bang voor een krab?...")

Toen Sas terug was, zijn we naar de camper gegaan. Eerst nootjes-borrelen, toen nog gefrisbeed. Daarna de twee modderfiguurtjes onder de douche gezet en lekker gegeten. Nu ligt het spul in bed.
Morgen vroeg op, want het is nog een stief kwartiertje rijden naar het park waar we ons al lang op verheugen: Eungella National Park !!!

15-07
Weer zo'n 200 km te gaan vandaag en weer een heel ander stukje Australië. Deze keer voert de rit ons door het suikergebied van het land. Van Clairview waar we geslapen hebben, tot aan Mackay en vandaar pal west tot aan ons National Park, alleen maar velden met suikerriet zover je maar kunt kijken.
Een compleet spoornet van hele smalle railsjes loopt langs alle velden om de handel op te pikken en die vervolgens weg te brengen naar één van de minstens drie fabrieken die we tegen zijn gekomen. Alles draait om de suiker. Zelfs bij de scholen die net vakantie hadden gehad, hingen nog de borden met daarop: "Have a safe and happy holiday. Watch out for the sugar-trucks!"
Het was dan ook volop oogsttijd en overal was men druk bezig het land leeg te halen en de open treinkarretjes te vullen.
Een apart wereldje, een mooi gezicht.

Ons reisdoel lag zo'n 20km voorbij Fitch Hatton, het laatste plaatsje met suikervelden, aan de rand van het Eungella National Park.
Vanaf Finch Hatton begint er een hele steile klim waar je meermaals voor gewaarschuwd wordt. De weg zelf is op zich prima, maar de route ligt bijna dagelijks in de mist en dan is het zicht dramatisch (zo ook vandaag) en het is een lastig parcours met veel (haarspeld-)bochten en veel plekken waar het glad is.
Maar...... dan heb je wel wat.

Eungella Nat. Park is een bergachtig park dat bijna 500 km2 beslaat van de Clarke Range. Het grootste gedeelte is ontoegankelijk, maar er zijn stukken waar je geweldig kunt wandelen, rijden en overnachten.
Belangrijker is echter nog: Eungella NP is dé plek in Australië waar je de platypus kunt vinden. Nergens in Queensland heb je zoveel kans het schuwe dier te spotten als hier.

Omdat we vanochtend bijtijds vertrokken waren en in één ruk zijn doorgereden, waren we al vroeg in Eungella. Na een bezoekje aan het visitors info centre, zijn we eerst een wandeling gaan maken naar een uitkijkplatform over een rivier waar vaak platypussen actief zijn. Het was een redelijke rivier, met rustige stroming en schoon water, het ideale leefgebied voor vogelbekdieren en schildpadden.

Die laatsten zagen we direct al in grote getalen. Grote, dikke, bruine zoetwaterschildpadden dobberden op hun gemakkie door het water.
En ineens, ja hoor, daar was ie weer: de platypus!
Recht voor ons in de rivier dook ie steeds op, bleef dan een seconde of 10 drijven aan het oppervlak om vervolgens weer onder water te duiken op zoek naar lunch.
Wat een supermelig beest is het toch. Het schijnt dat de eerste biologen die het dier te zien kregen, dachten dat het een hoax was, dat studenten het beessie in elkaar geknutseld hadden van delen van verschillende dieren. En dat kun je ze niet kwalijk nemen. De beste omschrijving is volgens mij een mix van een eend met een otter.
De kids hebben 'm nu ook goed kunnen zien en dat was wel erg leuk. Ze vonden het wel heel interessant.

Aan het begin van de middag zijn we gereden naar Crediton Hall Camping, weer een unieke bushcamping die je niet in de boekjes vindt.
Vanuit Broken River volg je bijna 10 km lang een gravel road door het regenwoud en dan ineens sta je bij het compleet vervallen Town Hall van Crediton, in the middle of nowhere. Overigens ook meteen het enige gebouwtje in de omgeving.
Daarachter, op een drassig grasveld is een bushcamping, met 7 sites, gelegen in een prachtige omgeving.

Er was helemaal niemand te bekennen toen wij aankwamen, dus we hebben het beste plekkie kunnen confisqueren. Een picknicktafel onder een tentje, met zowaar een gas-bbq. Een vuurplaats voor een kampvuur hebben we er gauw naast gebouwd, de camper ernaast geparkeerd en hoppa, Dutchbat was ingericht.

We hebben vanmiddag nog een wandeling in de buurt gemaakt, maar werden uiteindelijk door de regen terug gedreven naar het kamp.
De kids hebben toen heerlijk zitten spelen buiten onder het afdakje, terwijl Sas zich over de gasbbq boog en ik me over het houtvuur.
Beiden gingen als een speer, met als gevolg dat we heerlijk om het vuur gegeten hebben.

Toen de kleintjes in bed lagen, hebben Sas en ik nog lang bij het vuur gezeten en genoten van de stilte. Vlak voordat we het vuur doofden, kwam er nog een hele brutale possum, die bijna in mijn armen sprong voor een hap chips. Die moest even met lichte drang weggejaagd worden...

Morgen hebben we weer wat wandelingen in gedachten, waarbij ik hoop dat gekke beest weer ergens te kunnen spotten en te bekijken, want dit zal de laatste kans ever zijn om 'm ergens in het wild te zien.

16-07
De regen is de hele nacht met bakken tegelijk naar beneden gekomen en ook vanochtend regende het ook nog pijpenstelen. Het veld waar we op stonden, was veranderd in een groot zwemparadijs. De talloze kaketoes deden nog wel hun best, maar voor de rest hielden alle dieren zich schuil.

Jammer, want dit schopte toch wel een beetje de plannen voor vandaag in de war. We hadden het park goed willen verkennen en een flink stuk willen lopen, maar om ons nou kleddernat te laten regenen... Het moet wel leuk blijven natuurlijk.
Eerst maar eens gezorgd dat we überhaupt van dat moeras afkwamen en de 10km over de onverharde weg afgelegd die al wat narriger was dan gisteren.
Toen nog even gestopt bij het viewing platform bij de rivier, waar we wederom geluk hadden en de platypus weer rond zagen dollen. Op zich zwemt hij 12 uur per dag rond op zoek naar voedsel, dus daar ligt het niet aan. Je moet alleen geluk hebben dat je op de juiste locatie bent en geduld hebt. Ze kunnen wel 10 minuten onder water blijven (al doen ze dat niet vaak) en zijn erg schuw. Maar deze liet zich gelukkig regelmatig zien op korte afstand.
Ook hebben we nu zijn hol kunnen ontdekken, aan de overkant, net boven het waterpeil.

Omdat het nog steeds regende, besloten we de heuvels uit te rijden naar Fitch Hatton. Daar zou een hele blitse bushretreat moeten zitten, met hete douches in de jungle en zelfs een jacuzzi in het woud. En mocht het nog opklaren, dan zouden we binnen een half uur weer in het park kunnen zitten. Dus... op pad.

We wilden eerst nog even een bakkie doen bij "Suzannes Hideaway Cafe", een gallerie-achtig gebeuren met allerlei mozaïekjes wat er van buiten heel geestig uit zag. De steile oprit was duidelijk niet gebouwd voor campervans en met marginale speling scheerden we dan ook onder het welkomstbord en wat tropische bomen door. Vervolgens blokkeerden we met onze bak de gehele oprit.
Ik denk dat labiele Suzanne daar een beetje van geschrokken is, want we waren nog bezig met de kids uit te laden, toen ze naar buiten kwam stiefelen en op een hele onaardige toon kwam melden dat we op moesten zouten. De eerste onsympathieke Australiër deze reis. Jammer, want het zag er daar wel heel grappig uit met veel freubeldingetjes. Maar goed, we zijn niet eens in discussie gegaan (bij de straat stond het bord dat ze open waren) en zijn nu wat minder voorzichtig de oprit weer afgezoefd, op weg naar het dal.

In het dal wachtte ons de volgende nare verrassing, ditmaal in de vorm van woeste rivieren en ondergelopen bruggetjes. De hevige regen bracht zoveel water van de heuvels dat normaal rustige kreekjes nu razende stroomversnellingen waren geworden die met aardig wat geweld over de bruggen spoelden.
Om ons kamp te bereiken, moesten we twee van die kreken over, maar het werd ons toch iets te gortig. We hebben twee verschillende routes geprobeerd, maar beiden waren te gevaarlijk. Zelfs een landrover die achter ons zat, durfde de oversteek niet aan.

Ja, toen hield het op. Het regende nog steeds en het zag er niet naar uit dat het gauw zou opklaren. Met flinke tegenzin besloten we het park te verlaten en verder te trekken. Daar baalden we allebei goed van, want we hadden ons erg op Eungella verheugd en hadden graag langer gebleven.

In eerste instantie begonnen we aan het lange stuk richting Airlie Beach en de Whitsunday Islands, wat we anders overmorgen gereden zouden hebben. Maar toen zag Sas iets anders op de kaart wat ons heel leuk leek en dat veel dichterbij lag. Het was immers al wat later op de dag.

Cape Hillsborough ligt 50km boven Mackay in een prachtig gelijknamig park. Woeste heuvels met regenwouden lopen over in het water van het Great Barrier Reef, slechts gescheiden door rotsformaties, ontstaan door vulkanische activiteit.
Aan het strand, pal aan de branding, ligt een waanzinnig leuke bushcamping, genaamd Smalleys Beach, goed bereikbaar via een gravel road. Die is echt te leuk.
Slechts 10 sites en die waren ook nog eens allemaal bezet, maar daar hebben wij ons maar even niets van aangetrokken. Dit was zo'n uniek plekje, hier wilden we persé blijven. Dus we hebben ons een plekje toegeëigend, netjes kampeergeld in het brievenbusje gestopt en mocht er een ranger komen, dan verzinnen we wel weer wat...
De sites liggen allemaal ver van elkaar verwijderd, langs het strand. De camping is "jumping with kangaroos" volgens de boekjes, zoals za dat zo mooi omschrijven.
Ook wallabies (alweer gespot vandaag), sugar gliders en schildpadden komen hier veel voor. En als je 's nachts bij maanlicht over het strand loopt, zie je duizenden krabben rondscharrelen voor voedsel.

Gijs kon uiteraard zijn geluk niet op. Hij stuiterde direct naar het strand om die enorme kriebelkruipers uit het water te vissen en te bestuderen.
Na een uurtje ging het echter helaas mis. Gijs gleed uit op een rots en landde met zijn handen op een rots vol aangekoekte schelpen, die in zijn linkerhand een enorme jaap veroorzaakten. Het bloedde als een rund ("als een jekkel", zegt Gijs) en we zijn er wel even zoet mee geweest om 'm opgelapt en opgeknapt te krijgen. Hij was echt even patiënt, al hield hij zich heel flink.

's Middags hebben we nog een hele lange wandeling over het strand gemaakt. Dat was erg leuk. Net als in Clairview eergisteren, was het eb en leek de zee kilometers ver weg. Ditmaal maar niet geprobeerd om erheen te lopen, maar gewoon lekker over het zand blijven lopen, langs de vloedlijn, speurend naar krabben e.d. Twee uur lang gehobbeld en erg gelachen. Maasje kon je aan het einde van de rit uiteraard weer aanvegen. Die zat tot achter haar oren onder de klei.

De zee moet weliswaar van ver komen bij vloed, maar omdat het zolang zo ondiep is, zie je haar gewoon aan komen denderen. Een mooi gezicht.
Tegelijkertijd hoor je dan allerlei geluiden van onder de rotsen, van krabben en schelpdieren die zich uitgraven uit hun schuilplaatsen.

Dilemma, dilemma. Het is hier wel heel leuk. Als er morgen nou een legaal plekje vrijkomt, blijven we dan nog een dagje? Of tuffen we door?
Je weet het niet...

17-07
Nou, ik weet het ondertussen wel. We zijn doorgetuft. En dat niet alleen. We zijn doorgereden naar de springplank van de Whitsundays in het Great Barrier Reef en hebben deze middag zowaar een exclusief strandje geboekt, op een eiland, waar we twee nachten gaan kamperen. Afijn, zodadelijk meer daarover.

Vannacht prima getukt op ons "illegale" plekje aan het water. Dat mag je overigens heel letterlijk nemen. Vannacht bij volle maan nog even op het strand geweest. Het was toen vloed en het water kabbelde toen tot een paar meter van de camper vandaan. Lekker geluid om mee in te slapen.
Sas is vanochtend vroeg naar buiten geweest met de camera om kangaroes aan het strand te fotograferen, maar kwam helaas gedesillusioneerd terug. Geen beessie te bekennen. We hebben op die camping überhaupt geen (sporen van) kangaroes gezien, dus wellicht dat het "jumping"-verhaal ietwat overdreven is...
Ook geen ranger gezien in elk geval en om het lot niet verder te tarten, zijn we vroeg van het terrein weggereden.

Een paar km verderop ligt een wandelroute die dwars door een heel divers gebied loopt en waarbij op bordjes uitgebreid tekst en uitleg wordt gegeven.
Hoofdattractie was absoluut de enorme verscheidenheid aan mangroven. Mooi om ze eens goed te bekijken met tekst en uitleg erbij en leuk om te lezen wat de aboriginals met de verschillende soorten allemaal deden. Veel van de mangroven leveren bestandsdelen voor medicijnen bijvoorbeeld.
Het pad voerde verder nog langs een schitterend uitkijkpunt over de baai en Cape Hillsborough, door een prachtig bos en langs een aboriginal "midden". Hier hadden we al vaak over gelezen, maar het nog niet in het echt gezien. Een "midden", ofwel een schelpenbed, is een heilige plaats van de aboriginals waar ze op gezette tijden bij elkaar kwamen voor een cooroboree. Ze namen dan van alles mee wat op die plek werd achtergelaten (in dit geval dus schelpen) en ieder jaar groeide de berg. Deze midden van vanochtend lag bij een heilige rots en het was inderdaad een hele bult. De vergelijking werd getrokken met de brush-turkey, een heilig dier voor de aboriginals, van wie het mannetjes tijdens de broedperiode ook dagen in de weer is om een hoog nest voor het vrouwtje te creëren. Soms werd dat nest hoog, soms laag, soms breed, soms smal, geheel afhankelijk van wat de aarde had te geven. En zo zagen de Aboriginals het leven op aarde ook.

Al met al een leuke en leerzame wandeling. Op de parkeerplaats hebben we pannekoeken gebakken en toen zijn we op weg gegaan naar de Whitsundays!

De route liep wederom door de suikervelden, alleen nu waren hier de velden in bloei, met grote zachte lila pluimen erop.
Een groot stuk liep over een onverharde "highway", dat lijkt een contradictie, maar is het niet. Prima weg overigens.

We zijn naar Airlie Beach gegaan, een klein plaatsje aan de kust, waar alles draait om het toerisme voor de Whitsunday Islands. Van de meest luxe jetsetreizen tot de goedkoopste backpackertrips, alles wordt in Airlie geregeld en vertrekt ook van daar.
Eerst zijn we naar het QPWS-kantoor geweest (Queenlands Parcs and Wildlife Service) om ons te oriënteren op bushcampings op de eilanden. Zij tipten ons vervolgens ook welke touroperator we zouden moeten pakken.

Dat werd Whitsunday Bookings en daar zijn we helemaal geslaagd. We hebben campinggear gehuurd, plus een dubbele kayak en we worden as. zaterdag om 08.30 uur gedropt op Crayfish Beach op Hook Island. We blijven daar dan twee nachten en worden maandag weer opgepikt.
Het is een hele rustige bushcamping, waar maar 12 mensen mogen camperen. Er kunnen dan dus hooguit nog 8 andere mensen op dat deel van het eiland zijn straks, maar waarschijnlijk zelfs dat niet eens. De andere plekken waren nl. nog niet vergeven vanmiddag.
Afijn, de komende dagen zal ik uitvoerig beschrijven hoe het daar precies is, maar het wordt in elk geval weer heel bijzonder. Ons eigen strand, voor dik twee dagen, midden in het Great Barrier Reef, met koraalrif voor de deur. Wie maakt me gek!

We zullen morgen nog wel het nodige moeten inkopen overigens, zodat we goed voorbereid zijn. Je hebt daar immers helemaal niets en ook geen telefoonbereik, dus als er iets gebeurt, ben je op jezelf aangewezen. Zaak dus dat we alles op orde hebben.

De campings in Airlie Beach zijn allemaal groot, vol en vreselijk, dus we hebben ons heil een heel eind verderop gezocht. Zo'n 40km naar het zuiden ligt Conway Nat. Park en Conway Beach, een rustig klein vissersplaatsje aan de Repulse Bay.
De camping daar heet heel origineel Conway Beach Caravan Park en is prima. Het is in elk geval de schoonste camping die we tot nog toe hebben gehad. Sas en ik halen de gemiddelde leeftijd al flink naar beneden, laat staan wat de kids ermee doen...
Gek genoeg hadden ze op deze camping, temidden van alle gepensioneerden die 4 maanden per jaar hier staan om te vissen, een springkussen geïnstalleerd, dus de kleintjes hadden bal.

Vanmiddag werden de laatste wolkenvelden eindelijk verdreven en was de lucht weer zoals die hier dient te zijn: strakblauw. We zijn toen naar het strand gegaan en hebben daar weer zeker twee uur gewandeld. Ook hier was het eb en lag het water onbereikbaar ver weg, maar de bodem was hier van zand, dus we konden een heel eind richting de zee wandelen en in de plassen en kreken zoeken naar kriebelkruipers en krabben.
De krabben worden hier al flink exotischer. Zo hebben we talloze krabben gevonden die van het mooiste blauw waren. Soms waren het er zoveel dat je een heel stuk zand zag deinen. Als je er dan heen liep, renden honderden krabben weg, maar als ze zagen dat ze die race gingen verliezen, rolden ze zich en masse op en lieten ze zich in het zand zakken. Binnen 3 seconden was er geen krab meer te zien. Erg melig.

Toen de zon onderging, zijn we weer naar de camper gegaan. Gegeten en de kleintjes gedouched. Tot onze schrik bleek Gijs weer twee teken te hebben. Vermoedelijk deze morgen opgelopen in de mangroven.
Sas heeft ze deskundig verwijderd en ontsmet.

En nu de kids slapen, rest ons een grondige voorbereiding van het nieuwe avontuur.
Hè bah, twee nachten camperen in the Blue Lagoon. Wit zand tussen de billen, turquoise zee met bontgekleurde vissen, geen mens te bekennen. Nouja, we slaan ons er maar weer doorheen....